Θα ρωτούσες ποτέ μιαν άγνωστή σου γυναίκα αν παντρεύτηκε τον άντρα της επειδή είναι γιατρός/δικηγόρος/αστυνόμος/τραπεζικός/ οικονομολογος/αρτοποιός/ζωγράφος/δενξερωκαιγωτιαλλο; Πιθανότατα όχι.  Θα ρωτούσες ίσως πώς γνωρίστηκαν ή πώς ερωτεύτηκαν. Ίσως, και μόνο αν το έφερνε η κουβέντα.

Θα ρωτούσες ποτέ μιαν άγνωστή σου γυναίκα τι φοράει ο άντρας της όταν πέφτει για ύπνο ή αν όταν κολυμπάει βάζει μαγιό ; Θα ρωτούσες αν έκανε ένα , δύο, πέντε, δέκα παιδιά ή και κανένα, επειδή ο σύζυγός της είναι ελαιοχρωματιστής, νοσηλευτής, πυροσβέστης, ναυπηγός, οδηγός λεωφορείου;
Μάλλον όχι. Δεν θα έκανες καν την σύνδεση.

Πώς θα σου φαινόταν αν πήγαινες για φαγητό ή ποτό με φιλικά ζευγάρια και σε κοιτούσαν επίμονα και ενοχλητικά από τα διπλανά τραπέζια; Πώς θα σου φαινόταν αν περπατούσες χέρι χέρι με τον άντρα σου και σε κοιτούσαν οι περαστικοί σαν το όγδοο θαύμα (στην καλή περίπτωση);

Ίσως να σας φαίνονται αστεία τα παραπάνω ερωτήματα, αλλά η αλήθεια είναι πως είναι πραγματικά και οι σύζυγοι ιερέων (καθώς και τα παιδιά τους)τα ακούμε και τα ζούμε πολύ πολύ συχνά.

Ναι πράγματι, ο ιερέας είναι λειτουργός του Υψίστου. Παρόλαυτα παραμένει ένας κανονικός άνθρωπος και ειδικά στην περίπτωση του έγγαμου ιερέα, είναι  σύζυγος και συχνά μπαμπάς. Και φυσικά έχει οικογένεια  που ζει μέσα στην κοινωνία και τον κόσμο και όχι σε κάποιο μοναστήρι. Γενικά οι ιερατικες οικογένειες δεν έχουν πάρει μοναστικούς όρκους (καλό είναι να το θυμόμαστε όλοι αυτό).

Και ναι προτού χειροτονηθεί (συχνά πολλά πολλά χρόνια πριν) ερωτευτήκαμε και παντρευτήκαμε, φοράμε πυτζάμες και μαγιό και βγαίνουμε βόλτες, περπατάμε χέρι χέρι, φιλιομαστε και τσακωνομαστε. Για να χειροτονηθεί ένας έγγαμος η σύζυγος υπογράφει ότι συναινεί και γενικά αποφασίζουμε από κοινού, όπως όλα τα ζευγάρια.

Οι “παπαδιές” του 21ου αιώνα συνήθως εργαζόμαστε και καταγινόμαστε με πολλά και διάφορα, βγαίνουμε με τις φίλες μας,πηγαίνουμε τα παιδιά μας στο θέατρο, πάμε κομμωτήριο και ακούμε ότι “δεν μοιάζουμε με παπαδιές “. Αναρωτιέμαι πώς θα έπρεπε να μοιάζει μια παπαδιά και αν θα ήταν χρήσιμο να κυκλοφορώ με ταμπέλα. Παράλληλα βέβαια η ψυχούλα μας ξέρει τι σημαίνει στ αλήθεια να είσαι παπαδιά και πόσες φορές πηγαίνουμε παντού μόνες μας με όλα τα παιδιά, επειδή ο άντρας μας είναι στο ναό , όποτε οι υπόλοιποι ξεκουράζονται, σε γιορτές, αργίες, τριήμερα.

Γενικά, θα ήταν καλό να εκλείψουν κάποια στιγμή οι ταμπέλες για όλους και για όλα. Είναι τουλάχιστον αδιακρισία να απευθύνει κάποιος τέτοιες ερωτήσεις ή να κοιτάει περίεργα έναν ιερέα και την οικογένειά του, απλά επειδή είναι ιερέας. Ας κοιτάμε ο καθένας την δουλειά του και ας μάθουμε να φερόμαστε με λίγη ευγένεια. Για ενσυναίσθηση δεν μιλάω, γιατί αν δεν μπεις στα παπούτσια του άλλου, δεν μπορείς να καταλάβεις και τι περνάει, πώς είναι η ζωή του.

Το ότι κάποιος έγινε ιερέας δεν του δίνει τεκμήριο αγιότητας από την μία και από την άλλη δεν τον φορτώνει με περισσότερες υποχρεώσεις από τους υπόλοιπους, όσον αφορά τον αγώνα του. Οι ευθύνες του ειναι διαφορετικές. Οι υποχρεώσεις και τα καθήκοντα όλων ανεξαιρέτως των χριστιανών είναι ίδια. Περιγράφονται σαφέστατα στην Αγία Γραφή και στα λόγια των Πατέρων . Όλοι ανεξαιρέτως όσοι θέλουμε να είμαστε μέλη του σώματος της Εκκλησίας του Χριστού έχουμε τον ίδιο αγώνα, βαδίζουμε στο ίδιο μονοπάτι. Ο τρόπος που περπατάμε σ αυτό ίσως να διαφέρει, αλλά κατά τα άλλα, όλα είναι κοινά…

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα δείτε κάπου έναν παπά με την παπαδιά και τα παπαδάκια του, μην σας πιάσει πανικός, μην κοιτάτε περίεργα και μην κάνετε αδιάκριτες ερωτήσεις. Σκεφτείτε ανθρώπινα πως θα νιώθατε εσείς στην θέση τους. Και δεν είναι παρηγοριά πως η αδιακρισία είναι ένας ακόμα σταυρός. Είναι απλά μια ακόμα πηγή απογοήτευσης για την κοινωνία στην οποία ζούμε. Το ότι απαντάμε ευγενικά , δεν σημαίνει ότι δεν μας ενοχλεί και δεν μας πληγώνει.

Η ζωή ενός ιερέα και συνακόλουθα της οικογένειάς του είναι πράγματι μια πολύ συναρπαστική ζωή και γι αυτό διαφορετική. Είναι ένα ευλογημένο ταξίδι, με πολλές ευλογίες, πολλές δυσκολίες, πολλές όμορφες και δύσκολες στιγμές. Είναι ένας δρόμος δύσκολος και ταυτόχρονα χαρούμενος. Είναι τόσα πολλά , που τα βιωνεις και που δεν μοιράζονται, γιατί ακριβώς είναι εσωτερικά, βαθιά και ουσιώδη. Η διαφορά δεν βρίσκεται στο ντύσιμο ή στο αν θα πας για καφέ ή σινεμά. Η διαφορά βρίσκεται σε εκείνα που δεν λέγονται, αλλά είναι ο καθημερινός αγώνας. Κι αυτά δεν θα τα κρίνει κανείς, παρά μόνο ο Θεός.

Δεν υπερασπίζομαι τον εαυτό μου με αυτές τις γραμμές. Δεν μετανιώνω που επέλεξα να ζήσω με έναν άνθρωπο με αυτή την κλήση. Ίσα ίσα, που το χαίρομαι και νιώθω και ζω πράγματα, που δεν γίνεται να γραφτούν και δεν χρειάζεται κιόλας. Αυτό που θέλω είναι να γίνει σεβαστή η επιλογή του και μαζί και η δική μου. Σε μια εποχή που όλοι είναι ελεύθεροι να γίνουν ό,τι επιθυμούν, αυτό θα ήταν αυτονόητο – μόνο που πρέπει να επιθυμώ αυτό που η πολιτική ορθότητα επιτάσσει. Καθετί εκτός από τις νέες νορμες αντιμετωπίζεται με αδιακρισία και υποτίμηση, ασχέτως αν πρόκειται για πράγματα προαιώνια , ιερά και ουσιώδη, όπως είναι η ιερατική κλήση. Παρόλαυτα τα γράφω, γιατί ξέρω πως οι πιο πολλοί άνθρωποι δεν είναι κακοπροαίρετοι και είναι έτοιμοι να δεχτούν κάτι όταν το εξηγείς.

Επίσης τα γράφω γιατί ξέρω ότι είμαστε πάρα πολλές που ζούμε τα ίδια και έχουμε κοινές σκέψεις και προβληματισμούς. Γιατί ξέρω πόσο λυτρωτικό είναι να νιώθεις πως είναι απολύτως φυσιολογικό να αισθάνεσαι έτσι και ότι δεν είσαι η μόνη. Και ξέρω ακόμα πόσο μπορεί να βοηθήσει μια κοπέλα που διστάζει να κάνει το μεγάλο βήμα δίπλα στον άνθρωπό της, ακριβώς γιατί όλα αυτά τα εξωτερικά την προβληματίζουν και την πιέζουν. Και όμως αυτά πραγματικά δεν θα έπρεπε να υπήρχαν και είναι στο χέρι μας να τα αλλάξουμε.

Normalize priesthood lifestyle, θα έλεγαν οι αγγλόφωνοι φίλοι μας. «Όλα όσα θέλετε να σας κάνουν οι άλλοι άνθρωποι, αυτά να τους κάνετε κι εσείς», το έχει πει πρώτα και πριν από όλους ο Χριστός μας.

Σας φιλώ!