Πόσες φορές τη μέρα πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται: “είναι δύσκολο αυτό”! Γιατί πραγματικά τα περισσότερα πράγματα από αυτά που καλούμαστε καθημερινά να φέρουμε εις πέρας ή να αντιμετωπίσουμε, είναι δύσκολα.

Δύσκολα μικρά

Είναι δύσκολο να σηκωθώ από το κρεβάτι εγκαίρως, ενώ το πιο εύκολο και δελεαστικό είναι να χουζουρέψω για άλλα 5 λεπτά. Βέβαια αν χάσω τα 5 αυτά λεπτά, έχω χάσει την ευκαιρία να πιω έναν ήρεμο καφέ στην βεράντα, διαβάζοντας κάτι ωφέλιμο στην αρχή της μέρας μου.

Είναι δύσκολο να αποφασίσω να πάω με τα πόδια από την μια δουλειά στην άλλη, ενώ το πιο ξεκούραστο είναι η μετακίνηση με το αυτοκίνητο ή ακόμα καλύτερα με το ταξί. Κι όμως, το καθημερινό περπάτημα είναι συνήθως η μοναδική και απαραίτητη γυμναστική μου, ενώ στις διαδρομές αυτές ανακαλύπτω πολύ συχνά όμορφες μικρές εκπλήξεις μέσα στην πόλη.

Είναι δύσκολο να αντισταθώ στον πειρασμό του χαζολογήματος και να ξεκινήσω αμέσως αυτό που έχω να κάνω. Η δικαιολογία της “χαλάρωσης” λίγο πριν αρχίσει η “κούραση” έχει γίνει αφορμή για χάσιμο πολύτιμου χρόνου πολύ συχνά. Φυσικά το αίσθημα της ικανοποίησης στο τέλος μιας παραγωγικής ημέρας, δεν συγκρίνεται με κανενός είδους “χαλάρωση” από χαζολόγημα.

Δύσκολα καθημερινά

Είναι δύσκολο να συγκρατήσω τα νεύρα μου και να διατηρήσω την υπομονή μου σε μια στιγμή ταραχής στο σπίτι . Απαιτεί πολύ μεγάλη δύναμη και διαρκή εγρήγορση και έλεγχο των συναισθημάτων, που ιδίως στις στιγμές της κούρασης είναι σχεδόν αδύνατο. Τι ωραία όμως που είναι το να μην τσακωθείς με τον άντρα, τα παιδιά, την μαμά σου, την φίλη, τον συνεργάτη. Λέμε καμιά φορά “τα είπα και ξέσπασα”, αλλά το “η σιωπή είναι χρυσός” συνήθως αποδεικνύεται πιο σωστή συνταγή. Τα λόγια που ξεστομίζουμε πάνω στον θυμό ή την ανυπομονησία, είναι σαν τα πούπουλα που σκορπάμε στον αέρα: αδύνατο να τα μαζέψουμε.

Είναι δύσκολο να μάθω στο νήπιο να μαζεύει τα παιχνίδια που σκορπά, να τρώει μόνος του και να κοιμάται με πρόγραμμα. Διότι καθετί από αυτά (και άλλα πάρα πολλά μικρά ή μεγαλύτερα) θέλουν χρόνο, που συνήθως δεν έχω, υπομονή, που σπανίως την διατηρώ και αφοσίωση, που πολύ συχνά δεν μπορώ να δείξω. Κι όμως, το αποτέλεσμα (που δεν είναι και πολύ μακροπρόθεσμο όσο πιστεύουμε συνήθως) είναι τόσο εξαιρετικό, που ναι, αξίζει κάθε λεπτό, που προσπαθώ σχεδόν παρά την θέλησή μου.

Είναι δύσκολο να μάθω στο παιδί τις συνέπειες που θα έχει μια πράξη του, γιατί απλώς είναι πιο εύκολο να μην έχει συνέπειες, όσο ακόμα το παίρνει. Βέβαια αυτό κάποτε αρχίζει και κουράζει, ενώ και το παιδί δεν το βοηθάει να καταλάβει από νωρίς ένα μάθημα απαραίτητο για όλη του την ζωή.

Δύσκολα μεγάλα

Είναι δύσκολο να ζητήσω συγγνώμη από τον άντρα μου και τα παιδιά μου, εγώ η μαμά που πάντα έχω δίκιο και ποτέ δεν κάνω λάθη. Εκτός από όλες εκείνες τις φορές που δεν έχω δίκιο και κάνω λάθη, που πρέπει να παραδεχτώ. Τι ωραία που είναι όμως το αίσθημα της συγχώρεσης και πόσο ανακουφιστικό το να μπορεί και η μαμά να κάνει λάθη και να τα διορθώνει.

Είναι δύσκολο να επιλέξω το μονοπάτι της ειλικρίνειας, της τιμιότητας και της ηθικής. Ειδικά στις μέρες μας, που ακούς παντού: “με το σταυρό στο χέρι δεν θα πας μπροστά”. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι διαφορετικός. Πολλές φορές αισθαμόμαστε ακόμα και χαζοί, όταν βλέπουμε άλλους, πονηρούς και καπάτσους, λύκους ντυμένους με προβιές, να μεγαλουργούν και να “πηγαίνουν μπροστά”. Ίσως τελικά να είναι καλύτερο να σταματήσουμε να παρατηρούμε αυτούς και να εστιάσουμε σε όσα είναι σημαντικά. Σε όσα αποδεδειγμένα προωθούν όχι απλά την υλική μας ευημερία, αλλά κυρίως την ψυχή μας.

Τα καθημερινά διλήμματα

Είναι άπειρες οι στιγμές που πρέπει να αποφασίσω καθημερινά , αν θα πάρω τον εύκολο ή τον δύσκολο δρόμο. Δεν θυμίζει αυτό λίγο τον μύθο του Ηρακλή με την Αρετή και την Κακία; Φυσικά δεν κάνω πάντα το δύσκολο, γιατί πολύ απλά δεν θα ήταν ανθρώπινο κάτι τέτοιο. Βλέπω όμως μεγάλη διαφορά κάθε, μα κάθε φορά που προσπαθώ να το κάνω.

Πολλές φορές σκέφτομαι ότι τελικά η στενή και τεθλιμμένη οδός δεν είναι κάτι γενικό, θεωρητικό και αόριστο. Ίσως να είναι όλα αυτά τα μικρά καθημερινά, που πρέπει να αντιμετωπίζουμε διαρκώς. Όπως το να επιλέγω να μιλάω όμορφα, να συναισθάνομαι την ανάγκη του άλλου, να μπορώ να προσφέρω χωρίς υστεροβουλία, να μην ξεγελάσω τον πελάτη ή τον συνεργάτη, να είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου , να δώσω το παράδειγμα στα παιδιά μου με πράξεις και όχι με λόγια και τόσα μα τόσα άλλα.

Οι δυσκολίες μπορεί να είναι μεγάλες ή μικρές και ο σταυρός ανάλογος με τις δυνάμεις του καθενός. Όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το ότι από μια μικρή επιλογή, μπορεί να διαμορφωθεί ένα ολόκληρο αποτέλεσμα. Γι’ αυτό κανένα από τα μεγάλα ή μικρά καθημερινά διλήμματα μας τελικά δεν είναι ασήμαντα.

Τι είναι εύκολο;

Μα και τώρα που τα ξανασκέφτομαι, τι άραγε είναι εύκολο; Ποιο από τα όμορφα πράγματα της ζωής μας γίνεται εύκολα και γρήγορα; Καμιά κρέμα στιγμής δεν μπορεί να συγκριθεί με την παλιά καλή συνταγή της γιαγιάς, με το γάλα, τα αυγά και το βούτυρο. Για να βαθύνει η σχέση, θέλει χρόνο κι αφοσίωση. Για να γεννηθεί το μωρό θα χρειαστεί να πονέσεις για λίγο. Για να προχωρήσεις στο επάγγελμα πρέπει να δουλέψεις πολύ. Δεν μας υποσχέθηκε ποτέ κανείς πως θα είναι κάτι εύκολο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει κι ότι δεν είναι όμορφο.

Η ανταμοιβή;

Συχνά αναρωτιέμαι αν υπάρχει καμιά “ανταμοιβή” για όλες εκείνες τις φορές, που κάνουμε το δύσκολο αντί για το εύκολο. Εξαρτάται τι εννοούμε ανταμοιβή. Γιατί πολλές φορές αυτή δεν είναι υλική (συνήθως), αλλά ούτε και αποτιμητή (ακόμα πιο συχνά). Κάποιες φορές είναι απλά η ήσυχη συνείδηση. Άλλες φορές είναι οι πόρτες που ανοίγουν, όταν δεν το περιμένεις. Άλλοτε οι άνθρωποι που μας τριγυρίζουν και μοιράζονται μαζί μας τα δύσκολα και την πορεία στο μονοπάτι – τι απαραίτητοι που μας είναι! Και πιο συχνά η παρηγοριά που παίρνουμε στις δύσκολες στιγμές. Είναι εκείνη η παρουσία Εκείνου, που την αισθανόμαστε, όταν την έχουμε ανάγκη. Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από αυτά.

Σε όλους εσάς που διαρκώς παλεύετε με το εύκολο και το δύσκολο, σας στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς. Κι αν συχνά ξεφεύγουμε από το μονοπάτι, το σημαντικό είναι να ξαναγυρίζουμε πίσω έγκαιρα, χωρίς να το βάζουμε κάτω. Είναι δύσκολο , αλλά ωραίο. Αξίζει.

Σας φιλώ!