Πριν δυο βδομάδες, τσίμπησε το μεγάλο μου κοριτσάκι ένα φίδι, οχιά. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι η παρομοίωση του φιδιού με το διάβολο, δεν είναι τυχαία και μόνο συμβολική, αντίθετα είναι πολύ αληθινή.

Οι μέρες που περάσαμε ήταν απερίγραπτες. Μια λέξη θα σας πω: εντατική. Όποια μαμά δεν το έχει ζήσει, εύχομαι να μην το ζήσει ποτέ και για κανέναν λόγο. Όποια όμως το έχει ζήσει, καταλαβαίνει τι εννοώ… Αυτή η μαχαιριά στο στομάχι, που σε κόβει στα δυο και πέφτεις κάτω. Μέχρι να βγει το παιδί από εκεί μέσα δεν ζεις κανονικά. Δεν σκέφτεσαι, δεν κοιμάσαι, δεν τρως, δεν ακούς. Μόνο ασταμάτητα προσεύχεσαι και μετράς τις ώρες να πάς να δεις το παιδί, να πάρεις τηλέφωνο να δεις τι κάνει. 

Και όταν το παιδί βγει από εκεί, δεν σε νοιάζει τίποτα άλλο, ούτε η καρέκλα, ούτε που δεν έχει τουαλέτες, ούτε που δεν πίνεις καφέ. Αυτά τα σκέφτεσαι πια όταν βγεις από το νοσοκομείο και αρχίσεις και καταλαβαίνεις τι έγινε.

Οι μέρες μέσα στο νοσοκομείο ήταν αρκετά δύσκολες. Κυρίως λόγω της αγωνίας, αλλά και της προσπάθειάς μου να πείσω ένα εξάχρονο ότι θα ξαναπερπατήσει, ότι θα ξαναπάει στις κούνιες κι ότι δεν χτυπάει μόνο εκείνη στο ποδαράκι της…. 

Οι ενοχές μου κυρίως είναι γιατί το παιδί μου πέρασε τέτοια δοκιμασία, τέτοιο σοκ. Όμως τα παιδιά είναι πολύ πιο δυνατά από όσο νομίζουμε. Αρκεί να είμαστε κι εμείς δυνατοί και ψύχραιμοι.

Αυτές οι μέρες όσο δύσκολες και γεμάτες αγωνία ήταν, τόσο ευλογημένες αποδείχθηκαν. 

Είπα πριν ότι είδα το χέρι Του Θεού. Ναι το είδα.

 Όταν έχεις κρατήσει το παιδί σου παγωμένο και μισοπεθαμένο και το βλέπεις λεπτό το λεπτό, ώρα την ώρα, μέρα τη μέρα , να γίνεται καλά, να ξαναζωντανεύει, να ξεγελάει όλες τις παρενέργειες και τις επιπλοκές, μέχρι που πια φαίνεται σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα, ξέρεις πως Εκείνος ήταν εκεί δίπλα. Όλες αυτές τις στιγμές της αγωνίας και της τρέλας. Ήταν η δική Του παρηγοριά που κράτησε το μυαλό λογικό και καθησύχασε την καρδιά. Ήταν τέλος η δική Του απέραντη αγάπη που μας χάρισε για δεύτερη φορά το κοριτσάκι μας. Και αυτή την αγάπη και την πρόνοιά Του πρέπει να τη φωνάξω και να τη μοιραστώ . 

Κοντά μας είχαμε όλους τους αγαπημένους μας φίλους και τους συγγενείς, που με τόση αγάπη μας στάθηκαν και μας έδωσαν δύναμη. Είναι αυτές οι στιγμές που απλά λες ευχαριστώ και αυτό αρκεί νομίζω, γιατί τα περισσότερα λόγια, το αδικούν. Ευχαριστώ <3

Κλείνοντας αυτή την ανάρτηση, μαζί με την άπειρη ευγνωμοσύνη μου στο Χριστό και την Παναγία μας, θέλω να εκφράσω και την ευγνωμοσύνη μου για τους υπέροχους γιατρούς στο νοσοκομείο Παίδων “Αγ.Σοφία” και τις καταπληκτικές νοσηλεύτριες. Ακούμε στις ειδήσεις τόσα άσχημα για γιατρούς, για τα νοσοκομεία. Η αλήθεια είναι ότι οι γιατροί μας είναι διαμάντια. Καλοί επιστήμονες και καλοί άνθρωποι. Μέσα σε αντίξοες συνθήκες, με ελάχιστα μέσα και σε άθλιες εγκαταστάσεις, κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες, σώζουν ζωές και δίνουν ξανά το χαμόγελο σε παιδάκια και γονείς. Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου…

Και κάτι ακόμα που το άκουγα, αλλά αν δεν το ζήσεις, δεν καταλαβαίνεις την αξία του… Τα απογεύματα μας επισκέπτονταν οι εθελοντές από το Χαμόγελο του Παιδιού και από άλλες οργανώσεις. Μάλιστα μια φορά ήρθε και ένας κλόουν. Είναι πράγματι λυτρωτικό. Βλέπεις αμέσως πώς αλλάζει η διάθεση των παιδιών. Να είστε καλά. 

Σας φιλώ!!