 |
| via |
Πριν λίγες μέρες κι ενώ ήμουν μόνη με τα τρία παιδιά στο σπίτι, ξαφνικά με έπιασε μια μεγάλη αδιαθεσία. Από αυτές που κόβουν τα πόδια και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ξαπλώσεις και να περιμένεις να σου περάσει. Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου είναι αυτό ακριβώς, δηλαδή να είμαι μόνη με τα τρία παιδιά και να πάθω κάτι. Εκείνη λοιπόν τη στιγμή, έπαθα πανικό. Και τότε έγινε κάτι που με έκανε να κλάψω από συγκίνηση.
Τα κορίτσια ήρθαν με αγκάλιασαν και μου λένε, “μαμά ξάπλωσε εσύ και μην ανησυχείς, εμείς είμαστε μια χαρά και θα κρατήσουμε το μωρό , μέχρι να νιώσεις καλύτερα”. Και πράγματι, πήραν το μπέμπη μαζί τους , του τραγουδούσαν και έπαιζαν για πάρα πολλή ώρα, η δε Κωνσταντίνα μου έστυψε ακόμα και χυμό, γιατί όπως μου είπε, όταν δεν είμαστε καλά, χρειαζόμαστε πολλή βιταμίνη για να σκοτωθούν τα μικρόβια. Γλυκά μου κοριτσάκια…
Σπάνια γράφω δημόσια πια, κάτι που έκαναν τα κορίτσια, κυρίως γιατί έχουν μεγαλώσει και πολλές φορές μου λένε, μαμά μην γράφεις τι κάνουμε, δεν θέλουμε. Όμως αυτό το περιστατικό μου έφερε στο μυαλό κάτι που είχα διαβάσει: να μεγαλώνουμε τα παιδιά που έχουμε, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους και όχι τα παιδιά που θα θέλαμε να έχουμε.
Μέσα στην δίνη της καθημερινότητας, με τα διαβάσματα, τις δραστηριότητες, τις υποχρεώσεις, την τριβή του να είμαστε συνεχώς μαζί με τα παιδιά, πολύ συχνά ξεχνάμε το θησαυρό που έχουμε. Μπορεί τα παιδιά μας να μην είναι τα τέλεια παιδιά. Μπορεί να μην μαζεύουν το γραφείο, τα παιχνίδια, να ξέχασαν ένα τεστ, να τσακώθηκαν μεταξύ τους για ένα χαζό αυτοκόλλητο ή να αποφάσισαν να στήσουν παιχνίδι τρία λεπτά πριν φύγουμε για τη δραστηριότητα, αλλά αυτά τελικά δεν έχουν και τόση σημασία.
Σημασία έχει αυτό που θα εμφανιστεί σε μια δύσκολη στιγμή, η αγάπη μεταξύ τους, που γίνονται μια γροθιά μπροστά στη στεναχώρια, η ενσυναίσθηση τους προς τους άλλους και όλα αυτά τα μικρά καθημερινά, που μπορεί να φαίνονται ασήμαντα , αλλά δεν είναι.
Σαν γονείς μέσα σε μια ανταγωνιστική κοινωνία, είναι πιθανό να συγκρίνουμε: το δικό μου παιδί γιατί δεν γράφει τόσο καλά; γιατί δεν έμαθε ακόμα την προπαίδεια; γιατί το ένα, γιατί το άλλο. Μην πέφτουμε σε αυτή την παγίδα. Πολλές φορές πάλι, επειδή εμείς έχουμε κάποιο απωθημένο από παιδιά, προσπαθούμε να ζήσουμε μέσα από τα παιδιά μας, ξεχνώντας τις δικές τους ανάγκες, τα δικά τους θέλω και τα δικά τους χαρίσματα. Πόσο εγωιστικό είναι αυτό… Ξεχνάμε πως αν και μικρά, είναι κι αυτά ανθρωπάκια με τα ταλέντα και τις ιδιαιτερότητές τους, φτιαγμένα και προικισμένα από το Θεό. Στόχος μας σαν γονείς είναι να τα βοηθήσουμε να τα ανακαλύψουν και να τα ξετυλίξουν κι όχι να τα αλλάξουμε ή να τα κάνουμε όπως θα θέλαμε εμείς να είμαστε.
Αποφεύγω τις εξιδανικεύσεις και δεν θεωρώ πως τα παιδιά μου δεν έχουν ελαττώματα- έχουν και τα ξέρω πολύ καλά, γιατί τα περισσότερα από αυτά τα έχω κι εγώ. Καθήκον μου είναι να τους δείξω πώς να τα αντιμετωπίσουν. Όμως ταυτόχρονα έχουν προτερήματα, που τις κάνουν υπέροχα παιδιά, ακριβώς όπως είναι.
Μικρός γονεϊκός στόχος λοιπόν, με μεγάλη σημασία: ας μεγαλώσουμε τα παιδιά που έχουμε και τα προίκισε ο Θεός με τα χαρίσματά Του κι όχι αυτά που θα θέλαμε να είχαμε. Και θα ανακαλύψουμε πως τα παιδιά μας, έχουν ακριβώς όλα όσα πάντα ονειρευόμασταν να δούμε στα παιδιά μας!
Σας φιλώ!
Κατερίνα μου καλημέρα, σε ευχαριστώ γι αυτό που έγραψες. Είναι τόσο όμορφο. Ελπίζω να μην το ξεχάσω ποτέ. Φιλιά πολλά!
Πολύ με συγκίνησε το άρθρο σου,Κατερίνα!Να τα χαίρεσαι όλα. Κάθε φορά που διαβάζω κάτι από σένα νιώθω πόσο ανοιχτό μυαλό έχεις,αυτό εισπράττω. Μια καινούρια ιδέα κάθε φορά, τίποτα τετριμμένο.
ω ναι!!!! και το ξεχναω συνεχως, ειδικα οταν τρεχω! εχει απολυτο δικιο Κατερινάκι 🙂
Πόσο δίκιο έχεις Κατερίνα! Θυμήθηκα ένα ανάλογο περιστατικό με την μικρή μου κόρη 4 ετών τότε. Εγώ τάβλα στο κρεβάτι κι αυτή να με παρηγορεί λέγοντας μου πως όταν μεγαλώσει, θα γίνει κτηνίατρος και θα με γιατρεύει όποτε αρρωσταίνω! Να τα χαίρεσαι τα παιδάκια σου!
Υπέροχη δημοσίευση!!! Πόσο δύσκολο όμως να αφήσουμε πίσω τα δικά μας βιώματα/απωθημένα/επιθυμίες και να κοιτάξουμε στην ουσία τι ακριβώς χρειάζονται τα παιδιά μας.
Ευχαριστούμε για την υπενθύμιση!!! Μακάρι να καταφέρνω να το χω πάντα στο νου μου!