Γενικά η ελπίδα και η αισιοδοξία χρειάζονται στη ζωή μας και είναι καλό να τις έχουμε. Είναι όμως και μερικοί τομείς της ζωής, που, πώς να το κάνουμε, δεν μπορούμε να βασιστούμε σ’ αυτές. Χρειάζεται να βάζουμε και την λογική μας να δουλέψει. Για παράδειγμα, το πάρκινγκ.

Ψάχνω για ώρα θέση πάρκινγκ σε πολυσύχναστο μέρος, πυκνοκατοικημενης περιοχής. Δεν βρίσκω. Ξαφνικά, ω! του θαύματος, να ένα κενό! Α, έχει ράμπα. Α, μάλλον είναι είσοδος πάρκινγκ. Χμ, μα καλά έχουν πάρκινγκ οι εκκλησίες; Και τέτοια ώρα; Μπα, αυτοί που έχουν βάλει μέσα τα αυτοκίνητα τους, θα μένουν απέναντι, δεν βρήκαν αλλού θέση, τα άφησαν εδώ. Οπότε, ας το βάλω μπροστά στην είσοδο, εξάλλου σε τρεις, τέσσερις, το πολύ πέντε ώρες θα έχω φύγει. Το αφήνω, λοιπόν, κλείνω την είσοδο /έξοδο, κλείνω και τον καθρέφτη μου, να μην με χτυπήσει και κανένας από αυτούς τους ασυνειδητους που κυκλοφορούν, και φεύγω.

Στο μεταξύ, η άλλη δόλια, που τυχαίνει να κουβαλάει μαζί της και τρία παιδιά, βγαίνει από την συνάντηση της ενορίας, που γίνεται “τέτοια ώρα” (άραγε ποια ώρα δεν θα ήταν περίεργο να είναι ανοιχτή μια εκκλησία;;;;). Βγαίνει λοιπόν και πάει να μπει στο αυτοκίνητο με τα παιδιά,για να γυρίσουν στο σπίτι. Αμ δε! Εκεί!

Τι να κορναρει, μπας και ακούσει από κάπου. Χαμπάρι ο Τρύφωνας, που λέει κι ο Βέγγος. Βούλωσε μόνο η κόρνα. Τι να πάρει σβάρνα τις γειτονικές καφετέριες. Άνθρακας ο θησαυρός.

Αναλαμπή! Καλεί την τροχαία. “Άμεση δράση, θέση 11, σας ακούω”. “Ναι, έτσι κι έτσι, έχουν κλείσει την είσοδο, είμαστε 3 αυτοκίνητα, τι να κάνουμε;” “Αναμείνατε, θα έρθει περιπολικό”.

Αναμένουμε.

Στο μεταξύ, διάφορες ιδέες πέφτουν στο τραπέζι, από περαστικούς και γνωστούς. Να κουνησουμε το αμάξι, μήπως χτυπήσει συναγερμός. Να πάμε και στην παρακάτω καφετέρια. Να βγούμε από το άνοιγμα ανάμεσα στους θάμνους. Χμ, όχι κακό. Πάμε να δοκιμάσουμε. Έλα όμως που είναι στενά, πιάνεται στον έναν θάμνο ο καθρέφτης, σπάει.

Πάνω στην ώρα, να ένα περιπολικό. “Α, όχι, δεν έχω σήμα για εσάς. Για μια σύγκρουση εδώ πιο κάτω. Προηγείται.” Προφανώς και προηγείται. Ας αναμεινουμε ολίγον τι. Ευτυχώς δεν άργησε πολύ το σωστό περιπολικό.

Ψάχνουν από εδώ, ψάχνουν από εκεί, βάζουν την σειρήνα, παίρνουν στο κέντρο, πουθενά φως. “Εγώ θα το γράψω, αλλά εσείς πώς θα φύγετε;” Έλα ντε, αυτό είναι το θέμα. Με τα πολλά, ανεβαίνουμε πεζοδρόμια, πεζούλια, παρτέρια και βγαίνει η δόλια, από το φανάρι των πεζών.

“Συγγνώμη που σας έκανα παρκαδορους βρε παιδιά” λέει στους αστυνομικούς. “Μην ανησυχείτε, δεν φταίτε εσείς”, η ευγενική απάντηση “Έπρεπε κάπως να φύγετε”.

Να φύγει. Χωρίς καθρέφτη. Με την καρδιά να βαράει ταμπούρλο, έπιασε δεξιά η δόλια και με 30 έφτασε κάποτε στο σπίτι της, όπου την περίμεναν τα τρία κουνελάκια. (αυτά φυγαδευτηκαν έγκαιρα).

Ξαναγυρίζω στην ελπίδα. Όταν λοιπόν παρκάρω κάπου, ας μην παρκάρω ελπίζοντας. Στην οδήγηση και στην στάθμευση δεν ελπίζω. Σκέφτομαι. Εξετάζω. Προσέχω. Είμαι υπεύθυνος. Έχω συνείδηση πως δεν είμαι μόνος μου στο δρόμο. (αυτό λέγεται ενσυναισθηση, επειδή είναι πολύ της μόδας).

Ας μην παρκάρω κλείνοντας ράμπες ΑΜΕΑ , ελπίζοντας πως κανείς δεν θα χρειαστεί να περάσει. Ας μην παρκάρω μπροστά στη στάση του λεωφορείου, έχοντας την ελπίδα πως δεν θα περάσει . Ας μην παρκάρω εκεί που γράφει ότι απαγορεύεται, ευχόμενος ότι το έχουν βάλει επειδή είναι περίεργοι. Ας μην παρκάρω στην είσοδο πολυκατοικιών πάρκινγκ ή εκκλησιών, έχοντας την πεποίθηση ότι είναι αργά και άρα δεν ενοχλώ, αφού ποιος θα βγει τέτοια ώρα; Η ελπιδα ότι τα 1,3,10 αυτοκίνητα που βλέπω μέσα σ’ ένα πάρκινγκ, δεν θα πάνε πουθενά το επόμενο 10λεπτο, μισάωρο, 12ωρο, μάλλον θα αποδειχθεί φρουδα.

Μπορεί το δεκάλεπτο να αποβεί μοιραίο για κάποιον που πρέπει να πάει στο γιατρό. Μπορεί να κλείσεις μια μητέρα με νεογέννητο μωρό ή με τα πιτσιρίκια που έχουν να πάνε στο μάθημα. Μπορεί, πολλά μπορούν. Η ζωή είναι γεμάτη στιγμές επείγουσες και τα αυτοκίνητα μας, εργαλεία.

Εσύ που έκλεισες την έξοδο σε τρεις οικογένειες απόψε, έχεις παιδί. Έτσι έδειξε το καθισματακι στο πίσω κάθισμα. Σκέψου να ήσουν εσύ στη θέση της κλεισμένης μάνας. Σκέψου να ήσουν.

Μια ελπίδα έχω, πως δεν είναι πια τόσοι πολλοί αυτοί που απλά ελπίζουν στο παρκάρισμα. Και πως αυτοί που σκέφτονται είναι οι περισσότεροι.

Κατά τα άλλα, κάθε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι τυχαία. Α! Και πείτε μου, τον λογαριασμό από τον καθρέφτη, πού να τον στείλω;

Σας φιλώ!