Το νιώθω ότι ο χειμώνας πέρασε.
Το βλέπω παντού γύρω.
Στο δέντρο της αυλής που γέμισε ανθάκια, αυτά τα αγαπημένα μου.
Στους δρόμους της πόλης, που γέμισαν “νυφούλες”  λευκές και ροζ και η ασχήμια της μεγαλούπολης και των γκρίζων κτιρίων μαλακώνει.
Στη διαδρομή για το σχολείο τα ήσυχα, γλυκά φωτεινά απομεσήμερα, που σε ξεκουφαίνουν τα κελαηδήματα από τα , γεμάτα πια με φωλιές, δέντρα.
Στα ανθάκια που δίνουν χρώμα, ακόμα και στα πιο ταπεινά αγριόχορτα στην άκρη του πεζοδρομίου.
Στη μέρα, που έχει ξαφνικά μεγαλώσει και προλαβαίνουμε τον ήλιο για να κάνουν ποδήλατο και να γελάσουν με την ψυχή τους παίζοντας.
Στο πρωινό ξύπνημα, που ακούγονται πια τα τιτιβίσματα από το δέντρο δίπλα στο παράθυρο.
Στον ήλιο, που πια είναι πιο φωτεινός και πιο ζεστός, κάνοντας τα χρώματα πιο λαμπερά και τις μυρωδιές πιο όμορφες.
Στις γλάστρες μου, που έσκασαν τα μπουμπούκια και γίνονται φύλλα και ανθάκια.

Το βλέπω μέσα μου.
Στη διάθεση , που όσο πάει γίνεται καλύτερη.
Στους καρπούς των κόπων όλου του χειμώνα, που σιγά σιγά αρχίζουν να φαίνονται.
Στα χαμόγελα, που αβίαστα πια έρχονται στα χείλη.
Στην ελπίδα για όλα, ακόμα και για τα πιο δύσκολα.
Στο φως, που πλημμυρίζει σκέψεις και συναισθήματα και τα κάνει όλα πιο αισιόδοξα.

Το νιώθω, ο χειμώνας πέρασε. Η εποχή της μυστικής διεργασίας, της περισυλλογής και της ησυχίας κοντεύει στο τέλος της.
Κι έρχεται η σειρά της άνοιξης. Μαζί με παπλώματα και τα καλύμματα, ήρθε η ώρα να τινάξω και τη σκόνη από την καρδιά και να ανοίξω τα παράθυρα της ψυχής και του μυαλού, να μπει μέσα το ζεστό φως κι ο μυρωδάτος ανοιξιάτικος αέρας και να γεμίσει με  χαρά τα πάντα.

Αγαπώ την άνοιξη, για το μάθημα που μου δίνει. Πως όλα μπορούν να ξαναγεννηθούν, να γεμίσουν ελπίδα, να φέρουν καρπούς, ακόμα κι αυτά που στα μάτια τα δικά μας μοιάζουν αδύνατα.
Την αγαπώ , γιατί μέσα στα χρώματα και τον ευωδιαστό αέρα της, κρύβεται η ελπίδα της Ανάστασης. Που γίνεται πάντα στον καιρό της.

Καλή άνοιξη να έχουμε.
Σας φιλώ!