via

Για μένα το φθινόπωρο αρχίζει όταν το πρωί μπαίνει από το ανοιχτό παράθυρο ψύχρα και όταν το βράδυ βάζω ζακέτα. Όχι πιο πριν. Οπότε αυτό μπορεί να φτάνει καμιά φορά και μέσα Οκτώβρη! 😉 Φέτος ήρθε λιγουλάκι νωρίτερα η ψύχρα. Αλλά είναι καλοδεχούμενη. Υπάρχει μια γλυκειά μελαγχολία στην ατμόσφαιρα, έτσι όπως σιγά σιγά οι μέρες δεν είναι τόσο φωτεινές και καθαρές, τα δέντρα χάνουν σιγά σιγά τα πράσινα φορέματά τους και η ζέστη δεν κρατάει από το πρωί ως το άλλο πρωί. Η μελαγχολία αυτή είναι όμως πάντα ανάμεικτη με την προσμονή για όσα φέρνει μαζί του το φθινόπωρο και ο χειμώνας που ακολουθεί. 

Το φθινόπωρο ανέκαθεν ήταν για μένα μια εποχή ανασκουμπώματος. Μπορώ να πω ότι σηματοδοτεί την αρχή της χρονιάς, πιο πολύ ίσως κι από την Πρωτοχρονιά. Τις υποσχέσεις μου εγώ τις δίνω στον εαυτό μου κάθε φθινόπωρο. Παλιότερα είχαν να κάνουν με το σχολείο και τα μαθήματα, αργότερα με τη σχολή και τα γαλλικά (να μια υπόσχεση που ουδέποτε τήρησα… ). 

via

Και πώς έτυχε και το φθινόπωρο έγινε και η έναρξη της ζωής μου ως μητέρα. Και τα δυο μου κοριτσάκια γεννήθηκαν μέσα Σεπτέμβρη, σηματοδοτώντας με τον πιο γλαφυρό τρόπο το νέο ξεκίνημα. Φέτος τα γενέθλια γιορτάστηκαν πανηγυρικά, με διήμερους εορτασμούς, με σημαιάκια και τούρτες, μπαλόνια και πολλά πολλά πιτσιρίκια… Η αλήθεια είναι ότι το χαρήκαμε οικογενειακώς και κυρίως τα κορίτσια το καταευχαριστήθηκαν!

Οι ετοιμασίες εννοείται είχαν ξεκινήσει μέρες πριν, με πολύ ψάξιμο (από τη μαμά εννοείται) για τα σημαιάκια και τα άλλα διάφορα μπιχλιμπιδάκια του πάρτυ. Για να μην μιλήσω για τα φαγητά και τις τούρτες…  Δυο μέρες ετοιμασιών! Θα πω μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ στις καλές μου αδελφές, φίλες και κουμπάρες! 😉 Βέβαια, ως είθισται, τη διακόσμηση δεν σκέφτηκα να την φωτογραφίσω, όπως επίσης ούτε και το μπουφέ. Ευτυχώς που τραβήξαμε κάμποσα βιντεάκια για να τα θυμόμαστε αργότερα. Αλλά όπως έχω ξαναπεί κι άλλες φορές, σημασία έχει οι αναμνήσεις να μένουν χαραγμένες στην καρδιά…

Κι αφού έληξαν οι πανηγυρισμοί, αφού έσβησαν από δυο τρεις φορές η καθεμία τα κεράκια της κι αφού η Βαγγελίτσα τριγυρνάει τραγουδώντας “να ζήει και όνια ονά” (να ζήσεις και χρόνια πολλά), επανήλθε και η μάνα στα γνωστά resolutions της. 
Φέτος έχουν συγκεκριμένη κατεύθυνση και στοχεύουν σε επαγγελματική αποκατάσταση. Μια καινούργια προσπάθεια συνοδεύεται πάντα από ενθουσιασμό, αλλά όταν ο όγκος εργασίας είναι τεράστιος κι οι υποχρεώσεις πολλές… ίσως και να απαιτείται κάτι παραπάνω. 

Πρώτα πρώτα μια προσευχή ευγνωμοσύνης, για τη μεγάλη δυνατότητα που δίνεται. Άλλες εποχές ίσως αυτό να μην ήταν τόσο αυτονόητο. Όμως βλέποντας τι συμβαίνει γύρω μας, δεν μπορώ να μην πω ένα ευχαριστώ Θεέ μου… Έπειτα άλλη μια προσευχή, για φώτιση αυτή τη φορά.  Και για δύναμη να αντέξω ως την ώρα της δοκιμασίας. 
Κατά τα άλλα, σας χαιρετώ, με ένα αγαπημένο τραγούδι, που το ακούω πάντα αυτή την εποχή…!!!
Καλό φθινόπωρο να έχουμε φιλαράκια και καλή αρχή στις καινούργιες προσπάθειες όλων!