Πήρα δίπλωμα αυτοκινήτου πριν τρία χρόνια και άρχισα να οδηγώ πριν δύο χρόνια. Πολλά πράγματα ακόμα δεν τα έχω συνηθίσει . Ένα από αυτά, που φοβάμαι πιο πολύ στην οδήγηση και είναι εφιάλτης στον ύπνο μου, είναι να βρίσκομαι σε απότομη ανηφόρα και να σβήσει η μηχανή – ξέρεις εκεί με το συμπλέκτη και τα σχετικά του.

Στις αρχές που είχα αρχίσει να οδηγώ, είχαμε βρεθεί κάποια στιγμή στον Πειραιά, στην Καστέλλα. Υπήρχε λοιπόν εκεί μια ανηφόρα πολύ απότομη, στο τέλος της οποίας είναι ένα φανάρι – άλλος εφιάλτης κι αυτός, όχι μόνο να είσαι στην ανηφόρα, όχι μόνο να έχει φανάρι κόκκινο, αλλά να είσαι και στη μέση με δυο τρία αυτοκίνητα μπροστά σου και άλλα τόσα πίσω. Και το φανάρι κόκκινο, ξαναλέω. Εκείνη την πρώτη φορά ήμουν συνοδηγός, αλλά το έκανα εικόνα στο μυαλό μου και πολλές φορές είχα ξυπνήσει με άγχος , γιατί έβλεπα στον ύπνο μου, πως βρισκόμουν σε εκείνο το σημείο.

Έκτοτε, όποτε έπρεπε να πάω στον Πειραιά και το gps μου έβγαζε διαδρομή από εκείνα τα μέρη, εγώ την αγνοούσα επιδεικτικά και πήγαινα από άλλο δρόμο. Η ανηφόρα έμενε σταθερά εκτός των επιλογών μου.

Πριν λίγες μέρες χρειάστηκε και πάλι να κατέβω στον Πειραιά. Λίγο τα έργα, που γίνονται στο δρόμο και με μπέρδεψαν, λίγο ότι ξεγελάστηκα, και να ‘μαι ξαφνικά εκεί. Να οδηγώ εκείνη την διαδρομή, που με τόση επιμέλεια απέφευγα τόσον καιρό. Προσεκτικά κι αργά, πήγαινα σιγά σιγά, περιμένοντας συνέχεια, πότε θα φτάσω σε εκείνο το εφιαλτικό σημείο, στην ανηφόρα.

Στο μεταξύ, περνούσα μέσα από παλιά σπίτια, κάποια ερειπωμένα αρχοντικά, ανάμεσα από ταβέρνες και δίπλα από βάρκες , έξω από κάποια εκπληκτικά παλιά σπίτια, ανακαινισμένα και υπέροχα και θαύμαζα το πόσο όμορφο μέρος είναι αυτό. Θυμόμουν μέρες παλιές, τότε που περπατούσα σε αυτά τα μέρη, σε μιαν άλλη, πολύ πολύ πολύ παλιά εποχή, σχεδόν σε μιαν άλλη ζωή. Κάθε σημείο είχε και μια ανάμνηση, γιατί τα τελευταία σχολικά μου χρόνια, καθώς και τα πρώτα φοιτητικά, είναι δεμένα με εκείνα τα μέρη.

Και ξαφνικά, πάνω που κατάλαβα πως πλησίαζα στην Αγία Αικατερίνη, συνειδητοποίησα πως βρισκόμουν σε εκείνο το σημείο, στην ανηφόρα. Ήμουν σταματημένη πίσω από δύο αυτοκίνητα, περιμένοντας να ανάψει το πράσινο φανάρι, και πίσω μου βρίσκονταν άλλα δύο αυτοκίνητα. Ακριβώς, όπως στους εφιάλτες. Μόνο που τώρα, δεν αισθανόμουν κανένα άγχος, το πράσινο άναψε, έβαλα πρώτη και ξεκίνησα χαλαρά , έκανα το σταυρό μου περνώντας από την όμορφη εκκλησία και χωρίς να το καταλάβω, είχα φτάσει στον προορισμό μου.

Γυρίζοντας στο σπίτι, σκεφτόμουν πόσες τέτοιες “ανηφόρες” έχω στη ζωή μου. Πράγματα που μου φαίνονται ακατόρθωτα, βουνό, ανυπέρβλητα εμπόδια, αδύνατο να ξεπεραστούν. Καταστάσεις, υποθέσεις, σχέσεις. Που με γεμίζουν άγχος και επιμελώς τα αποφεύγω, γιατί φοβάμαι πως αν τα φέρω μπροστά μου και αναγκαστώ να τα αντιμετωπίσω, θα σβήσει η μηχανή, θα πέσει το σύστημα.

Και πόσα πράγματα χάνω καθώς αποφεύγω τις λογιών λογιών ανηφόρες! Γιατί πραγματικά δεν σημαίνει πως επειδή κάτι είναι ανηφορικό και δύσκολο, δεν είναι και όμορφο. Άλλωστε όλη η ομορφιά της ζωής κρύβεται στην προσπάθεια. Μήπως δεν αγαπάμε περισσότερο, κάθετι που έχουμε κερδίσει με μεγάλη προσπάθεια; Και πώς θα εκτιμήσουμε μια καλή κατηφόρα, αν πρώτα δεν έχουμε φτάσει στην κορφή του λόφου ανηφορίζοντας;

Η μητρότητα από την πρώτη στιγμή της είναι μια ανηφόρα. Η εγκυμοσύνη, ο τοκετός, οι πόνοι και η αγωνία. Κι όμως ποια μεγαλύτερη χαρά κι ευτυχία από αυτήν που, αφού έχεις πονέσει τόσο, παίρνεις στην αγκαλιά σου το μωρό σου; Μεγαλώνοντας το μωράκι, κάθε μέρα μια αγωνία, μια έγνοια, αν όλα πάνε καλά. Κι όσο από μωρό γίνεται νήπιο, παιδάκι, έφηβος, τόσο μεγαλώνουν κι αγωνίες . Όμως με τίποτα δεν θα άλλαζε καμιά μητέρα τις στιγμές μας αυτές με τα παιδιά.

Αν το πάω κι ένα βήμα παραπέρα, η ζωή του χριστιανού είναι μια ανηφόρα. “Είναι στενή η πύλη και γεμάτη δυσκολίες η οδός που οδηγεί στη ζωή” μας λέει ο ίδιος ο Χριστός (Ματθ. 7 , 14). Οι δυσκολίες δεν είναι πάντα αυτό που φανταζόμαστε. Δεν ζουν δηλαδή οι χριστιανοί μέσα στη θλίψη και τη μιζέρια, όπως λανθασμένα πολύ πιστεύουν. Αλλά είναι αυτές οι δύσκολες επιλογές που πρέπει να κάνουμε σχεδόν καθημερινά στην ζωή μας, για να μείνουμε πιστοί στις αρχές και την πίστη μας. Που κάποιες φορές θα μας κάνουν να νιώσουμε πίεση. Που ίσως ο περίγυρος να μην τις αποδέχεται. Αυτές οι μικρές θυσίες, που συχνά μας φαίνονται βουνό και αναρωτιόμαστε πώς θα τα βγάλουμε πέρα. Είναι η δυσκολία να μένεις σταθερός σε κάτι, να πιστεύεις Κάποιον , που ο πολύς κόσμος γύρω σου δεν δέχεται. Και όλα αυτά να προσπαθείς να τα μάθεις στα παιδιά σου, όχι με πολλά λόγια, αλλά με αυτά που κάνεις. Αν αυτό δεν είναι ανηφόρα, τότε τι είναι;

Κι όμως, αξίζει η προσπάθεια. Γιατί στην πορεία αυτή , όσες δυσκολίες, τόσες ευλογίες έρχονται. Ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν να πηγαίνουν στραβά κι η ανηφόρα να μην έχει τελειωμό, ακόμα και τότε, έρχονται αυτά τα φαινομενικά μικρά, μα ουσιαστικά τόσο μεγάλα, που απαλύνουν το δρόμο.

Εξάλλου, τα πιο όμορφα τοπία είναι αυτά που τα βλέπουμε από ψηλά. Καλές αναβάσεις να έχουμε.

Σας φιλώ!