Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλους αυτό, πάντως εγώ κάθε βράδυ όταν τα παιδιά πια έχουν κοιμηθεί (και η αλήθεια είναι ότι αγγελοκοιμούνται…), έχω πάντα την αίσθηση ότι τα αδίκησα. Ότι δεν έπρεπε να φωνάξω επειδή δεν ήθελε να ντυθεί η μια, ότι δεν πήρα την μικρή αγκαλιά για πολλή ώρα, ότι δεν έπαιξα αρκετά μαζί τους. Όλο και κάτι θα βρω.
Και κάθε φορά αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν κάτι τέτοιο. Ακόμα και στις πιο δύσκολες μέρες, που η γκρίνια ήταν ασταμάτητη, που καμία δουλειά δεν έγινε όπως έπρεπε, που τα νεύρα μου έγιναν κρόσσια, όταν πέσουν για ύπνο και τα κοιτάξω έτσι στα κρεβατάκια τους, μου γεννάται πάντα το ερώτημα “μα γιατί μωρέ τα μάλωσα;;;”.
Οι απαντήσεις είναι δύο, πιστεύω. 
Η μια – προφανής- είναι ότι είμαι βαθιά ενοχικό άτομο, που δεν μπορεί να επιβληθεί σε κανέναν, πόσο μάλλον στα παιδιά μου, ότι κάποια στιγμή πρέπει να γίνω πιο δυνατός χαρακτήρας και όλα αυτά τα ωραία ψυχολογικά, που μας μαυρίζουν την ψυχή. 
Η δεύτερη, όμως, μου αρέσει πιο πολύ – ίσως γιατί η πρώτη έχει μια μεγάλη δόση αλήθειας! Και τη σκέφτηκα διαβάζοντας αυτή την φράση: “Μια κόρη είναι το ωραιότερο από τα δώρα που έχει να δώσει αυτός ο κόσμος” . 
Και ναι, πράγματι, είναι δύσκολο να έχεις παιδιά, νομίζω είναι ακόμα πιο δύσκολο να έχεις κόρες. Όμως μέσα στη μέρα σου χαρίζουν τόσες μικροχαρές, που ακόμα και η πιο γκρινιάρικη διάθεση, ακόμα και η πιο άσχημη συμπεριφορά, δεν μπορεί να τις αναιρέσει. Γιατί πράγματι είναι δώρο το χαμόγελο που θα σκάσει μέσα από τα δακρυσμένα μάτια της, όταν της δώσεις μια σοκολατίτσα. Είναι δώρο το ευχαριστώ που θα πει όταν της ζωγραφίσεις για κοριτσάκι κάτι που βασικά, είναι μια μπάλα με μάτια, μαλλιά και φιόγκο αλλά αυτή πιστεύει βαθιά ότι είναι η ίδια και είναι τρισευτυχισμένη. Είναι δώρο η λαχτάρα με την οποία τρέχει η μικρή για να την πάρω αγκαλιά. Είναι δώρο τα γλυκά φιλάκια που ξαφνικά σου δίνει ένα χρονιάρικο μωράκι. Είναι δώρο το γέλιο που σου χαρίζει χορεύοντας  και τραγουδώντας ασταμάτητα και λάθος το τραγούδι της Ωραίας Κοιμωμένης. 
Ναι, ίσως να ακούγονται χαζά όλα αυτά, ίσως μια μαμά με μεγαλύτερα παιδιά και περισσότερη πείρα ή κάποιος χωρίς παιδιά να γελάσει διαβάζοντάς τα. Αλλά έτσι είναι. Το μεγαλύτερο δώρο είναι η χαρά και η ψυχική ξεκούραση που σου δίνουν δυο πιτσιρικάκια που τρέχουν τσιρίζοντας μέσα στο σπίτι. Ακόμα κι αν σου σπάνε τα νεύρα, ακόμα κι αν κάνουν ζημιές. Γιατί βασικά ποια είσαι εσύ για να αξίζεις τέτοια χαρά κι ευτυχία; Κι όμως ο Θεός στην έστειλε. Αυτό είναι που με κάνει να νιώθω λοιπόν ότι τα αδίκησα. Η εσωτερική φωνή που μου λέει πως είναι τόση η ευτυχία που έχω, που δεν δικαιούμαι ούτε να νευριάζω ούτε να φωνάζω. 
Γι’ αυτά τα δώρα πρέπει κάθε μέρα να Του λέω ευχαριστώ. 
Καληνύχτα δωράκια μου. Όνειρα γλυκά.