Ένας χρόνος έχει περάσει από τότε που μαζί με την Ευαγγελία και την Άντζυ, αλλά και όλη την ομάδα του περιοδικού, ξεκινήσαμε το Familives… Όταν έστελνα εκείνο το μήνυμα στα κορίτσια, δεν ήξερα πόσο μακριά θα φτάναμε. Κι όμως. Τέσσερα τεύχη μετά, μπορώ να πω ότι ναι, τα καταφέραμε!
Η ιδέα για ένα περιοδικό που θα μιλάει σε όλη την οικογένεια, που θα είναι βγαλμένο μέσα και από την δική μας ζωή, που θα είναι μια υπόθεση ζωής, της οικογενειακής μας ζωής… Κάπως έτσι γεννήθηκε το Familives…

Η ιδέα ενός περιοδικού πάντα με συνέπαιρνε. Από πολύ μικρή, συμμετείχα σε περιοδικά- εφημερίδες του σχολείου, αργότερα σε νεανικά περιοδικά. Κι όταν ξεκίνησα κι αυτό εδώ το blogάκι, εν μέρει την ανάγκη αυτή καλύπτε. Και λέω εν μέρει, γιατί το προσωπικό blog έχει πολλές διαφορές από ένα περιοδικό.

Στο περιοδικό πρέπει να συνεργαστείς με άλλους ανθρώπους. Πρέπει δηλαδή πάνω από όλα να κάνεις ένα βήμα πίσω στον εγωισμό σου, να βάλεις στην άκρη τα δικά σου θέλω  και να κάτσεις γύρω από ένα τραπέζι ή ένα skype ή ένα messenger και να μιλήσεις. Να συζητήσεις, να βρεις αν συμφωνείς, πού διαφωνείς και κάπου εκεί στη μέση να βρεθεί η χρυσή τομή.

Μετά πρέπει να σκεφτείς. Να βρεις ιδέες, τι περιεχόμενο θα έχει, ποια θέματα να προτιμήσουμε, ποια να αφήσουμε έξω, τι στυλ θα έχει, τι γραφικά, τι χρώματα, ποιες εικόνες, με ποια συχνότητα θα εκδίδεται, πιο συχνά ή πιο αραιά.

Και φυσικά οι συνεργάτες. Σε ποιους θα απευθυνθείς, ποιοι κουβαλάνε την ίδια τρέλα, ποιοι έχουν όρεξη, (για χρόνο δεν μιλάμε, είναι ανύπαρκτος), διάθεση, ομαδικότητα και συνεργατικότητα. Το κομμάτι αυτό είναι το πιο δύσκολο. Ίσως γιατί ακριβώς δοκιμάζεται ο εγωισμός, εκεί πιστεύω είναι όλα τα προβλήματα. Αλλά η χαρά της προσπάθειας και της συνεργασίας είναι πραγματικά κάτι το απερίγραπτο.

Ένας χρόνος έχει περάσει από τότε που έστειλα μήνυμα στην Άντζυ και την Ευαγγελία. Δεν τις γνώριζα σχεδόν καθόλου, δεν είχαμε ανταλλάξει σχεδόν ποτέ κατ’ ιδίαν κουβέντες, αν και την Ευαγγελία τη γνώριζα από παλιά από την κατασκήνωση, είχαμε χαθεί εντελώς. Όμως κουβαλούσαμε την ίδια τρέλα. Είχαμε συνυπάρξει σε μια προσπάθεια για ένα περιοδικό λίγο καιρό πριν, που όμως αποδείχτηκε φιάσκο , με πολύ μεγάλο ψυχικό κόστος για όλες όσες συμμετείχαμε τότε. Εγώ όμως ήθελα να το προσπαθήσουμε ξανά, αλλά έπρεπε να βρω κι άλλες να σκέφτονται το ίδιο. Όταν λοιπόν μιλήσαμε, κατάλαβα ότι αξίζει τον κόπο, γιατί επικοινωνούσαμε στην ίδια γλώσσα.

Ο χρόνος μας ελάχιστος και οι δουλειές της καθεμιάς σεν μας επιτρέπουν συχνά να ανταμώνουμε… Μερικές από την παρέα της Αθήνας, γιατί το Familives έχει την ομάδα του σε όλη την Ελλάδα! (κορίτσια σόρρυ, θα θυμάστε προφανώς τα… ευτράπελα της φωτό! 😉 )

Έτσι λοιπόν, ξεκίνησε το εγχείρημα. Απευθυνθήκαμε στις παλιές συνεργάτιδες , αλλά και σε νέες φίλες και φίλους, η ανταπόκριση ήταν θετική και έτσι ξεκινήσαμε. Δεν ξέρω πόσες ώρες καθημερινής συνομιλίας έχω κλείσει με τα κορίτσια, πραγματικά. 

Και κάπως έτσι ανέβηκε το site του περιοδικού μας και λίγο μετά το Familives ήταν στον αέρα! Μια ομαδική προσπάθεια, με πολύ κόπο, με πολλή αγάπη, πολλή αγωνία, πολύ μεράκι που στέφθηκε με επιτυχία, γιατί το αγκάλιασμα που δέχθηκε ήταν πραγματικά πολύ μεγάλο!

Ένας χρόνος έχει περάσει. Και δεν μετανιώνω ούτε ένα λεπτό από αυτά που αφιέρωσα για το περιοδικό, που είναι άπειρα. Γιατί μέσα στην ομάδα του περιοδικού θυμήθηκα ξανά τι σημαίνει συνεργασία, τι σημαίνει ομαδικότητα. Γνώρισα ανθρώπους που δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να συνεργαστώ μαζί τους και όμως, τα καταφέραμε και στη δύσκολη στιγμή απέδειξαν τι είναι και την πίστη τους στην ομάδα. Και προσωπικά ευχαριστώ γι’ αυτό. 

Ένας χρόνος έχει περάσει. Τέσσερα τεύχη Familives, το ένα καλύτερο από το άλλο. Η ποιότητα όλων των άρθρογράφων αποτυπώνεται στα κείμενά τους και αυτό πιστεύω είναι που κάνει τη διαφορά. Όταν ξεκινούσαμε πριν 12 μήνες, δεν πίστευα ότι θα τα καταφέρναμε. Και η αλήθεια είναι ότι μέσα σε αυτό το χρόνο πολλές φορές παραλίγο να τιναχτούμε στον αέρα.
Αλλά τώρα ξέρω, ότι θα συνεχίσουμε. Και αυτό που κάνουμε θα πάει καλά , γιατί το αγαπάμε, όλοι όσοι συμμετέχουμε.

Ένας χρόνος έχει περάσει και μέσα σε αυτόν νέοι φίλοι προστέθηκαν στην παρέα , ενώ  κάποιοι άλλοι έφυγαν. Όμως η θέληση και η αγάπη για αυτό που κάνουμε δεν αλλάζει και γι’ αυτό συνεχίζεται η προσπάθεια και δεν θα σταματήσει, όσο υπάρχουν άνθρωποι που το θέλουν.

Όπως έγραφα στο editorial του πρώτου τεύχους, είμαστε περήφανοι γι’ αυτό το περιοδικό, γιατί είναι σαν ένα παιδί μας. Το δημιουργήσαμε, το μεγαλώνουμε , το φροντίζουμε, το αγαπάμε.

Ευχαριστώ όλη την παρέα του περιοδικού και από εδώ δημόσια, χωρίς εσάς τα περισσότερα δεν θα είχαν γίνει. Είμαι σίγουρη, ότι ο δεύτερος χρόνος που μπαίνουμε τώρα, θα είναι ακόμα πιο δημιουργικός κι από τον πρώτο! 

Καλή συνέχεια ομάδα! Πάμε γερά!
Σας φιλώ!