Δεν είμαι από τους ανθρώπους που παρατάνε εύκολα σχέσεις ή καταστάσεις. Προσπαθώ να δίνω όσες περισσότερες ευκαιρίες αντέχω, να μπαίνω στη θέση του άλλου για να κατανοήσω το σκεπτικό του, γιατί πιστεύω πως κάθετί χρειάζεται το χρόνο, τον αγώνα και τη δουλειά του. Όμως είναι κάποιες φορές που πρέπει απλά να φύγω.

Είναι φορές που η δική μου ψυχική ισορροπία είναι πολύ πιο σημαντική από κάθε άλλη προσπάθεια και αγώνα. Όταν μάλιστα από αυτή την ψυχική ισορροπία δεν εξαρτώμαι  μόνο εγώ, αλλά κι ένα αγέννητο μωρουδέλι μέσα μου, αλλά και μια ολόκληρη οικογένεια στο σπίτι, τότε είναι επιβεβλημένο να φύγω από την κατάσταση που δεν μου κάνει καλό.

Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα χρειαστεί να αλλάξω γιατρό, περιβάλλον και μαιευτήριο μια βδομάδα πριν την ΠΗΤ και ύστερα από δύο παιδιά.

Δεν χρειάζεται να μπω σε λεπτομέρειες, εξάλλου δεν είναι αυτός ο σκοπός που γράφω αυτές τις γραμμές. Σημασία έχει ότι εξέπληξα ακόμα κι εμένα, όταν άκουσα τον εαυτό μου να παίρνω τηλέφωνο άλλο γιατρό και να κλείνω ραντεβού την ίδια μέρα. Αν με ρωτούσες 7 χρόνια πριν, δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω κάτι τέτοιο. Θα αγχωνόμουν, θα έμενα άυπνη και νηστική για μέρες, θα πιεζόμουν και θα έκλαιγα κρυφά από τα παιδιά και τον άντρα μου, αλλά θα έμενα εκεί, για να μη στεναχωρήσω και να μην ξεβολέψω κανέναν άλλον – εκτός από εμένα και το μωρό μέσα μου.

Μέχρι που έφυγα από το ραντεβού στην καινούργια γιατρό, δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο συσσωρευμένο άγχος είχα μέσα μου. Δεν είχα καταλάβει πόση πίεση και στεναχώρια είχα μαζέψει όλους αυτούς τους μήνες, από  μια συμπεριφορά, που δεν μου άρεσε, αλλά για διάφορους λόγους προσπαθούσα να αιτιολογήσω. Μόνο όταν ένιωσα την διαφορά στην επικοινωνία, τη ζεστασιά στο βλέμμα, ακόμα και στο χαμόγελο, κατάλαβα πόσο ανάγκη τα είχα αυτό τον καιρό.

Η εγκυμοσύνη είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίοδος. Δεν είμαι από αυτές που θα καθίσουν στο κρεβάτι από την τρίτη εβδομάδα και δεν θα κουνάνε το δαχτυλάκι τους. Ιδίως σε αυτή την τρίτη εγκυμοσύνη, προτίμησα να το κρατήσω μυστικό από σχεδόν όλους, μέχρι που πια δεν κρυβόταν. Ήταν μια δική μου απόφαση, που δεν είναι της παρούσης να την αναλύσω. Το ότι όμως εγώ προς τους τρίτους είχα αυτή την στάση, δεν σημαίνει ότι από τους πολύ κοντινούς μου δεν είχα ανάγκη υποστήριξης και νοιαξίματος.

Και πρώτα από όλους (εντάξει μετά τον άντρα μου) από το γιατρό μου. Από αυτόν που μου δείχνει πρώτος το μωρουδέλι μου, όταν ακόμα είναι ένα φασολάκι. Από αυτόν που θα μου πει “άκου την καρδούλα του πόσο δυνατά χτυπάει” για πρώτη φορά. Από αυτόν που τελικά θα είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα κρατήσει στα χέρια του το μωρό μου, πριν μου το δώσει στην αγκαλιά μου.

Από αυτόν τον άνθρωπο λοιπόν περιμένω να είναι καταρχήν άνθρωπος. Έχοντας μεγαλώσει με πατέρα γιατρό, που μέχρι τώρα βλέπω το νοιάξιμο και το ενδιαφέρον του για τους ασθενείς, που τον οδήγησε μέχρι την ιεραποστολή  στο Κογκό, η άποψη που έχω για το τι σημαίνει να είσαι γιατρός είναι πολύ συγκεκριμένη. Γιατρός σημαίνει καταρχήν να αγαπάς τον ασθενή σου. Να είσαι γι’ αυτόν πατέρας. Να θυμάσαι το ιστορικό του, να φροντίζεις γι’ αυτόν, να ανησυχείς για την πορεία του, να χαίρεσαι όταν πάει καλύτερα.

Πόσο μάλλον όταν είσαι γυναικολόγος και η δουλειά σου είναι με γυναίκες στην πιο ιδιαίτερη περίοδο της ζωής τους, που συχνά δεν ξέρουν τι συμβαίνει, που κι αν ξέρουν έχουν αγωνία, που μπορεί να έχουν πρόσφατα μια απώλεια, που τα συμπτώματα μιας δύσκολης εγκυμοσύνης τις έχουν διαλύσει σωματικά και ψυχολογικά. Δεν έχει σημασία αν εγώ κάνω το πρώτο ή το δέκατο παιδί μου. Την υποστήριξη από το γιατρό μου τη χρειάζομαι το ίδιο. Κι όταν δεν την έχω, πρέπει να την αναζητήσω και να την βρω. Να μην κάνω υπομονή και να μην δικαιολογώ τα αδικαιολόγητα. Ο γιατρός πρέπει πριν από όλα να είναι άνθρωπος και φυσικά σωστός επαγγελματίας. Αλλιώς μετά καταλήγεις να νιώθεις μηχάνημα ΑΤΜ και η ψυχολογία αυτή δεν είναι η καλύτερη προοπτική για τον επικείμενο τοκετό.

Η σχέση μας με το γιατρό στην εγκυμοσύνη πρέπει να είναι σχέση απόλυτης εμπιστοσύνης και ασφάλειας. Ασφάλειας ότι σε καταλαβαίνει, ότι ασχολείται, ότι καθησυχάζει τους συχνά παράλογους φόβους ή ανησυχίες και εμπιστοσύνης ότι είναι εκεί δίπλα σου από την αρχή ως το τέλος αυτού του ταξιδιού, να σε βοηθήσει στις δυσκολίες, να σου μιλήσει καθαρά για τις επιλογές στον τοκετό, για το θηλασμό, για όλα όσα σε απασχολούν αυτή την περίοδο. Αν δεν τα νιώθεις αυτά, φύγε όσο είναι νωρίς και βρες κάποιον που να στα δώσει αυτά.

Κι εκτός από αυτά. Είναι σημαντικό να βλέπεις ότι είναι άνθρωπος που σέβεται τα πιστεύω και τις επιλογές σου. Που πιστεύει και ο ίδιος στην αξία της ανθρώπινης ζωής. Που δεν θα εκμεταλλευτεί κανέναν και δεν θα προσπαθήσει να σου κρύψει κάτι ή να σε κάνει να νιώσεις άσχημα επειδή πιστεύεις κάτι και θες να το ακολουθήσεις. Που θα στηρίξει την επιλογή σου να κρατήσεις το μωρό που οι άλλοι σου λένε “ρίξτο” και δεν θα σε πιέσει να κάνεις καισαρική, επειδή δεν βολεύει το πρόγραμμά του να γεννήσεις φυσιολογικά. Να είναι δηλαδή ένας άνθρωπος με σεβασμό σε σένα προσωπικά και στην ανθρώπινη ζωή συνολικά.

Συχνά δεν δίνουμε όση σημασία χρειάζεται στην διαδικασία του τοκετού. Έχω δει μανούλα στο διπλανό κρεβάτι, που λόγω αδιαφορίας του γιατρού της στον τοκετό είχε πάθει τέτοιο σοκ, που δεν ήθελε να πάρει καν αγκαλιά το πανέμορφο μωράκι της για τρεις μέρες. Κι έχω γνωρίσει κοπέλες που δεν έκαναν ποτέ άλλο παιδί, παρότι το ήθελαν , γιατί δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν  τη συμπεριφορά του γιατρού τους και την άσχημη εμπειρία του τοκετού.

Εκείνες οι στιγμές , που είναι οι πρώτες για τη ζωή του μωρού μας, είναι απίστευτα σημαντικό να είναι όμορφες και ανεπανάληπτες. Το άγχος και ο πόνος είναι έτσι κι αλλιώς δεδομένα, αλλά  κρύβουν μέσα τους την μεγαλύτερη χαρά. Μην αφήσετε λοιπόν κανέναν να σας τη στερήσει αυτή, έστω κι αν αυτό σημαίνει πως θα αλλάξετε γιατρό μια εβδομάδα πριν γεννήσετε.

Το μωρό σας κι εσείς αξίζετε το νοιάξιμο και την αγάπη!

Σας φιλώ!