Με ρωτούν πολύ συχνά αυτούς τους δυο μήνες αν βλέπω διαφορά με το τρίτο παιδί. Δυο μήνες μετά και αφού έχουμε πια μπει σε μια ρουτίνα κανονικότητας με το φατσάκι, έχουν αρχίσει να κατασταλάζουν μέσα μου οι διαφορές.

Το τρίτο μωρό καταρχήν δεν κάθεται καθόλου στο σπίτι του. 11 ημερών ήταν ήδη στο σλινγκ και έκοβε βόλτες: σούπερ μάρκετ – σχολείο – σπίτι. Στην αρχή ήταν τόσο μικρός μέσα στο σλινγκ, που οι περισσότεροι νόμιζαν πως κρατούσα τσάντα και όχι μωρό. Και φυσικά παντού άκουγα και ακούω “πού το πας τόσο μωρό;” “γιατί το βγάζεις που είναι μωρούλι;” “καλά εσύ ασαράντιστη βγαίνεις από το σπίτι;” . Σε κανονικές συνθήκες ξέρω ότι όλα αυτά λέγονται καλοπροαίρετα, αλλά η λοχεία γενικά δεν είναι μια κανονική περίοδος. Η απάντηση που θα ήθελα να δώσω (και δεν την έδινα γιατί είμαι και ευγενική τρομάρα μου) ήταν πως αν είχα και γω ανθρώπους να τρέχουν για όλα έξω από το σπίτι και κάποιους ακόμα για μέσα στο σπίτι, θα καθόμουν  μέσα, ξαπλωμένη στην πολυθρόνα, μόνο να θηλάζω και να κοιμάμαι. Αυτά όμως είναι μόνο ίσως για το πρώτο παιδί. Όταν έχεις άλλο ένα ή δύο ή και παραπάνω, οι επιλογές δεν είναι και πολλές. Η μαμά δεν έχει την πολυτέλεια  να καθίσει καθόλου, αλλά παρέα με το πακετάκι της στην αγκαλιά, μπορεί άυπνη και κουρασμένη, κάνει ό,τι έκανε και πριν. Κι αυτό είναι καλό και υγιές για μένα. Το να μην κάνω τίποτα ή να εξαρτώμαι συνεχώς από κάποιον άλλον, ακόμα και αν είναι ο πιο δικός μου άνθρωπος, μου κάνει κακό όταν γίνεται για πολύ καιρό. Βέβαια η ανακούφιση όταν τελικά φτάνει η βοήθεια πού και πού, είναι μεγάλη, ψέμματα δεν θα πω.

Το τρίτο μωρό δεν μένει ποτέ μόνο του. Ακόμα κι όταν πρέπει να κοιμηθεί, κάποιος θα πάει να το χαϊδέψει, να το τραγουδήσει, να το αγκαλιάσει , γιατί “μαμά όλη μέρα δεν τον είδα τον γλυκούλη μου” ή γιατί “μαμάάάά τι ωραία που κοιμάται, να τον πάρω μια αγκαλίτσα;;;” ή γιατί απλά “μαμά είναι μια γλύκα αυτός ο μπέμπης μας!!!” και τον βουτάει από το ρηλάξ . Κι άντε να εξηγήσεις σε δυο ξετρελαμένα κοριτσάκια ότι το μωρό δεν είναι κούκλα, ότι θέλει κι αυτό την ησυχία του, ότι αν το ταρακουνάς θα κάνει γουλίτσες και ότι τέλος πάντων δεν χρειάζεται να είναι όλη την ώρα αγκαλιά. Η απάντηση που μονίμως θα πάρεις είναι “μα μόνο τον πήρα αγκαλιά/τον χάιδεψα/τον φίλησα, πώς κάνεις έτσι;!” Μόλις κλάψει κάποιος θα βρεθεί να τον πάρει αγκαλιά, ενώ τα παιχνίδια και τα τραγουδάκια δεν σταματούν ποτέ. Κι ενώ κάνω πως τις μαλώνω, στην πραγματικότητα χαίρομαι τόσο πολύ, γιατί έτσι έκανα κι εγώ για τις αδερφές μου και ξέρω πως θα είναι αγαπημένα για όλη τους τη ζωή. Γιατί ξέρω πως δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από τα αδέρφια!

Το τρίτο μωρό ζητάει τη φασαρία. Μην με κακολογήσετε, όσοι έχετε μεγαλώσει σε μεγάλη οικογένεια, καταλαβαίνετε τι εννοώ. Αυτός ο μικρός, λοιπόν, όταν δεν είναι σπίτι τα κορίτσια βαριέται. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, αλλά αλλάζει η φατσούλα του όταν έρχονται και το σπίτι γεμίζει φωνές, γέλια και τσακωμούς. Όσο περισσότερο κόσμο έχει το σπίτι, τόσο καλύτερους ύπνους κάνει. Όταν δε είμαστε έξω, τότε είναι που δεν ακούγεται καθόλου.

Το τρίτο μωρό συνήθως δεν έχει ολοκαίνουργια πράγματα, αλλά δεν του λείπει απολύτως τίποτα. Όπως έλεγε η μαμά μου, το κάθε παιδάκι έρχεται με το φαγάκι του. Και όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο το νιώθω αυτό. Η αλήθεια είναι πως στην εποχή της κρίσης που ζούμε το να κάνεις παιδί γενικά φαντάζει τρομερό έξοδο, πόσο μάλλον να κάνεις δύο , τρία, τέσσερα. Ξεχνάμε βέβαια πως δεν είμαστε μόνοι μας, πως όταν δείχνουμε εμπιστοσύνη στο Θεό, τίποτα δεν μας λείπει. Έτσι λοιπόν για το μωράκι αυτό, χωρίς να το προσπαθήσω, βρεθήκαμε να έχουμε τόσα πολλά πράγματα, που δεν χωράνε. Κι αυτό μου θύμισε για άλλη μια φορά πόση αλήθεια έχει το, κατά τα άλλα κλισέ, πως τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη τα υλικά πράγματα για να μεγαλώσουν, αλλά την αγάπη μας.

Το τρίτο μωρό φέρνει ακόμα πιο κοντά την οικογένεια. Λίγο η επί 24ωρου βάσεως ενασχόληση με το μωρό, λίγο το ότι μαζευόμαστε ξανά πιο συχνά λόγω του μωρού, λίγο η αγάπη που σου βγάζει αυθόρμητα αυτό το πλασματάκι, όλοι ερχόμαστε πιο κοντά. Ερωτεύεσαι λίγο παραπάνω το σύντροφό σου, αγαπάς περισσότερο (αν γίνεται αυτό) τα μεγαλύτερα παιδιά σου, ζωντανεύουν συναισθήματα που μόνο βλέποντας το θαύμα της νέας ζωής τα νιώθεις και θες  να περνάς όσο περισσότερο χρόνο γίνεται με αυτά τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Γιατί βλέποντας πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός και πόσο εύκολα χάνονται οι στιγμούλες σας , θες να τις ζεις πιο γεμάτα και να μην χάνεις καμία.

Το τρίτο μωρό είναι μια ευλογία, όπως κι όλα τα παιδάκια. Ίσως να φταίει που μεγάλωσαν τα κορίτσια μου και είχα λαχταρήσει τη μωρουδίλα, ίσως να είναι που είναι τόσο ήσυχο και καλόβολο μωράκι το φατσάκι μας, αλλά παρόλη την κούραση και τις μικροδυσκολίες στην καθημερινότητα, είμαι διαρκώς χαρούμενη.

Δόξα τω Θεώ.
Σας φιλώ!