Είναι κάποιες μέρες που αισθάνομαι ότι βουλιάζω σε μαύρη τρύπα. Δυσκολίες στη δουλειά, άγχος, τρεξίματα, αναμονή σε ουρές, εκνευρισμός. Η υπομονή μου χάνεται πια πολύ συχνά και εκτός σπιτιού, αλλά και εντός σπιτιού. Δεν ξέρω πότε έγινα έτσι… Ήμουν πάντα αισιόδοξη και υπομονετική, μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Ακόμα και στις χειρότερες μέρες…

Είναι λοιπόν αυτές οι μέρες της μαυρίλας, της αγωνίας, της νευρικότητας, της κακής διάθεσης και της γκρίνιας. Που δεν είναι μία , δεν είναι δύο, αλλά πάνε για την τρίτη…
Και εκεί που η μια αναποδιά ακολουθεί την άλλη και το μπέρδεμα μέσα στη χαρτούρα είναι σε τέτοιο σημείο, που αρχίζω πια τα λάθη, το άλλο μου μισό, βάζει τα γέλια. Αυτά τα γέλια, ξέρεις, που είναι κολλητικά. Και αρχίζω κι εγώ να γελάω. Δεν μπορώ να σταματήσω. Είναι αυτά τα γέλια , που κάνεις κοιλιακούς. Που τρέχουν δάκρυα και δεν μπορεις να μιλήσεις.

via

Πόσο λυτρωτικό Θεέ μου είναι αυτό το γέλιο… Ξελαμπικάρει το μυαλό, αλήθεια σου λέω. Είναι γιατρικό, παυσίλυπον. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι το κλάμα με ξαλαφρώνει από όλη την πίεση που μαζεύεται. Σήμερα όμως θυμήθηκα κάτι που είχα ξεχάσει: ότι ένα καλό γέλιο είναι κάτι το αξεπέραστο.
Σου δίνει πίσω τη χαμένη ζωτικότητα, την χαμένη υπομονή, τη όρεξη για δημιουργικότητα, την ικανότητα να κάνεις τέσσερα πράγματα μαζί και να τα καταφέρεις όλα!
Σε ευχαριστώ που με έκανες και πάλι να γελάσω έτσι, τα διόρθωσε όλα.
Και σεις, μην ξεχνάτε να γελάτε. Όλα γίνονται λίγο πιο εύκολα μετά…

Σας φιλώ!