Σας θυμίζει κανέναν αυτός ο μεγάλος αδελφός; Εμένα ναι. Σκέφτομαι ότι η παραβολή όντως μιλάει για την ευσπλαχνία του Θεού προς τον αμαρτωλό.
Πιστεύω όμως ότι θέλει να εστιάσει όχι μόνο στον πασιδήλως άσωτο, που τελικά μετάνιωσε. Αλλά στον φαινομενικά πιστό γιο. Δηλαδή σε όλους όσους δηλώνουμε πιστά τέκνα του Θεού και χριστιανοί. Που θεωρούμε ότι είμαστε άγιοι -βαθιά μέσα μας βέβαια, μην μας πουν και υπερόπτες!- κι ότι ο Θεός είναι υποχρεωμένος απέναντί μας, επειδή ακολουθούμε (;)  κάποιες από τις εντολές Του -το ποιες και το πώς η ψυχή μας ξέρει.

Η παραβολή δεν μας λέει αν τελικά ο μεγάλος αδελφός πήρε μέρος στη γιορτή ή όχι. Ίσως γιατί είναι στο χέρι του κάθε “μεγαλύτερου αδελφού” να αποδειχθεί γνήσιο παιδί του Θεού- Πατέρα, αποφασίζοντας να Τον μιμηθεί στην απέραντη αγάπη, την ευσπλαχνία και την ταπείνωση, και όχι άλλος ένας εν τοις πράγμασι άσωτος γιος.

Καλή Κυριακή.