Όσοι με ακολουθείτε στο ίνσταγκραμ θα είδατε ότι φέτος οι διακοπές μας ήταν αρκετές. Είχα δεκαετίες να κάνω τέτοιες διακοπές, από τότε πολύ πολύ παλιά, που μας έπαιρνε η μαμά μου και πηγαίναμε στη γιαγιά στην Κρήτη όλο σχεδόν το καλοκαίρι…
Σιγά σιγά θα προσπαθήσω να καταγράψω αυτές τις ευλογημένες στιγμές του φετινού καλοκαιριού, γιατί οι φωτογραφίες που έχω βέβαια είναι άπειρες και ο χρόνος να τις ξεχωρίσω είναι ελάχιστος, θέλω όμως να κρατήσω κι αυτό το συναίσθημα που έχω τώρα που κοιτάω πίσω, αυτό το γλυκό νοσταλγικό συναίσθημα της ευγνωμοσύνης, με αυτή την υποψία θλίψης εκεί στην άκρη….
Φέτος, μετά από τέσσερα χρόνια που το κανονίζαμε, καταφέραμε να κάνουμε λίγες μέρες διακοπές με την κουμπάρα μου και τα πιτσιρίκια μας, στη Ζαχάρω. Τι πιο όμορφο, διακοπές με μια από τις πιο αγαπημένες φίλες μου, που μοιραζόμαστε τόσα πολλά κοινά, που δεν είναι απαραίτητο να προσπαθώ για να περνάμε καλά, που νιώθουμε άνετα, σαν να είμαστε οικογένεια…
Για τα παιδιά δεν το συζητώ. Από τη στιγμή που ξυπνούσαν το πρωί ως το βράδυ που ξανακοιμόντουσαν, κυριολεκτικά δεν σταματούσαν λεπτό το παιχνίδι!! Ποδήλατα, μπουγέλο, κυνήγι ζουζουνιών (ακρίδας για την ακρίβεια, μεγάλο σουξέ αυτές οι ακρίδες!), σκάψιμο, χτίσιμο, κατασκευές, ζωγραφική, επιτραπέζια, τσάι πάρτυ και άλλα, που ούτε ξέρω πού τα έβρισκαν…
Κι ενώ τα παιδιά καταχαίρονταν την παρέα τους, εμείς πλέκαμε,φτιάχναμε σχέδια με τα iron beads ή βραχιολάκια με τα πλέξι φλέξι, ψιλοκουβεντιάζαμε ασταμάτητα, τρίβαμε πόδια και παντόφλες με πετρέλαιο να φύγει η πίσσα που κολλήσαμε στην παραλία,τηγανίζαμε πατάτες, πολλές πατάτες, φιλοσοφούσαμε για την ανατροφή των παιδιών μας, κόβαμε σαλάτες και φρούτα, ψάχναμε τι να κάνουμε τα άπειρα φρέσκα αυγά που έφερνε ο γείτονας, αναρωτιόμασταν γιατί μένουμε τόσο μακριά στην Αθήνα, απολαμβάναμε τα πεντανόστιμα ψητά που έψηνε ο κύριος παππούς, έδινε η μία στην άλλη κουράγιο να τελειώσει το πλεκτό της , πριν γυρίσει στην Αθήνα, φτιάχναμε τα πιο μαλακά μπιφτέκια, το πιο νόστιμο κέικ και ένα επεισοδιακό, αλλά τελικά πεντανόστιμο χταποδάκι, τρώγαμε δεύτερο παγωτό στα κρυφά και κάναμε πλεξούδες στις κόρες μας και μανικιούρ πεντικιούρ η μία στην άλλη… Πολύ συχνά δεν κάναμε και τίποτα κι αυτό ήταν το καλύτερο από όλα!
Αυτές τις μέρες ένιωσα τόσο πολύ ευλογημένη, γιατί η φιλία δεν είναι κάτι δεδομένο. Ούτε είναι δεδομένο ότι οι φίλοι θα σε δεχτούν, ούτε καν ότι εσύ ο ίδιος θα δεχτείς τους άλλους. Ένιωσα ευλογημένη επίσης, γιατί ειδικά στην εποχή μας είναι πολυτέλεια οι διακοπές.
Σε ευχαριστώ καλή μου φιλενάδα… ξέρεις εσύ!
ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!!
Όλες αυτές τις μέρες οι ατάκες των παιδιών έπεφταν βροχή, άλλες φορές τις ακούγαμε, άλλες φορές μας ξέφευγαν. Όμως μια συζήτησή τους, θα μου μείνει, γιατί περιέγραψε τόσο όμορφα αυτό που ζούσαμε….
Ήμασταν όλοι καθισμένοι σε ένα ρομαντικό παγκάκι με θέα τη θάλασσα και τρώγαμε ψητά καλαμπόκια. Είχε μια κάποια συννεφιά κι ο ήλιος ήταν πίσω από τα σύννεφα, σκορπώντας τις αχτίδες του και δημιουργώντας μια χρυσή κηλίδα στη θάλασσα. Βλέπει λοιπόν η Βαγγελίτσα αυτό το θέαμα και λέει στο Χαραλάμπη : “Κοίτα, εκεί είναι ο Παράδεισος!”. Απαντάει ο Χαραλάμπης: “Ο Παράδεισος είναι ψηλά” . “Ναι, αυτό σου έλεγα και γω!Εκεί στο φως που λάμπει!” λέει η Βαγγελίτσα. “Παράδεισος είναι να έχουμε συνέχεια αυτό που θέλουμε”, λέει ο Χαραλάμπης “κι εγώ έχω αυτά που θέλω!”.
Σας φιλώ!