Πριν λίγο διάστημα οι γονείς μου βρέθηκαν στην Ορθόδοξη Ιεραποστολή του Κογκό στην πόλη της Κινσάσα. Γενικά είμαστε πολυταξιδεμένη οικογένεια , αλλά για τόσο μακριά δεν είχα αποχωριστεί ποτέ τους γονείς μου. Στα κορίτσια μιλήσαμε γι’ αυτό το ταξίδι του παππού και της γιαγιάς , για αυτή την τελείως διαφορετική ήπειρο , την Αφρική, εκεί όπου όταν εδώ έχουμε χειμώνα εκεί έχει καλοκαίρι, εκεί που στους ποταμούς ζουν ιπποπόταμοι και κροκόδειλοι και τα δέντρα έχουν φρούτα τροπικά, σαν το μάνγκο και την παπάγια.
Όταν άρχισαν μας στέλνουν τις πρώτες φωτογραφίες από εκεί , τα κορίτσια εντυπωσιάστηκαν. Και η ερώτηση της Κωνσταντίνας : “Μαμά, γιατί τα παιδάκια που είναι με τον παππού και τη γιαγιά δεν φοράνε παπούτσια;” ήταν η αφορμή για να μιλήσουμε ακόμα περισσότερο.
Για τα παιδάκια που δεν μπορούν πάντα να αγοράσουν παπούτσια και ρούχα, για τους ανθρώπους που πολύ συχνά μένουν νηστικά, για τα φάρμακα και τα εμβόλια που δεν υπάρχουν πάντα εκεί για να γιατρέψουν τους άρρωστους ανθρώπους. Για τους ιεραποστόλους που αφήνουν την άνεση και την ευκολία τους για να πάνε εκεί, να βοηθήσουν τον κόσμο.
Για τα παιδάκια που δεν μπορούν πάντα να αγοράσουν παπούτσια και ρούχα, για τους ανθρώπους που πολύ συχνά μένουν νηστικά, για τα φάρμακα και τα εμβόλια που δεν υπάρχουν πάντα εκεί για να γιατρέψουν τους άρρωστους ανθρώπους. Για τους ιεραποστόλους που αφήνουν την άνεση και την ευκολία τους για να πάνε εκεί, να βοηθήσουν τον κόσμο.
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, μόλις είδα το βιβλίο “ΜΟΥΤΟΤΟ” ήξερα ότι ήταν ό,τι έπρεπε …
Μουτότο θα πει παιδί. Ο Μουτότο και η αδερφούλα του η Κιλόκο (που σημαίνει “μικρή”), δεν είχαν ούτε μάμα ούτε πάπα. Όταν πέθανε και ο θείος τους φρόντιζε τα ορφανά αδερφάκια, αναγκάστηκαν να φύγουν από το χωριό τους και να βρουν ένα νέο μέρος για να ζήσουν. Τελικά τους βρήκε ο μπάμπα Νεκτάριος, πράγμα που αποδείχθηκε καλύτερο, όπως λέει κι ο ίδιος ο Μουτότο. Γιατί ο μπάμπα Νεκτάριος , πήρε τα παιδιά μαζί του στη Μισσιόνα και έζησαν στο οικοτροφείο και έτσι έτρωγαν τρεις φορές τη μέρα και κοιμούνταν σε κρεβάτι, ενώ έμαθαν και γράμματα στο σχολείο.
Τι γίνεται όμως όταν τα μαθήματα τελειώνουν και όλα τα παιδιά φεύγουν για να πάνε στους συγγενείς τους; Ο φίλος του Μουτότο – Κοσμά, τον προσκαλεί στο σπίτι του αδερφού του και έτσι ο Μουτότο, η Κιλόκο , ο μπάμπα Νεκτάριος και ο Χριστόφορος ξεκινούν όλοι μαζί για ένα ταξίδι μέσα στη σαβάνα.
Το ταξίδι είναι γεμάτο περιπέτειες και κινδύνους… Τι γίνεται όταν ένας τεράστιος ιπποπόταμος τους επιτίθεται; Θα γίνει καλά ο Μουτότο από την αρρώστια του; Θα μπορέσουν να ελευθερωθούν από το στρατόπεδο, όπου πιάστηκαν αιχμάλωτοι;
Η ιστορία του Μουτότο είναι γεμάτη δράση και περιπέτειες, αλλά και μηνύματα για την αγάπη, τη φιλία και τη δύναμη της πίστης και της θυσίας. Τα παιδιά, αλλά και εμείς που τη διαβάζουμε, γνωρίζουμε έναν κόσμο τελείως διαφορετικό από τον δικό μας, όπου το καθημερινό ψωμί δεν είναι δεδομένο για όλους και παιδί δεν σημαίνει ξεγνοιασιά και παιχνίδι, αλλά εργασία και αγώνας για επιβίωση.
Μέσα από το βιβλίο, αναδεικνύεται η προσπάθεια και η μεγάλη προσφορά της Ιεραποστολής στη Αφρική. Η συγγραφέας Σοφία Χατζή, έχει ζήσει η ίδια εκεί και όσα γράφει είναι μέσα από την εμπειρία της.
Όσο για την Κωνσταντίνα, το βιβλίο αυτό το έχει αγαπήσει. Αν κάποιες λέξεις τη δυσκολεύουν, γιατί χρησιμοποιείται η γλώσσα του Μουτότο (με μετάφραση εννοείται), το έχει δίπλα στο μαξιλάρι της και σε κάθε ευκαιρία το διαβάζει και γοητεύεται. Και εννοείται κι εγώ το λάτρεψα, για πολλούς λόγους, αλλά κυρίως για την απλότητα και τη ζωντάνια του.
Ένα εξαιρετικό ανάγνωσμα για τον ελεύθερο καλοκαιρινό χρόνο είναι ο Μουτότο και είμαι σίγουρη πως και τα δικά σας παιδάκια θα το αγαπήσουν! Κάντε ένα ξεχωριστό δώρο στα παιδιά και στους φίλους τους!
Σας φιλώ!