 |
| via |
Το τελευταίο διάστημα όπου πάω, με όποιον συναντηθώ , καθώς και σε μηνύματα που παίρνω από αναγνώστες, ένα ερώτημα μου κάνουν μόνιμα: πώς τα προλαβαίνεις όλα;;
Στα περισσότερα δεν έχω καν προλάβει να απαντήσω. Η απάντηση είναι πολύ απλή: ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ.
Δεν προλαβαίνω. Ειδικά αφότου ξεκίνησε η σχολική χρονιά, έχω την εντύπωση ότι η μέρα έχει μικρύνει, οι ώρες φεύγουν σαν νερό και το στοίχημα μου με το χρόνο είναι διαρκώς χαμένο. Για πότε ξεκινά η μέρα , κάπου εκεί στις 6 το πρωί, για πότε φτάνει το μεσημέρι με το διάβασμα, το απόγευμα με τις δραστηριότητες και ξαφνικά είναι νύχτα, τα παιδιά στα κρεβάτια κι εγώ πάλι να θυμάμαι εκκρεμότητες που δεν έκλεισα – γιατί δεν πρόλαβα- τηλεφωνήματα που δεν έγιναν – γιατί δεν πρόλαβα- μηνύματα που δεν απάντησα – γιατί δεν πρόλαβα- ρούχα που δεν σιδέρωσα -γιατί δεν πρόλαβα- και άλλα πολλά πολλά πολλά που δεν πρόλαβα να κάνω.
Στην πραγματικότητα βέβαια δεν με πειράζει. Πιστεύω πως όλα είναι θέμα προτεραιότητας στη ζωή. Προλαβαίνεις όσα θες να κάνεις, ακόμα κι αν ο χρόνος που θα αφιερώσεις είναι 2 λεπτά, ίσα να πεις ένα γεια, ίσα να στείλεις ένα βιαστικό μήνυμα, ίσα να διαβάσεις δυο σελίδες από ένα βιβλίο. Προλαβαίνεις να αγκαλιάσεις το μωρό σου λίγο παραπάνω, να ακούσεις τι έγινε στο σχολείο των κοριτσιών και τον προβληματισμό του άντρα σου. Προλαβαίνεις να στείλεις μια φωτογραφία στη φίλη σου ή να πάρεις ένα τηλέφωνο όταν περιμένεις τα παιδιά έξω από τα αγγλικά. Προλαβαίνεις να μαγειρέψεις ένα απλό , αλλά νόστιμο φαγητό για μεσημεριανό και να έχεις μια λιχουδίτσα στο ντουλάπι για να φάνε το απόγευμα μετά τη μελέτη τους.
Προσπαθώ να κάνω όσα με κάνουν να είμαι ήρεμη, όσα διευκολύνουν τη λειτουργικότητά μου και δεν δημιουργούν εντάσεις μέσα στο σπίτι. Έτσι πάρα πολλά πράγματα πράγματα μπορεί να μείνουν πίσω και να αργήσουν να γίνουν, αλλά όταν έρθει η ώρα τους θα γίνουν σωστά και χωρίς άγχος.
Είναι κάποια πράγματα που για κάποιον άλλον μπορεί να φαίνονται πως είναι κούραση, όπως το να πεταχτώ έστω και για ένα μισάωρο να δω μια φίλη μου ή να ξενυχτήσω για να διαβάσω ένα βιβλίο ή να δω μια ταινία την ώρα που θα μπορούσα να κοιμηθώ το μεσημέρι ή να κάνω μια κατασκευή (σπάνια πια) ή ακόμα και το να καθίσω να γράψω. Για μένα όμως αυτή είναι η ξεκούραση: να κάνω κάτι που θα με γεμίσει ικανοποίηση , που θα γεμίσει τις μπαταρίες μου και θα κάνει καλό στην ψυχική μου υγεία. Γι΄αυτά ακόμα και αν δεν έχει χρόνο κάποιος, δημιουργεί χρόνο. Αυτό σημαίνει πως θα κοιμηθώ μετά τα μεσάνυχτα ή θα ξυπνήσω χαράματα , για να κερδίσω αυτό το μισαωράκι που χρειάζομαι για μένα. Μόνο έτσι διατηρούνται οι ψυχικές ισορροπίες.
Είναι κάποια πράγματα που για κάποιον άλλον μπορεί να φαίνονται πως είναι κούραση, όπως το να πεταχτώ έστω και για ένα μισάωρο να δω μια φίλη μου ή να ξενυχτήσω για να διαβάσω ένα βιβλίο ή να δω μια ταινία την ώρα που θα μπορούσα να κοιμηθώ το μεσημέρι ή να κάνω μια κατασκευή (σπάνια πια) ή ακόμα και το να καθίσω να γράψω. Για μένα όμως αυτή είναι η ξεκούραση: να κάνω κάτι που θα με γεμίσει ικανοποίηση , που θα γεμίσει τις μπαταρίες μου και θα κάνει καλό στην ψυχική μου υγεία. Γι΄αυτά ακόμα και αν δεν έχει χρόνο κάποιος, δημιουργεί χρόνο. Αυτό σημαίνει πως θα κοιμηθώ μετά τα μεσάνυχτα ή θα ξυπνήσω χαράματα , για να κερδίσω αυτό το μισαωράκι που χρειάζομαι για μένα. Μόνο έτσι διατηρούνται οι ψυχικές ισορροπίες.
Δεν προλαβαίνω όμως να τα κάνω όλα. Βάζω προτεραιότητες και μετράω δυνάμεις. Κάποιες φορές δεν μετράω σωστά και φτάνω στα όριά μου, άλλες φορές τα πάω λίγο καλύτερα.
Οι δουλειές και οι υποχρεώσεις δεν τελειώνουν ποτέ, αντίθετα, όσο μεγαλώνουν τα παιδιά κι εμείς , πληθαίνουν. Στο τέλος της ημέρας σημασία έχει να είμαστε ήρεμοι και να έχουμε χαρεί ό,τι κάναμε. Μια ζωή γεμάτη άγχος και γκρίνια για “να τα προλάβουμε όλα”, δεν είναι ακριβώς ο ορισμός της ζωής.
Το τελευταίο διάστημα το ότι δεν προλαβαίνω σημαίνει πως πιο σπάνια γράφω εδώ, παρότι η ανάγκη για γραφή ειδικά τους τελευταίους μήνες είναι πολύ μεγάλη. Όμως προτεραιότητα έχουν κάποια ωραία πράγματα που ετοιμάζονται κι έτσι, σιγά σιγά, θα επανέλθω στο πιο τακτικό μου πρόγραμμα.
Εσείς αλήθεια προλαβαίνετε;
Κατερίνα μου θεωρώ ότι και καθόλου υποχρεώσεις να μην έχει κάποιος, δεν μπορεί να τα προλάβει όλα, με την ίδια λογική ότι κανείς δεν μπορεί να είναι όλα!Τα πράγματα που επιλέγουμε να κάνουμε και να είμαστε ταυτόχρονα αποκλείουν κάποια άλλα! Πχ δεν μπορείς να είσαι vegan και κρεατοφάγος ταυτόχρονα! Επομένως πρεπει κι εμείς οι μαμάδες κάπου να σταματήσουμε να κάνουμε σαν μικρά παιδιά και να τα θέλουμε… όλα! Και άψογο σπίτι και παιδιά να δημιουργούν, και σπιτικό φαγητό και άδειος νεροχύτης! Για κάθε επιλογή μας θα χασουμε ταυτόχρονα μια άλλη επιλογή και γι' αυτό συμφωνώ που λες πως είναι θέμα προτεραιοτήτων που βάζουμε κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή!
Αφού διάβασα το κειμενάκι,σκέφτηκα …καλωσήλθες στην ομάδα των τρίτεκνων και πολύτεκνων μαμάδων!Η ζωή μετά το τρίτο παιδί ,αλλάζει!!!Καλή δύναμη και χαμογέλα γιατί έτσι είναι η ευτυχία,χωρίς να πλήξουμε!Η μαμά σου!