 |
| via |
Αυτές οι μέρες δεν είναι καλές. Είναι φορτωμένες, με εξαιρετική πίεση, με αβεβαιότητα, με ανασφάλεια. Όχι μόνο από τα εξωτερικά γεγονότα, αν και αυτή η κατάσταση που έχει μπει η πατρίδα μας, σίγουρα επιτείνει αυτά τα συναισθήματα. Αλλά κυρίως, από προσωπικές καταστάσεις, αποφάσεις που πρέπει να πάρω, ζητήματα που εκκρεμούν, απρόοπτα που όλο σκάνε από το πουθενά. Και όλα αυτά συνοδεύονται από τη δική μου ελάχιστη πια υπομονή (πότε έγινα έτσι Θεέ μου;;;) , από μια πολύ άσχημη ψυχολογία και μια σωματική εξάντληση , που δείχνει ότι ο οργανισμός μου βαράει καμπανάκια….
Και όλο περίμενω να γίνει κάτι να αλλάξει η διάθεση, να μην χρειαστεί να κάνω όσα με πιέζουν, να αναβάλλω για λίγο ακόμα τις αποφάσεις, να αλλάξει ο καιρός, να καταλάβουν οι άλλοι τι με πειράζει. Όλο περιμένω από γύρω κάτι να γίνει.
Όμως δεν μπορώ να συνεχίζω έτσι. Από πολύ μικρή ήμουν αισιόδοξη. Στις δύσκολες καταστάσεις πάντα έβρισκα μια διέξοδο, ένα λόγο να χαμογελάω. Μάλλον έτσι είμαι. Απλά παλιότερα ήταν πιο εύκολο να καθαρίζω τη μαυρίλα…
Κι όμως πλέον, έχω πιο πολλούς λόγους να χαμογελάω. Και αυτό είναι το κακό, ότι το ξεχνάω. Συνέχεια το ξεχνάω. Κι αφήνω την απογοήτευση και την απιστία να με κυριεύουν.
 |
| via |
Τέλος όμως. Ξεκινάμε πάλι από την αρχή. Οι αποφάσεις λήφθηκαν, μπαίνουμε σιγά σιγά σε μια ρότα και είμαι βέβαιη πως, όπως τόσα χρόνια η λύση έρχεται πάντα από Εκείνον έτσι και τώρα.
Τώρα σειρά έχει η ευγνωμοσύνη για όσα μικρά έχω κάθε μέρα μπροστά μου: τα πρωινά φιλάκια από τις μικρές μου, το χάδι από τον αγαπημένο, το καθημερινό φαγητό, την υγεία, τον καφέ με τη φίλη, τα ξαφνικά μηνύματα από τους φίλους, την ενωμένη οικογένεια. Κι αν συνεχίσω, η λίστα θα μεγαλώσει κι άλλο, κι άλλο…
Τώρα σειρά έχουν τα όνειρα, τα σχέδια, η ομορφιά της καθημερινότητας, η προετοιμασία για σκληρή δουλειά.
Κι ακόμα περιμένω. Περιμένω τις διακοπές, περιμένω να με κάψει λίγο ο ήλιος, περιμένω να φάω καρπούζι στην παραλία, περιμένω να σβήσω τα 29 κεράκια μου, περιμένω να παίξω μπουγέλο με τις κόρες μου, περιμένω να πλέξω παρέα με τη φίλη μου, περιμένω να ξαναμάθω να βρίσκω μέσα μου κι όχι γύρω γύρω αυτό που νομίζω ότι λείπει, περιμένω να θυμηθώ ξανά πώς είναι να εμπιστεύομαι τη ζωή μου στο Θεό.
Μερικές φορές πρέπει να φτάσουμε στον προσωπικό μας βυθό, να δούμε τι κρύβεται εκεί στα σκοτάδια, να αναμετρηθούμε μαζί του και να ξαναβγούμε πάλι στην επιφάνεια, στον φως του ήλιου και τη χαρά της ζωής.
Αν είσαι κι εσύ ακόμα στο βυθό σου, μην περιμένεις άλλο. Βγες έξω. Το καλοκαίρι είναι εδώ, γεμάτο ήλιο και γαλάζιο ουρανό…
Σας φιλώ!