Αισίως τελειώνει η τέταρτη εβδομάδα καραντίνας. Το μένουμε σπίτι έχει γίνει βίωμα, ψιλοσυνηθίσαμε και το να στέλνουμε μήνυμα πριν βγούμε από το σπίτι. Και φυσικά, μιας κι έχουμε μπόλικο χρόνο τα κοινωνικά δίκτυα γέμισαν με challenges. Φωτογραφικά challenges κατά κύριο λόγο: τι φοράμε στο σπίτι, τι χρώμα έχουν οι πυτζάμες και οι κάλτσες, τι κάνουμε (γενικά ή ειδικά), φωτογραφίες από τα μικράτα μας, φωτογραφίες που δεν ανεβάσαμε στην ώρα τους και τώρα ήρθε αυτή η ώρα. Μαζί με μερικά δάκρυα να συνοδεύουν κάθε challenge, χαράς ή λύπης, νοσταλγίας ή προσμονής.

Υπάρχουν όμως και κάποια άλλα challenges, τα οποία κάθε μέρα αντιμετωπίζουμε και βέβαια δεν είναι καθόλου για την δημόσια θέα, ούτε και για τα μάτια των πολλών. Είναι αυτές οι μικρές και μεγάλες προκλήσεις , που πρέπει να αντιμετωπίσουμε κάθε μέρα, πολλές φορές χωρίς καν να τις συνειδητοποιούμε.

Challenge #1 Μένουμε σπίτι

Ό,τι και να λέμε είναι δύσκολο το συνέχεια στο σπίτι. Οι μαμάδες το ξέρουμε πάρα πολύ καλά. Έχουμε περάσει πολύ καιρό μέσα στο σπίτι με παιδάκια μας. Ως λεχώνες, ως stay at home μαμάδες, ως μαμάδες νηπίων που αρρωσταίνουν μόλις κλείνουν τα σχολεία ή έρχεται το Σαββατοκύριακα και γενικά, μην πολυλογώ, ο κατάλογος είναι μεγάλος. Οι περισσότερες θα συμφωνήσουν πως το να βγαίνει μια μαμά από το σπίτι, έστω για λίγες ώρες, να απασχολείται με κάτι άλλο, είναι απαραίτητο για την ψυχική υγεία μας. Κάθε φορά που ετοιμάζομαι (!) για να πάω στο σούπερ μάρκετ θυμάμαι τότε που ήμουν λεχώνα και το σούπερμάρκετ έμοιαζε με εκδρομή!

Επομένως, ναι , και μόνο η ιδέα του περιορισμού στο σπίτι και η γνώση πως όλα είναι κλειστά και τα πάντα τόσο αβέβαια, είναι μια πρόκληση. Μια πρόκληση να μην απογοητευτούμε, να βρούμε μια ρουτίνα που θα μας κρατάει σε δράση και εγρήγορση. Επίσης είναι μια πρόκληση να αγαπήσουμε πάλι το σπίτι μας. Υπάρχουμε κι εμείς που μέναμε σπίτι before it was cool. Που προτιμούσαμε τα καλέσματα και τις συναντήσεις να τα κάνουμε στην βεράντα ή στο σαλόνι μας. Που προτιμούσαμε να φτιάξουμε σπιτικά ποπ κορν και να δούμε βραδιά ταινίας στο σαλόνι μας. Πιστεύω πως βγαίνοντας από αυτή την κατάσταση, θα έχουμε αγαπήσει ξανά τα σπίτια μας. Και είμαι βέβαιη πως η έννοια του “περνάμε καλά” θα πάρει νέο νόημα.

Challenge #2 Φοράμε ρούχα (και θυμόμαστε τι μέρα είναι)

Πριν λίγες μέρες (μπορεί χθες , μπορεί πριν μια εβδομάδα, το χω χάσει πια…) με είχε πάρει βιντεοκλήση μια κουμπάρα μου (έχω μπόλικες!). Μου λέει λοιπόν, “τι είναι αυτό που φοράς;” Της απαντώ “ένα πουκαμισάκι με χορεύτριες”. “Α, δηλαδή φοράς ρούχα ε;” μου λέει. “Εννοείται”, απαντώ εγώ, “διότι αν δεν φορέσω ρούχα και μείνω τόσες μέρες με πυτζάμες και φόρμες, θα πάθω κατάθλιψη”. Η αλήθεια είναι πως επιδιώκω να ντύνομαι κανονικά. Φοράω και τα φορεματάκια μου και τις φουστίτσες μου. Κρατάω την ρουτίνα μου με τις κρέμες προσώπου και χεριών, βάζω και λίγο μεικ απ πού και πού. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά το να κρατάω αυτές τις συνήθειες, τις τόσο απλές , μου κάνει καλό. Νιώθω άρρωστη όταν μένω με τις πυτζάμες όλη μέρα.

Και κοιτάω τι μέρα έχουμε κάθε μέρα. Νιώθω ότι ζούμε σε ένα διαρκές σήμερα. Ξεχνάω πότε έγινε κάτι, γιατί δεν μπορώ να το προσδιορίσω σε σχέση με κάποια μέρα, κάποιο γεγονός που σηματοδοτεί την συγκεκριμένη μέρα. Γι’ αυτό το να κρατάω τις ρουτίνες αυτές, την καθημερινότητα εν μέρει του “πριν”, μου κάνει καλό. Μπαίνει σε μια σειρά η μέρα μου, γίνεται ξεχωριστή. Και θυμάμαι ποια μέρα έχουμε.

Είδα ένα σύνθημα σε κάποιο κατάστημα ρούχων, dress to go nowhere. Μου άρεσε. Αλλά όχι στο nowhere, σ’ αυτό δεν συμφωνώ. Ντύσου όμορφα για να νιώσεις όμορφα. Ντύσου όμορφα για τον άντρα σου. Ντύσου όμορφα για τα παιδιά σου. Το να είμαστε περιποιημένοι είναι ίσως μια “τυπολατρεία”, πολύ βασική όμως για την υγεία της καθημερινής ζωής μέσα στο σπίτι. Δείχνει ότι θέλουμε να είμαστε όμορφοι για αυτούς που αγαπάμε, ακόμα και χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Αυτό βέβαια για μένα είναι κανόνας γενικός. Ανεξαρτήτως καραντίνας. Τώρα είναι και λίγο ανάγκη.

Challenge #3 Τι θα φάμε σήμερα

Εντάξει, εδώ τι να γράψω. Τα σόσιαλ έχουν γεμίσει αστεία με το θέμα του φαγητού. Σταματήσαμε τα άλλα έξοδα και το ρίξαμε στο φαϊ. Είναι γνωστό, πως όταν μένεις σπίτι, όλο και κάτι θα μασουλήσεις. Και χωρίς καραντίνα αυτό. Τώρα έχουν πάρει φωτιά οι κατσαρόλες. Όλοι ζυμώνουμε και ψήνουμε ψωμί, φουρνίζουμε κουλουράκια, φτιάχνουμε τα δικά μας κριτσίνια με καρότο και σουσάμι. Κάποιοι είναι και πιο ψαγμένοι και το έχουν ρίξει στα σπρινγκ ρολς με γαρίδες, στα φαλάφελ και τις αραβικές. Κι ορισμένοι ζητάνε συνέχεια φακές και αρακά με αγκινάρες (αυτή είναι η κόρη μου, δεν ξέρω από πού έχει πάρει). Και βέβαια, υπάρχει πάντα η παρηγοριά μιας καλής μακαρονάδας με πεντανόστιμη σάλτσα. (τα παραδείγματα είναι νηστίσιμα. Μετά το Πάσχα, θα το ρίξουμε στις μπριζόλες).

Βέβαια κάποιος πρέπει να τα μαγειρέψει όλα αυτά. Και κάποιος επίσης να πλύνει και όλα τα ταψιά και τις κατσαρόλες. Συχνά πυκνά γκρινιάζω. Κουράζομαι να κάνω διαρκώς τις ίδιες δουλειές. Ύστερα όμως σκέφτομαι πως ο άρτος ημών ο επιούσιος είναι δώρο. Μπορεί με κόπο να γίνεται, αλλά εξακολουθεί να είναι δώρο. Γι’ αυτό λέω δόξα τω Θεώ. Που το χειρότερο που μας έχει ζητηθεί να κάνουμε είναι να μείνουμε σπίτι μας, στην ασφάλειά του, με φαγητό πολύ. Δόξα τω Θεώ.

Challenge #4 Γυμναστική

Βέβαια, διότι κάπως πρέπει να καούν όλες αυτές οι θερμίδες. Δεν είμαι καθόλου αρμόδια να μιλήσω για γυμναστική. Αλλά νομίζω πως αφού δεν βγαίνουμε, είναι απαραίτητο να κάνουμε κάποιου είδους άσκηση μέσα στο σπίτι. Άλλο ένα δώρο της εποχής μας, είναι τα άπειρα προγράμματα που υπάρχουν σε όλα τα διαδικτυακά μέσα.

Είναι αφύσικο να μην αθλούμαστε. Γενικά, όχι λόγω καραντίνας. Απλά τώρα είναι και απόλυτη ανάγκη να το κάνουμε. Και για τα παιδιά είναι ένα καλό μέσο εκτόνωσης, όλης αυτής της ενέργειας που έχουν. Μετά την γυμναστική, η διάθεσή μας φτιάχνει και έχουμε ενέργεια για δημιουργία. Έστω μερικές φορές την εβδομάδα, αξίζει να δοκιμάσουμε αυτό το challenge, μην το παραλείπουμε. (σε μένα το λέω)

Challenge #5 Homeschooling

Κι ερχόμαστε στην αληθινή πρόκληση. Πλατφόρμες, παραπλατφόρμες, κωδικοί, συνομιλίες, βάιμπερ, mails, Ε Κ Τ Υ Π Ω Σ Ε Ι Σ (πόσο χαρτί έχουμε χαλάσει άραγε τόσες εβδομάδες;). Όλη μέρα πάνω από μια οθόνη, να κυνηγάμε τα μαθήματα. Κι όταν τα εκτυπώσουμε, να κυνηγάμε τα παιδιά να διαβάσουν τα μαθήματα. Διότι πριν είχαμε την αιτιολογία “αύριο θα τα δει η κυρία”. Τώρα; Τώρα πρέπει να βάζεις πρόγραμμα, να κρύβεις τηλεχειριστήρια και παρόμοιους πειρασμούς, να σβήνεις παράθυρα youtube με άσχετα θέματα και να κάνεις εκατό παζάρια το λεπτό, για το πόση ώρα θα διαβάσουν.

Πάλι καλά που οι δασκάλες μας το αντιλαμβάνονται και δίνουν εκείνες κίνητρα. Και δίνουν ευχάριστες δραστηριότητες. Και η επανάληψη γίνεται μέσα από πρωτότυπο εκπαιδευτικό υλικό.

Ξαναθυμήθηκα πάντως τα παλιά. Τότε που έπαιζα σχολείο και εξηγούσα, έβαζα τους φανταστικούς μαθητές να μου κάνουν εργασίες και διόρθωνα γραπτά (τα βιβλία της βιβλιοθήκης). Είναι κι αυτή μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Με πολλές τεχνικές δυσκολίες , αλλά και πολλές εμπειρίες. Σίγουρα παίρνουμε μεγάλη εμπειρία, σε όλους τους τομείς, από αυτή την καραντίνα. Και βέβαια αναγνωρίζω και πάλι, πόσο σημαντικοί είναι οι δάσκαλοι. Για πολλούς λόγους!

Challenge #6 Αγαπημένε μου σύζυγε

Χμ, μια ακόμα ενδιαφέρουσα πρόκληση. Ευκαιρία για να ξαναγνωριστούμε. Να κάνουμε εκείνες τις συζητήσεις, που δεν προλαβαίναμε, γιατί μας έπαιρνε ο ύπνος. Ευκαιρία να κάνουμε πράγματα μαζί. Να πιούμε καφέ, να τακτοποιήσουμε το σπίτι, να μην κάνουμε τίποτα, απλά να καθίσουμε παρέα. Να μαγειρέψουμε κάτι (μιας και είναι και της μόδας) και να κάνουμε ένα ραντεβού στο σαλόνι. Τόσο καιρό ψάχναμε χρόνο, να η ευκαιρία μας.

Μπορεί να τσακωθούμε κιόλας. Μπορεί η αγωνία και το άγχος για όλα όσα γίνονται να μας κάνει να κλεινόμαστε. Αλλά είναι μια πρόκληση και μια πρόσκληση αυτή η καραντίνα. Να έρθουμε ακόμα πιο κοντά με τον αγαπημένο μας σύζυγο.

Challenge #8 Γλυκά μου παιδάκια

Γλυκά μου παιδάκια. Που είμαστε αυτοκόλλητοι 24/7. Που με νευριάζετε 60 φορές την ώρα , αλλά με κάνετε και γελάω άλλες τόσες. Που πέντε λεπτά μετά το μεσημεριανό ζητάτε και κάτι ακόμα, γιατί πεινάσατε. Που τσακώνεστε 12 φορές τη μέρα, αλλά σε 12 δευτερόλεπτα το έχετε ξεχάσει. Που φωνάζετε γελώντας και γελάτε φωνάζοντας και με πιάνει πονοκέφαλος, αλλά μου αρέσει που δίνετε ζωή στο σπίτι.

Γλυκά μου παιδάκια, που μεγαλώνετε μέσα στο σπίτι και βλέπω μέρα την μέρα να αλλάζετε. Γλυκά μου παιδάκια, που μέχρι να τελειώσει η καραντίνα θα έχετε μεγαλώσει κι άλλο, τόσο γρήγορα και ξαφνικά… Γλυκά μου παιδάκια, μαζέψτε το δωμάτιό σας, σταματήστε να σκορπάτε ωρολογιακές βόμβες με παιχνίδια και φάτε στο τραπέζι της κουζίνας. Γιατί πόσα challenge να αντέξει η δόλια μάνα σας;

Challenge #9 Πάμε στη δουλειά ή Τηλεργασία (και με παιδιά)

Δύο από τις πιο αγαπημένες μου φίλες και κουμπαρες είναι από αυτές που ακόμα πάνε στη δουλειά τους. Η μία είναι φαρμακοποιός, η δεύτερη έχει καθαριστήριο. Μιλώντας μαζί τους συνειδητοποιω πως το να πηγαίνεις στη δουλειά σου, ενώ οι περισσότεροι πρέπει να μείνουν σπίτι έχει καλά και κακά. Από την μία, δεν αλλάζει άρδην η καθημερινότητα. Από την άλλη, είναι υψηλού κινδύνου αυτές οι εργασίες. Κόσμος μπαίνει και βγαίνει, πιάνεις πράγματα, ρούχα, καθαρίζεις διαρκώς. Κι είναι και η μειωμένη κίνηση, οι άδειοι δρόμοι, τα κλειστά μαγαζιά τριγύρω. Η εργασία στην εποχή του κορονωιου είναι μια πρόκληση. Καλή δύναμη σε όλους όσοι εργάζεστε ακόμα, για να μπορούμε εμείς να μείνουμε σπίτι. Σας αγαπάμε λίγο παραπάνω.

Μια μέρα πήρα να κάνω μια παραγγελία σε κάποιο κατάστημα. Από το τηλέφωνο ακουγόταν ένα παιδάκι να κλαίει. Από την δική μου μεριά φώναζε ο Αντρέας. Μου λέει η κοπέλα, σας ζητώ συγγνώμη για την φασαρία, αλλά εργάζομαι από το σπίτι. Δεν πειράζει, της λέω, κι εγώ από το σπίτι σας παίρνω. Γελάσαμε, παρήγγειλα και κλείσαμε. Ηρωίδα η κοπέλα. Και όλοι όσοι το κάνουν. Αυτό κι αν είναι challenge. Το κάνω κι εγώ, χρόνια τώρα. Αλλά όχι με ξύπνια παιδιά, συνήθως. Καλή δύναμη!

Challenge #10 Κίνητρο

Το μυστικό για να “την βγάλουμε καθαρή” , για να επιβιώσουμε με σώας τας φρένας μας, είναι να βρούμε κίνητρο. Κάτι που να παρακινεί. Κάτι που να μας τραβάει. Ένας στόχος. Μια ιδέα. Κάτι που να μας κάνει δημιουργικούς. Με τα πάντα κλειστά δεν είναι εύκολο να βρει κανείς κίνητρο. Υπάρχει όμως τρόπος.

Κλείνοντας την τηλεόραση. Βάζοντας φρένο στα σόσιαλ. Μιλώντας με ανθρώπους που μας εμπνέουν. Κάνοντας τις καθημερινές μας δουλειές. Έστω και με το ζόρι. Συνήθως έτσι έρχεται η όρεξη, το λέω εκ πείρας. Νομίζω πως αυτή η περίοδος, που μας δόθηκε το δώρο του χρόνου, είναι η κατάλληλη να ξανασκεφτούμε ιδέες δημιουργικότητας, από καιρό παρατημένες. Να ξεσκονίσουμε δεξιότητες, που δεν είχαμε χρόνο πριν να εξασκήσουμε. Ο καθένας έχει το δικό του εσωτερικό κίνητρο. Ευκαιρία να το ανακαλύψουμε. Και θα μας κάνει καλό γενικά. Όχι μόνο για την καραντίνα.

Challenge #11 Ψυχραιμία

Τις πρώτες εβδομάδες (και ενίοτε μερικές μέρες και τώρα) , βρισκόμουν σε κατάσταση πανικού. Άκουγα διαρκώς ειδήσεις, διάβαζα κάθε κείμενο και ανάρτηση, όλα τα μηνύματα που μου έστελνα, ψώνιζα και καθάριζα διαρκώς. Σιγά σιγά κατανόησα πως ο πανικός θα με αρρωστήσει στ’ αλήθεια κι άρχισα να κάνω βήματα πίσω. Βρήκα το δικό μου σημείο αντοχής στην έκθεση όλων αυτών των πληροφοριών και σταμάτησα να δέχομαι επιπλέον.

Τα σενάρια και οι υποθέσεις είναι άπειρα. Δεν τελειώνει κανείς αν αρχίσει. Και δυστυχώς, τα πολύ πολύ δύσκολα φοβάμαι θα τα δούμε, όταν πρώτα ο Θεός βγούμε από την ασφάλεια του σπιτιού μας. Γιατί, κακά τα ψέμματα. Όσο δύσκολο κι αν μας φαίνεται το τώρα, το μετά είναι άγνωστο, αβέβαιο και αρκετά δυσοίωνο. Γι’ αυτό ας είμαστε ψύχραιμοι. Θα χρειαστούμε δυνάμεις για την επόμενη μέρα. Κι αν δεν έχουμε ψυχραιμία τώρα, μετά δεν θέλω να ξέρω τι θα γίνει.

Challenge #12 Προσευχή

Αν όχι τώρα, πότε; Διάβασα κάπου πως ήρθε η στιγμή που πρέπει να περάσουμε από την συμμετοχή με την παρακολούθηση της λατρείας, στο να κάνουμε μόνοι μας την λατρεία αυτή. Πόσο μ’ άρεσε αυτή η σκέψη! Τι μεγάλη πρόκληση! Να μην περιμένουμε από κάποιον άλλον να διαβάσει το απόδειπνο, αλλά να πάρουμε εμείς το βιβλίο στα χέρια μας και να γονατίσουμε. Να μην περιμένουμε να ακούσουμε από τον ψάλτη τα τροπάρια, αλλά να τα διαβάσουμε μόνοι μας ένα ένα και να τα καταλάβουμε.

Είναι πρόκληση η προσευχή. Η ατομική. Αυτή που πρέπει να καθίσεις στο “ταμείον” σου , με συγκεντρωμένο νου και καρδιά. Και είναι ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση, επειδή έκλεισαν οι εκκλησίες. Αλλά είναι μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ. Γιατί ειδικά τώρα, έχουμε πιο πολλή ανάγκη από ποτέ τις προσευχές όλων για όλους.

Καλή δύναμη με όλες τις προκλήσεις. Έχω την ελπίδα πως θα βγούμε όλοι μαζί νικητές. Ο Θεός να δίνει σε όλους δύναμη.

Σας φιλώ