Είναι κάποιες μέρες που παλεύω με νύχια και με δόντια να μη γκρινιάξω. Που προσπαθώ τρομερά να φέρω στο μυαλό μου εικόνες και στην καρδιά μου συναισθήματα ηρεμίας, χαράς και αισιοδοξίας. Που κάνω αγώνα να μην ξεσπάσω σε φωνές – αυτό θέλει δουλειά πολλή, το ομολογώ. 

Είναι αυτές οι μέρες που με πιάνει απελπισία, γιατί πραγματικά, πόσο δύσκολο είναι να φορέσει κάποιος τις κάλτσες του και να βάλει κάτω από το μαξιλάρι του την πυτζάμα, αντί να την πετάξει στο πάτωμα; 

Είναι αυτές οι μέρες που αναρωτιέμαι με απόγνωση πόση προσπάθεια άραγε απαιτείται να πάρουμε από το τραπέζι της κουζίνας το λερωμένο ποτήρι ή πιάτο και να το βάλουμε στο πλυντήριο;

Είναι αυτές οι μέρες που εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου να υπήρχε κάποιος να μαγειρέψει για μια μέρα και να μη χρειαστεί να σηκωθώ στις 6 το πρωί για να ετοιμάσω το μεσημεριανό, επειδή το προηγούμενο βράδυ σιδέρωνα ως τις 12… 

Είναι αυτές οι μέρες που θέλω να βάλω τα κλάμματα, γιατί όσο κι αν προσπαθώ δεν μπορώ να λειτουργήσω φυσιολογικά σε ένα σπίτι ακατάστατο και βρώμικο, αλλά ταυτόχρονα, όσο κι αν καθαρίζω και τακτοποιώ, σε πέντε λεπτά όλα είναι σαν να έχει πέσει ωρολογιακή βόμβα. 

Είναι αυτές οι μέρες που το μόνο που θέλω είναι να περάσω όλο το απόγευμα παίζοντας επιτραπέζια και νιώθοντας καλή μαμά για αλλαγή κι όχι μια μαμά σπαστικιά και νευριασμένη. 

Προσπαθώ πολύ. Δεν τα καταφέρνω. 

Και τελικά ξεσπάω σε φωνές και μετά κλαίω από τύψεις που πάλι φώναξα. 

Ενοχές που δεν εκτιμώ όσα έχω, που ξέρω, είναι πολλά. 

Ενοχές που δεν είμαι συνέχεια καλά. 

Ενοχές που δεν μπορώ να τα αγνοώ όλα. 

Ενοχές που δεν αλλάζω να γίνω καλύτερη. 

Ενοχές που δεν είμαι συνέχεια χαμογελαστή. 

Ενοχές ενοχές ενοχές. 

Κουράζομαι με τόσες ενοχές. Είναι σαν μια πέτρα να με έχει πλακώσει στο στήθος κι ό,τι κι αν κάνω δεν μπορώ να απαλλαγώ από αυτήν. 

Ίσως απλά το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να σταματήσω να ζητάω τόσα πολλά από τους άλλους. Κι από εμένα. 

Ίσως ήρθε ο καιρός που πρέπει να μου επιτρέψω να μην είμαι καλά, να αποδεχτώ αυτές τις δύσκολες ώρες και να γκρινιάξω – λίγο (είπαμε…). 

Ίσως κάποια στιγμή να αποδεχτώ ότι δεν πρόκειται να γίνω σούπερ τέλεια μαμά και να νιώσω καλά με την προσπάθεια που κάνω, ας είναι και μικρή , τουλάχιστον γίνεται. 

Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να νιώσω καλά. 

Να χαμογελάσω, γιατί έξω έχει ήλιο και ζέστη και καλοκαιράκι και η θάλασσα είναι κοντά, θα φάμε καρπούζι και θα καθίσουμε να παίξουμε στη βεράντα. 

Ίσως να μην τα καταφέρω σήμερα, αλλά σίγουρα το απόγευμα θα είναι καλύτερο και το  αύριο θα είναι μια καλή μέρα.

Όταν μια καλή μέρα έρχεται μετά από μια κακή, την εκτιμώ περισσότερο, γιατί ξέρω τι έχανα. 

Ελπίζω στο καλύτερο μετά. 

Σας φιλώ.