 |
| Προσθήκη λεζάντας |
Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή μας, κάποιες κινήσεις που κάνουμε, κάποιες αποφάσεις που παίρνουμε, που όταν γίνονται δεν υποψιαζόμαστε πόσο καθοριστικές είναι για όλη την υπόλοιπη ζωή μας… Μια τέτοια απόφαση πήρα κι εγώ σαν σήμερα, πριν από εννιά χρόνια, μια απόφαση που άλλαξε όλη μου τη ζωή, αλλά και εμένα την ίδια.
Ήταν πρωί Δευτέρας, που πήρα την κάρτα με το τηλέφωνο του Σπύρου, μήπως πηγαίναμε για “εκείνο τον καφέ”, σχημάτισα τον αριθμό στο κινητό, στην αρχή πήρα λάθος από το άγχος … Ευτυχώς κατάλαβα εγκαίρως ότι έκανα χαζομάρα και πήρα το σωστό νούμερο. Και βγήκαμε εκείνο τον καφέ. Και ξεκίνησε ένα νέο κεφάλαιο.
Δεν μιλάω συχνά γι’ αυτόν , αλλά η αλήθεια είναι ότι χωρίς αυτόν δεν θα ήμουν ούτε αυτή που είμαι σήμερα, ούτε θα είχα αυτά που με κάνουν ευτυχισμένη. Του χρωστάω πολλά και δεν το λέω αυτό υποτιμητικά για μένα, αλλά γιατί καταλαβαίνεις ότι μια σχέση εξελίσσεται , όταν βλέπεις πως πας μπροστά και δεν κάνεις διαρκώς βήματα πίσω.
Και σίγουρα για μένα αυτός που με βοηθάει να προχωράω, να μεγαλώνω, να ωριμάζω, να μαθαίνω και να ζω, είναι εκείνος. Γιατί με εμπιστεύεται και με αγαπάει, όπως είμαι , γκρινιάρα και νευριασμένη συχνά, χαζοχαρούμενη και που δεν κοιμάμαι τα μεσημέρια του Σαββάτου.
Είναι άπειρες οι στιγμές που μου έρχονται στο μυαλό, έτσι όπως κοιτάζω πίσω. Ξεχωρίζω μερικές, γιατί θέλω ακόμα κι αν περάσει πολύς καιρός, να μείνουν …
Ένα ανοιξιάτικο πρωινό στην Αρχαία Αγορά, καθισμένοι στο χώμα, ανάμεσα σε αρχαία καιχόρτα. Ο ήλιος έλαμπε τόσο πολύ και θυμάμαι πόση γαλήνη υπήρχε, έτσι όπως ήταν καθισμένος πλάι μου…
Ένας από τους άπειρους καφέδες μας, κάπου στην Πλάκα, κάτω από μια κληματαριά. Δεν μπορώ να θυμηθώ πού είναι αυτή η καφετέρια, αλλά θυμάμαι πόσο μου άρεσε ο ήλιος, έτσι όπως περνούσε από τα φύλλα και έπεφτε πάνω μας…
Την επόμενη μέρα του γάμου, μπαίνοντας στο σπίτι μας, έπιασε το χέρι μου και μαζί κλείσαμε το πόμολο της πόρτας. Υπήρχε ένας συμβολισμός, που πολύ του άρεσε, σε αυτό…
Οι στιγμές που γίναμε γονείς, για πρώτη και δεύτερη φορά και το συνειδητοποιήσαμε…
Εκείνη η φορά που μου είπε : “μα είσαι καλή μαμά”… Ακόμα κι αν εγώ δεν το πιστεύω, υπάρχει κάποιος άλλος, που είναι βέβαιος γι’ αυτό. Κι αυτό μου αρκεί.
Είναι κάποιες στιγμές, που ακόμα κι αν περάσουν χρόνια, θα φαίνονται σαν να ήταν χθες.
Εννιά χρόνια σαν ανάσα… Μακάρι να τα πολλαπλασιάσουμε, όσα χρόνια μας δώσει ο Θεός…
<3
Αυτό “παίζει” από το πρωί στο μυαλό μου… <3
Σας φιλώ!
Υ.Γ. Δεν του αρέσει να γράφω και να μιλάω γι’ αυτόν, οπότε αν τον δείτε μην του το πείτε… 😉 😛