Σήμερα θέλω να σας μιλήσω για μια παγίδα. Για την παγίδα των κοινωνικών δικτύων. Τα κοινωνικά δίκτυα έχουν γίνει μέρος της ζωής των περισσότερων από εμάς. Κι όσοι ασχολούμαστε και λίγο παραπάνω με αυτά, οι οθόνες μας κατακλύζονται από υπέροχες εικόνες της άνοιξης, των ανοιξιάτικων σπιτιών, των δραστηριοτήτων εντός κι εκτός σπιτιού. Κι αν είμαστε και μαμάδες, που μας αρέσει να παίρνουμε και να δίνουμε ιδέες, έχουμε ένα feed γεμάτο από προτάσεις για εκδρομές, υγιεινά σνακ, λιχουδίτσες, παιχνίδια, εκπαιδευτικά παιχνίδια, διαφόρων ειδών challenges και τα σχετικά.

Στην πραγματικότητα κι εγώ ανεβάζω τέτοιες εικόνες και αναρτήσεις, ιδίως όταν ζω κάτι ανάλογο. Βλέπω τις παλιότερες εικόνες μου από πασχαλινές εξορμήσεις και διακοπές, τα μαγιάτικα στεφάνια , διάφορες κατασκευές και γλυκά. Μου αρέσει να τα μοιράζομαι, αλλά μου αρέσει να υπάρχουν εκεί , για να τα θυμάμαι κι εγώ.

Όμως είναι και αυτές οι περίοδοι, οι άγονες. Που νιώθεις στραγγισμένη από αποθέματα ενέργειας και παλεύεις να νοηματοδοτήσεις όλα όσα έχεις, που δεν είναι και λίγα. Αλλά είναι η κούραση και οι έγνοιες , τόσο μεγενθυμένες μέσα στο μυαλό σου, που όλα τα άλλα φαίνονται μικρά. Και ψάχνεις με μανία αυτές τις σταγόνες της χαράς , που θα ποτίσουν ξανά την ψυχή, για να ξυπνήσει πάλι με εκείνη την διάθεση της δημιουργικότητας, που σε κάνει να νιώθεις ζωντανή.

Και σ’ αυτές τις περιόδους τα κοινωνικά δίκτυα, με όλη αυτήν την υπεροχότατη εικόνα της ζωής, δεν βοηθούν και είναι μια παγίδα. Μια παγίδα, που είναι πολύ εύκολο να πέσεις. Γιατί είναι η εύκολη λύση το χάζεμα στο κινητό. Κι εκεί, μέσα σε όλες αυτές τις υπέροχες ιδέες για παιχνίδι, βόλτες, δραστηριότητες, οργάνωση και λοιπά και λοιπά και λοιπά, αντί να βρεις την χαλάρωση, που πιστεύεις ότι θα φέρει αυτό το χάζεμα, τελικά γεμίζεις με άγχος και ενοχές.

Άγχος, γιατί φέτος η κούρασή σου ήταν τόση , που ούτε ένα τσουρέκι δεν κατάφερες να φτιάξεις. Ενοχές, γιατί δεν πήγατε ούτε μια βόλτα με τα παιδιά, αφού όλες τις μέρες ήσουν καθηλωμένη και εξαντλημένη από μια γρίπη. Ενοχές , γιατί ενώ είχες στο νου σου τόσες ιδέες για κατασκευές με τα παιδιά, τελικά εσύ την έβγαλες αγκαλιά με ένα μωρό κρυωμένο να μαζεύεις ένα βομβαρδισμένο σπίτι και τα παιδιά με μαραθώνια παιχνίδια στο δωμάτιό τους. Άγχος, γιατί έχουν μαζευτεί τόσες υποχρεώσεις κι εσύ αντί να έχεις στο μυαλό σου πώς θα τις οργανώσεις καλύτερα , για να τις προλάβεις, στον ελάχιστο χρόνο που έχεις όταν κοιμάται το μωρό, απλά παίρνεις το βιβλίο σου και χάνεσαι στον μαγικό του κόσμο.

Κάπου εκεί, πρέπει να καταλάβεις την παγίδα στην οποία και πάλι έπεσες. Αυτήν που σου λέει ότι δεν έχεις δικαίωμα να μην είσαι καλά, ότι πρέπει διαρκώς κάτι να κάνεις, ότι τα παιδιά σε έχουν συνέχεια ανάγκη για να περάσουν καλά, ότι στην τελική αποτυχαίνεις σαν μάνα , επειδή δεν είσαι σούπερ ηρωίδα, αλλά αρρώστησες και κουράστηκες. Αυτήν που σου λέει πως επειδή οι άλλες μαμάδες κάνουν εκείνο ή το άλλο ή το τρίτο, πραγματικά πολύ όμορφο, με τα παιδιά τους, αυτομάτως καταργείται κάθετι καλό που έχεις κάνει κι εσύ και κατεβαίνεις στην κλίμακα των ικανών μαμάδων. Κι αντί αυτό να σε παρακινήσει, όπως όλες οι παγίδες, έχει το αντίθετο αποτέλεσμα και σε κάνει να νιώθεις ακόμα πιο χάλια και να βουλιάζεις ακόμα πιο πολύ.

Κι όμως, τα παιδιά σου σου λένε πως αυτές οι διακοπές ήταν υπέροχες, γιατί έπαιζαν από το πρωί ως το βράδυ με τα αγαπημένα τους παιχνίδια, γιατί έκαναν σκηνή και κοιμόντουσαν μαζί και ήταν τέλεια να μένουν όλη μέρα με τις πυτζάμες, χωρίς να χρειάζεται κάπου να πάνε. Ακόμα και τα κουλούρια και τα τσουρέκια , που αγόρασες από τον φούρνο με τις ευγενικές υπαλλήλους , που σε ξέρουν με το μικρό σου όνομα και χαρίζουν γλυκά στα κορίτσια και το μωρό, ήταν εξίσου πεντανόστιμα , με αυτά που φτιάχνεις εσύ κάθε χρόνο. Κι αν η πρωτομαγιά πέρασε χωρίς να φτιάξεις στεφάνι, δεν πειράζει, γιατί η φύση είναι εκεί έξω και σε περιμένει να την χαρείς έτσι κι αλλιώς. Και μπορεί όλη την εβδομάδα να ήσουν κλεισμένη και άρρωστη, αλλά το τέλος της σου επιφύλαξε δυο υπέροχες συναντήσεις με αγαπημένους φίλους.

Αντί να πέσεις στην παγίδα μερικών εικόνων, μερικών στιγμών μιας ζωής που δεν είναι δική σου , καλύτερα να πάρεις από το φως και τη ζωή που απλόχερα σου χαρίζουν τα παιδιά σου. Σε κάθε τους παιχνίδι, τσακωμό, κακαριστό γέλιο, ερώτηση, παρατήρηση, κρύβεται εκείνο που ψάχνεις για να χαλαρώσεις, κοιτώντας σε λάθος μέρος, όπως τα σόσιαλ. Το να περνάς ποιοτικό χρόνο μαζί τους, το να τους χαρίζεις αναμνήσεις, δεν σημαίνει απαραίτητα πως πρέπει να κάνεις συνέχεια το κάτι υπερτέλειο και διαφορετικό. Αυτό συνήθως είναι στο δικό σου μυαλό υπερτέλειο και διαφορετικό. Αν τα ρωτήσεις , το ιδανικό για εκείνα είναι κάτι τελείως αλλιώτικο από αυτό που συνήθως περιμένεις να ακούσεις. Διάβασε (στα κλεφτά) μια σελίδα από το ημερολόγιό τους και θα καταλάβεις πως το να φάνε παγωτό ακούγοντας μουσική από το mp3 τους, μέσα στη σκηνή τους, τους φαίνεται το ίδιο φανταστικό, όπως φαντάζει σε σένα ένα ταξίδι σε μέρη ονειρεμένα.

Αντί λοιπόν να πέφτεις στην παγίδα του άγχους και των ενοχών, πάρε παράδειγμα από τα παιδιά σου, για το πώς να δίνεις νόημα σε ό,τι τώρα έχεις στα χέρια σου : υγεία, σπίτι, αγαθά, έναν στοργικό σύζυγο που σ’ αγαπά, τρία ζευγάρια παιδικά χεράκια να σ’ αγκαλιάζουν, μονοιασμένη οικογένεια και φίλους αγαπημένους. Φάε το παγωτό σου βλέποντας την αγαπημένη σου ταινία για εκατοστή φορά, ξενύχτησε διαβάζοντας αστυνομικά μυθιστορήματα και στο τέλος της μέρας πες δόξα τω Θεώ.

Προσοχή στις παγίδες. Είναι πάντα καλά κρυμμένες και πολύ επικίνδυνο να πέσεις μέσα και να μην μπορείς να βγεις. Κλείσε την οθόνη και μην προσπαθείς να ζεις μέσα από τη ζωή κάποιων άλλων. Φτιάξε τις δικές σου εικόνες. Μπορεί να μην είναι ινσταγκραμικές ή pinterest- friendly και να μην έχουν πολλά λάικς και καρδούλες, θα έχουν όμως την αλήθεια και την ομορφιά της δικής σου ζωής και γι’ αυτό θα είναι υπέροχες.

Χριστός Ανέστη!

Σας φιλώ!