via

Στο δρόμο προς τη δουλειά κοιτούσα τα γυμνά κλαδιά των δέντρων. Τα φύλλα έπεσαν εντελώς πια και η μουντάδα της  συννεφιάς , δίνει μια πολύ αυστηρή μορφή στα  γυμνά και ξερά δέντρα. 

Αλλά αν το σκεφτείς δεν είναι καθόλου ξερά.  Αυτή η εξωτερική ξεραΐλα μόνο πραγματική δεν είναι. Από μέσα γίνεται μια ολόκληρη διαδικασία αναγέννησης. Τώρα ξεκουράζονται και προστατεύονται από το κρύο. Όμως σε λιγότερο από ένα μήνα θα δούμε τα πρώτα μπουμπουκάκια να σκάνε ξανά.

Και πώς μ’ αρέσει αυτή η διαδικασία της φύσης… Πόση χαρά μου δίνει να την παρατηρώ να ανανεώνεται κάθε φορά, τι όμορφο ξάφνιασμα είναι αυτό κάθε φορά, όταν δίνουν τα σημάδια της άνοιξης! Για να φτάσουν όμως εκεί, είναι απαραίτητο να γυμνωθούν, να “κοιμηθούν” και να αναγεννηθούν. 

Κι αν τα δέντρα, που είναι άψυχα, ξέρουν πώς να προστατεύσουν το είναι τους, αν εκείνα ξέρουν πως χρειάζεται κι αυτή η περίοδος η άγονη εξωτερικά, για να γίνει όλη η εσωτερική προετοιμασία, πόσο πιο σημαντικό είναι και για μένα αυτό άραγε; 

Χρειάζεται η περιόδος της σιωπής, της περισυλλογής, της προετοιμασίας. Ιδιαίτερα όταν επίκειται κάτι τόσο μεγάλο, όπως η άνοιξη για τα δέντρα ή το μεγάλο μυστήριο που επίκειται για τον άνθρωπο…
 Κι αν απέξω φαίνεται πως είμαι στεγνή, απόμακρη και σιωπηλή , ποιος ξέρει τι γίνεται μέσα στο μυαλό, στην καρδιά και την ψυχή μου;
Η εξωτερική σιωπή, γίνεται η πιο δυνατή εσωτερική συζήτηση.
Η απομάκρυνση ευκαιρία για αναδιοργάνωση, αναδιάταξη, ανασυγκρότηση. Ευκαιρία για δουλειά εσωτερική.
Και οι καρποί θα φανούν, με τη χάρη του Θεού, όταν είναι η ώρα της άνοιξης. 

Μεγάλη ευκαιρία ο χειμώνας και το κρύο της ζωής.
Μεγάλο εργοστάσιο της ψυχής. 

Λέω να το εκμεταλλευτώ. 

Σας φιλώ!