Πρίν χρόνια έκανα κατηχητικό στα κορίτσια του Γυμνασίου. Μία μέρα είχαμε για θέμα την ζωή του χριστιανού και την θέση του μέσα στον κόσμο. Οπότε μου είχαν κάνει την ερώτηση: ” σε τι ακριβώς διαφέρουμε; Αφού κι εμείς ζούμε όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι, δεν κάνουμε κάτι διαφορετικό. ” Δεν θυμάμαι πια τι ακριβώς είχα απαντήσει, αυτό που ξέρω όμως είναι πόσο είχα προβληματιστεί η ίδια. Σε τι διαφέρουμε στ’ αλήθεια;

Πολλά χρόνια η ερώτηση αυτή ερχόταν και ξαναερχόταν στο νου μου. Τι διαφορετικό κάνει ένας χριστιανός; Τι διαφορετικό έχει ένας πιστός άνθρωπος; Φαινομενικά τίποτα. Και οι άνθρωποι “της εκκλησίας” κλαίνε και γελάνε, ερωτεύονται και ενθουσιάζονται, θυμώνουν και αγανακτούν, έχουν αμφιβολίες και κάνουν λάθη, εργάζονται και αγωνιούν, ζουν μέσα στον κόσμο. Παντρεύονται, κάνουν παιδιά ή δεν κάνουν, χωρίζουν ή έχουν προβλήματα, έχουν θέματα υγείας, οικογενειακά, οικονομικά, εργασιακά . Βγαίνουν βόλτες και πάνε διακοπές, κάνουν αθλητισμό και έχουν καλλιτεχνικές ανησυχίες.

Η προφανής απάντηση

Θα μπορούσε να πει κανείς πως η απάντηση είναι προφανής. Διαφέρουμε επειδή την Κυριακή πάμε στην εκκλησία, στις νηστείες απέχουμε από συγκεκριμένες τροφές, εξομολογούμαστε, κοινωνούμε, πάμε σε αγρυπνίες, ακούμε συγκεκριμένα ακούσματα και ντυνόμαστε πιο προσεκτικά. Αυτή βέβαια είναι απίστευτα απλοϊκή απάντηση, που έχει αμέσως τον αντίλογο. Και τι να το κάνεις όλο αυτό το εξωτερικό περίβλημα, όταν από έναν άνθρωπο που όλα αυτά τα κάνει, ανοίγει το στόμα του και βγάζει κακία ή αδικεί τον γείτονα και δεν φέρεται σωστά στον συνεργάτη ή τον εργαζόμενό του.

Οι πιστοί άνθρωποι ,λοιπόν, φαινομενικά δεν έχουν και καμιά μεγάλη διαφορά. Κοντολογίς δεν υπάρχει καμιά φωτεινή ταμπέλα που να γράφει : “χριστιανός” ή “πιστός”. Ή μήπως όχι;

Ποια είναι η διαφορά

Κι όμως. Όσο περνούν τα χρόνια , τόσο περισσότερο καταλαβαίνω. Υπάρχει κάτι σε όλα όσα κάνει ένας αληθινά πιστός άνθρωπος, πίσω και μέσα στην συμπεριφορά του, στις ενέργειες και τις σκέψεις του. Δεν είναι ενέργεια ανθρώπινη και πολύ πιθανόν να μην το αντιλαμβάνεται ούτε ο ίδιος ο άνθρωπος. Το νιώθει όμως όποιος τον συναναστρέφεται.

Φαίνεται στον τρόπο με τον οποίον μιλά στον πελάτη, στον συνεργάτη ή στον εργαζόμενο. Προκύπτει από την προσπάθεια που θα κάνει με τα παιδιά του. Είναι ο τρόπος που θα φροντίσει τους γονείς. Το βλέπεις στο πώς θα συντρέξει έναν άνθρωπο που βρίσκεται σε ανάγκη. Το καταλαβαίνεις όταν ακούσεις την συγγνώμη και δεις την υποχώρηση σε μια δύσκολη καμπή ή και την ανυποχωρητικότητα, όταν αυτό χρειάζεται. Φαίνεται η διαφορά σε πολλά μικρά και μεγαλύτερα σημεία της καθημερινής ζωής. Και το κυριότερο είναι πως όταν το έχεις νιώσει στην συναναστροφή σου με έναν τέτοιον άνθρωπο, το αναζητάς διαρκώς μετά και στους υπόλοιπους.

Η διαφορά δεν έγκειται λοιπόν μόνο σε κάποια εξωτερικά χαρακτηριστικά. Είναι και αυτά απαραίτητα. Αλλά μόνο όταν τα βρίσκεις σε συνδυασμό με την εσωτερική αυτή πνοή, που διαπερνάει όλες τις εκφάνσεις της ζωής, καταλαβαίνεις την διαφορά. Ακούω πολλές φορές να λέγεται πως “είδαμε κι αυτούς που πάνε εκκλησία, τα ίδια χάλια κάνουν”. Και ναι πράγματι, πολλές φορές έχουμε όλοι συναντήσει ανθρώπους που, όπως λέμε, “πέρασαν μα δεν κόλλησαν”. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η προσέλευση στις ακολουθίες και η συμμετοχή στην λατρεία που δεν βοηθούν τον άνθρωπο. Τι είναι λοιπόν αυτό που τελικά κάνει την διαφορά;

Τι είναι αυτό που αλλάζει τον άνθρωπο

Γράφει ο Απόστολος Παύλος “Στον λαό του Θεού ανήκει αυτός που έχει τα εσωτερικά γνωρίσματα. Αυτός που έχει περιτμηθεί όχι εξωτερικά, σύμφωνα με το γράμμα του νόμου, αλλά στην καρδιά του, από το Άγιο Πνεύμα. Αυτός είναι αληθινός Ιουδαίος και η αναγνώρισή του προέρχεται από τον Θεό κι όχι από τους ανθρώπους”. Αυτό λοιπόν που κάνει τον πιστό να διαφέρει είναι ακριβώς η απόφασή του να επιτρέψει στο Άγιο Πνεύμα να ενεργήσει στην ζωή του και να αγωνίζεται διαρκώς και χωρίς κόπο κατά της αμαρτίας. Είναι η Χάρη του Θεού λοιπόν, αυτή που αλλάζει τον άνθρωπο και τον γεμίζει. Είναι αυτή που μας κάνει να αισθανόμαστε την διαφορά σε αυτόν τον άνθρωπο. Αντίθετα είναι η άρνηση του ανθρώπου να αφήσει την Χάρη του Θεού να ενεργήσει στην ζωή του και να την γεμίσει, που κάνει κάποιον με όλα τα εξωτερικά γνωρίσματα, να μην διαφέρει τελικά σε τίποτα.

Το ερώτημα βέβαια είναι και πώς γίνεται αυτό; Είναι τόσο δύσκολο! Τόσο απαιτητικό! Μακάρι να μας δίνει ο Θεός δύναμη να αγωνιζόμαστε προς αυτή την κατεύθυνση. Κι ακόμα κι αν δεν το αντιλαμβανόμαστε οι ίδιοι, οι υπόλοιποι άνθρωποι θα βλέπουν ποια είναι η διαφορά του αληθινά πιστού.

Σας φιλώ!