Ενάμισης μήνας παρέα με το μικρό φατσάκι. Μετά τις περιπέτειες των πρώτων εβδομάδων κι αφού ο τρελός ενθουσιασμός των κοριτσιών που είχαν στην αρχή καταλάγιασε σε φυσιολογικά επίπεδα,  αισθάνομαι αυτή τη γλύκα του να έχεις ένα νεογέννητο μέσα στο σπίτι.

Όσες φορές και να το ζήσει κανείς, κάθε φορά είναι μοναδική κι ανεπανάληπτη. Αυτές οι αλλαγές που βλέπεις στο μωρουδέλι σου, μέρα με τη μέρα, πώς μεγαλώνει, πώς ανοίγει τα ματάκια, πώς μένει ξύπνιο, πώς κοιτάει το φως, πώς αναζητάει την αγκαλιά και απαιτεί το φαγητό του, το πρώτο του γελάκι, τα ξενύχτια και η πρώτη φορά που κοιμήθηκε 5 ώρες στη σειρά,  όλα αυτά (και άλλα πάρα πάρα πολλά)  είναι τόσο πολύτιμα, γιατί ακριβώς δεν πρόκειται να τα ξαναζήσεις ποτέ για πρώτη φορά. 

Ενάμισης μήνας παρέα με το μικρό φατσάκι. Οι μέρες έχουν γεμίσει με τραγουδάκια που είχαμε καιρο να ακούσουμε, θηλασμό και αγκαλίτσες, πάνες και μπανάκια. Συχνά παρατάω όλες τις δουλειές και κάθομαι και τον κοιτάζω να κοιμάται ή να παρατηρεί το φως ή πώς αντιδράει όταν ακούει μουσική ή ομιλίες. Θα ήθελα να μπορούσα να είμαι με μια κάμερα συνέχεια στο χέρι να καταγράφω όλες τις εκφράσεις και τις κινήσεις του. Αδύνατο βέβαια, αφού συνήθως τα χέρια μου είναι γεμάτα με την αγκαλιά του. Τα βράδια πριν κοιμηθεί, την ώρα που τον ταΐζω του λέω τα νανουρίσματα, τα ίδια που έλεγα και στις αδερφούλες του και συγκινούμαι. Και ταυτόχρονα αναρωτιέμαι πότε σταμάτησα να τα τραγούδαω πια στα κορίτσια , πότε άρχισαν εκείνες να μην θέλουν πια τα “μωρουδίστικα” τραγούδια…

Ενάμισης μήνας παρέα με το μικρό φατσάκι. Η πρώτη μέρα στο σπίτι με το μωρό ήταν για τα κορίτσια ίσως το πιο ξεχωριστό και συναρπαστικό γεγονός της ζωής τους… Δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς τον ενθουσιασμό, τη χαρά και τη λαχτάρα τους να τον δουν, να τον πάρουν αγκαλιά, να του μιλήσουν, να του δώσουν τα δωράκια που του ετοίμαζαν όλους τους μήνες της αναμονής… Η λαχτάρα τους βέβαια για το μωρό δεν έχει περάσει καθόλου, απλά έχει γίνει λατρεία. Όλοι οι τσακωμοί τους πια είναι για το ποια θα κρατήσει περισσότερο το μωρό, ποια θα έχει δίπλα της το καρεκλάκι του, σε ποιανής το κρεβάτι θα καθίσω να τον ταΐσω κι άλλα τέτοια όμορφα. Ομολογώ ότι την μεγαλύτερη δυσκολία συναντώ στο να τις πείσω ότι το μωρό δεν είναι κούκλα, αλλά ανθρωπάκι που μπορεί να πονέσει και θέλει και να κοιμάται πού και πού. Από την άλλη βέβαια, επειδή ξέρω ακριβώς πώς νιώθουν, δεν μπορώ και να μην τις αφήνω να τον αγκαλιάζουν, όταν μάλιστα βλέπω και τη δική του αντίδραση… Ένα μεσημέρι μετά το φαγητό, τον είχαν πάρει αγκαλιά και του είχαν βάλει τραγούδια στο κινητό και του τραγουδούσαν και τον χόρευαν. Το πώς καθόταν και πώς τις κοιτούσε με τρέλανε! 

Ενάμισης μήνας παρέα με το μικρό φατσάκι. Τρία παιδιά στο σπίτι είναι υπέροχο πράγμα, αλλά και αρκετά δύσκολο. Όταν ο θηλασμός και τα ξενύχτια πάνε παρέα με διαβάσματα, γιορτές σχολείου και δραστηριοτήτων, ενδεικτικά και ελέγχους, είναι φορές που όλα φαίνονται βουνό. Το σπίτι μοιάζει σαν βομβαρδισμένο, το μέτρημα στα πλυντήρια χάνεται και το φαγητό συχνά μαγειρεύται στο παρά πέντε (μην πω στο και πέντε). Αλλά η αγάπη τους για το μωρό και όταν μου λένε “μαμά ευτυχώς που έχουμε το μπέμπη μας” , μου αρκούν για να συνεχίσω. 

Ενάμισης μήνας παρέα με το μικρό φατσάκι. Λένε ότι το νεογέννητο τους πρώτους μήνες πιστεύει ότι είναι και το αυτό με τη μαμά του. Εγώ πιστεύω πως το ίδιο ισχύει και για τη μαμά. Όχι μόνο για μερικούς μήνες όμως, αλλά για πάντα. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το ότι η  μαμά καταλαβαίνει από τον τόνο στο κλάμα τι έχει το μωρό, από το βλέμμα ότι κάτι θέλει το παιδί, από την ανάσα στο διπλανό δωμάτιο ότι κάτι άλλαξε ή αυτό τον πόνο που νιώθει και η ίδια όταν χτυπάει το παιδάκι της; 

Ενάμισης μήνας παρέα με το μικρό φατσάκι. Αν είναι κάτι που συνειδητοποίησα αυτό τον ενάμιση μήνα , είναι πόσο εύκολο είναι να απορροφηθείς από το κυνήγι των υποχρεώσεων και την ρουτίνα και να ξεχάσεις να ζεις τις στιγμές. Ίσως να είναι που μεγάλωσα κι εγώ. Ίσως να ναι που είναι πιο δύσκολες οι προκλήσεις όταν τα παιδιά μεγαλώνουν, παρά όταν είναι μωρουδέλια και τώρα το ξέρω καλά. Αλλά πήρα την απόφαση να μην το ξεχνάω. 

Άλλωστε το λέει τόσο όμορφα το τραγούδι …

“Κι όλα θα πηγαίνουνε μπροστά

τίποτα δε θα τα σταματά

και θα μένουν πίσω μοναχά

κάτι παπουτσάκια τόσα δα.”

Σας φιλώ!

υ.γ. Η φωτογραφία είναι από την φωτογράφιση που έκανε στα παιδιά η Ειρήνη ή αλλιώς Mamangelic Photography και για την οποία θα σας μιλήσω σε ξεχωριστή ανάρτηση.