Σαν σήμερα πριν 16 χρόνια … Στο Λονδίνο η μισή οικογένεια, ο μπαμπάς στο ιατρείο και εμείς σπίτι, η μαμά Ελλάδα για να γεννήσει με το γιατρό της.
Εγώ κρεμασμένη στο τηλέφωνο να περιμένω τη θεία μου να μας πει τα νέα. “Έλα Κατερινουλα, είναι ένα ροζ μωρό με μαύρα μαλλιά, πολλά μαλλιά έχει! Να μας ζήσει! ” … Είχε γεννηθει η μικρή μας, η Γρηγοριτσα μας.
Τώρα είναι μια κούκλα, πιο ψηλή από εμένα, κερδίζει υποτροφίες και χρυσά μετάλλια σε διαγωνισμούς και έχει τη δική της άποψη για όλα.
Για μένα βέβαια είναι πάντα η μικρή, τι κάνει το μωρό, ρωτουσα μέχρι πρόσφατα τη μαμά μου, ποιο μωρό καλέ μου λέει, αυτή μας έχει περάσει… Είναι το γλυκό μου παρανυφακι, που βλέπω τις φωτογραφίες και συγκινούμαι.
Τα μεγαλύτερα αδέρφια νιώθουμε πάντα ότι έχουμε μερικά ακόμα παιδιά… Τι βαθμούς πήραν τα μικρά, με ποιους κάνουν παρέα, τι σχολή θα πάνε, γιατί άργησαν χθες βράδυ, γύρισαν από την εκδρομη;
Χρόνια πολλά μικρό μας στερνοπούλι!
Εύχομαι πάντα να έχεις το χαμόγελο στο όμορφο προσωπάκι σου!
Σε φιλώ γλυκά!