Το βράδυ της Κυριακής της Τυρινής διαβάζεται στις εκκλησίες ο Εσπερινός της αγάπης. Κι αυτό γιατί στο τέλος του ζητούμε όλοι ο ένας από τον άλλο συγχώρεση, εν όψει και της νηστείας που ξεκινάει την επόμενη μέρα.
Σκεφτόμουν λοιπόν, πόση δύναμη χρειάζεται, για να πεις αυτή τη λέξη…
Παρατηρώντας τα παιδιά, έχω διαπιστώσει ότι το να μάθει το μικρό παιδάκι να ζητάει συγγνώμη, είναι το πιο δύσκολο. Ευχαριστώ θα πει, παρακαλώ θα πει, ευγενικά θα μιλήσει, όμως να παραδεχθεί ότι έσφαλλε δεν μπορεί να το κάνει. Θέλει πολλή δουλειά. Και συνήθως, μέχρι να το πει, θα το φέρει από δω, θα το πάει από κει, μήπως και τη γλυτώσει. Όταν δε , τελικά, αποφασίσει ότι θα ζητήσει συγγνώμη, θα το πει πάντα ψιθυριστά και βιαστικά, σαν να φοβάται ότι κάποιος θα το ακούσει. Τουλάχιστον όμως, συνήθως είναι ειλικρινής η συγγνώμη του μικρού παιδιού.