Κοιτώ τα χέρια μου. Είναι γεμάτα σημάδια. Κάψιμο από το φούρνο μια μεγαλοβδομάδα στο σπίτι του Λονδίνου. Κόψιμο στον τρίφτη του καρότου, την πρώτη φορά που έφτιαξα σαλάτα, σε κείνη την ίδια κουζίνα στο αγγλικό σπιτάκι. Τα ράμματα στο δάχτυλο , δυο μέρες πριν γεννήσω τη Βαγγελίτσα. Κι άλλες μικροπληγές, επουλωμένες, αλλά με ένα σημαδάκι αφημένο ή μια μικρή ουλή, για να μου θυμίζουν. Το αίσθημα, το συναίσθημα και την ανάμνηση. Κάποια ίσως να μείνουν εκεί πάντα, κλείνουν ήδη πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Άλλα σβήνουν σιγά σιγά, αφήνοντας μόνο αυτή την ανεπαίσθητη αλλαγή του χρώματος στο δέρμα.

Τα αγαπώ αυτά τα σημάδια, αυτές τις μικρές ουλές. Θυμάμαι ακόμα πόσο με πονούσαν , μέχρι που κάτι άλλο, πιο μεγάλο , πιο δύσκολο, κάλυπτε τον πόνο. Όπως τότε με τα ράμματα στο δάχτυλο. Έσπασε στα χέρια μου το βάζο με το μέλι, που λιγουρεύτηκα λίγο πριν γεννήσω. Πόνος, δεν μπορούσα να κουνήσω το χέρι, έκανα ράμματα. Και πήγα στο μαιευτήριο κι είχα την έγνοια να πω στις νοσοκόμες, μη ξεχάσουν να μου κάνουν αλλαγή στο τραύμα. Μέχρι που πήρα το μωρουδέλι στην αγκαλιά και ξέχασα και τις αλλαγές και τις γάζες και τα ράμματα κι όλα. Μπροστά στον πόνο της γέννας και τη χαρά του νεογέννητου, τι να βαστήξει ένα ραμματάκι στο δάχτυλο; Τα αγαπώ όμως τα σημαδάκια αυτά. Γιατί μου θυμίζουν προσπάθειες, μικρά κατορθώματα και επιβραβεύσεις, λάθη κι αποτυχημένες συνταγές, μυρωδιές και εικόνες από την κουζίνα της μαμάς μου και τη δική μου κουζίνα.

Κοιτώ και μέσα μου. Πόσα σημάδια; Πολλά είναι κρυμμένα καλά. Άλλα μόνο πρόχειρα καλυμμένα και πονάνε ακόμα. Κάποια άλλα τα έχω εκεί μπροστά μου, γιατί θέλω να τα θυμάμαι. Άλλα σημάδια είναι ουλές βαθιές, που δεν ξέρω αν ποτέ θα σβήσουν. Κάποια άλλα κάνω απλά πως δεν τα βλέπω , γιατί δεν με νοιάζουν πια.

Στην αρχή, όταν είναι πρόσφατα τα σημάδια πάντα πονούν πολύ. Το ξάφνιασμα πάντα τα κάνει να κρατούν πολύ, αλλά η καθημερινότητα, τα νέα γεγονότα, η ζωή που κυλάει και δεν περιμένει, τα κάνει να ξεθωριάζουν συχνά. Εκείνα όμως είναι πάντα εκεί. 

Πολλές φορές αρκεί μια μυρωδιά, μια εικόνα, μια σκέψη, ένα άκουσμα να ξαναφέρει στην επιφάνεια ένα σημάδι της καρδιάς. Κάποτε πονάω όταν τα ξαναζώ. Άνθρωποι που έφυγαν ξαφνικά, χωρίς εξήγηση, χωρίς να προλάβω να πω γεια. Άνθρωποι που αγάπησα πολύ και με πλήγωσαν ακόμα περισσότερο. Ίσως τους πλήγωσα κι εγώ, δεν ξέρω. Αλλά συγγνώμη δεν ακούστηκε ποτέ, απλά έμεινε ένα παράπονο κι ένα γιατί, που μάλλον ποτέ δεν θα πάρει απάντηση. Στιγμές που έμειναν χαραγμένες, ένας λόγος παραπάνω που δεν έπρεπε να ειπωθεί και μετανιώνω γι΄αυτό.
Δεν τα αγαπούσα πάντα αυτά τα σημάδια. Μερικά δεν θυμόμουν καν ότι είναι εκεί. Βλέπεις, η καρδιά είναι πιο περίπλοκη από τα δάχτυλα ενός χεριού και τα δικά της σημάδια, πιο δύσκολο να εντοπιστούν .
Δεν τα αγαπούσα πάντα αυτά τα σημάδια. Τα περισσότερα ήθελα απλά να τα ξεχάσω. Με ενοχλούσε που στα όνειρά μου έρχονταν ξανά και ξανά να με ταράξουν. Κι η σκέψη όλο το επόμενο πρωί γύριζε εκεί, ξανά και ξανά, φαύλος κύκλος.
Δεν τα αγαπούσα πάντα αυτά τα σημάδια. Δεν ήθελα να μιλάω γι΄αυτά. Δεν γνώριζα βλέπεις πόσο λυτρωτικό είναι να μιλάς για όσα σε έχουν σημαδέψει. Πόση ανακούφιση χαρίζουν τα δάκρυα, που άργησαν πολλά χρόνια να φτάσουν μέχρι τα μάτια.
Δεν αγαπούσα πάντα αυτά τα σημάδια. Δεν ήθελα οι άλλοι να τα γνωρίζουν. Πίστευα ότι γινόμουν ευάλωτη, ότι οι άλλοι θα τα εκμεταλλεύονταν, ότι θα τα κορόιδευαν, ότι κανέναν δεν ενδιέφεραν στο κάτω κάτω.
Αγνοούσα όμως ότι τα σημάδια φαίνονται. Στα μάτια, στις κινήσεις, στον ξαφνικό πανικό, στο γέλιο που βγαίνει αβίαστα και στο χωρίς προηγούμενο κλάμα,  στη μεγάλη σιωπή, στην ξαφνική απομόνωση, στην ανεξήγητη ντροπή. Τα σημάδια φαίνονται γιατί καθορίζουν το είναι μου. Με έχουν κάνει αυτήν που είμαι και καθορίζουν αυτά που κάνω.
Αγνοούσα πως τα σημάδια φαίνονται, γιατί είχα κλειστά τα μάτια και δεν ήθελα να τα δω. Είναι σκληρό να θυμηθείς ξανά αυτά που σε έχουν πληγώσει κι είναι πολύ επίπονο να μιλήσεις ή να γράψεις γι΄αυτό. Γιατί έτσι τα ξαναζείς κι είναι βαρύ να ζήσεις δεύτερη φορά αυτό που σ΄ έχει πονέσει.
Κι όμως είναι λύτρωση. Να αναγνωρίσεις τα σημάδια, να τα θυμηθείς, ένα ένα, να μιλήσεις γι΄αυτά. Να θυμώσεις, να κλάψεις, να αναρωτηθείς, να παραπονεθείς, να νοσταλγήσεις. Θα πάρεις απαντήσεις και θα καταλάβεις πολλά ανεξήγητα . Θα παραδειγματιστείς για το μέλλον και θα βρείς λύσεις για το τώρα. Και, πιο σημαντικό από όλα, θα μπορέσεις να συγχωρέσεις και να φέρεις στην καρδιά σου τη γαλήνη – σκέφτεσαι κάτι καλύτερο;
Μου πήρε χρόνο να αναγνωρίσω τα σημάδια της καρδιάς και σίγουρα έχω δρόμο μπροστά μου. Αλλά πια τα αγαπώ, τουλάχιστον τα περισσότερα. Γιατί με έκαναν αυτή που είμαι, γιατί μου χάρισαν μαθήματα, γιατί με έκαναν πιο δυνατή, γιατί μου έμαθαν ότι είμαι άνθρωπος αδύναμος, γιατί έγιναν αφορμή να έρθουν ευλογίες στη ζωή μου. Τελικά τα αγαπώ, γιατί ξέρω ότι όλα τα σημάδια φτιάχνουν το κέντημα της ζωής μου, αυτό που την καλή του όψη τη βλέπει Εκείνος. Κι εγώ Τον εμπιστεύομαι πλέρια.
Τώρα ξέρω. Κι αγαπώ τα σημάδια μου.

Σας φιλώ!