via

Όλο το καλοκαίρι το είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου : θα πάει σχολείο η Κωνσταντίνα. Αλλά ήταν πίσω πίσω κι εξάλλου εγώ ανέκαθεν λάτρευα την ιδέα του σχολείου… Ήρθε όμως κι η μέρα που έγινε αυτό! Και μάλιστα πολύ ξαφνικά, γιατί εγώ το τοποθετούσα κάπου γύρω στις αρχές Σεπτέμβρη. Αλλά τη Δευτέρα που πήρα στο σταθμό τηλέφωνο, μου είπαν ότι πρέπει να πάμε από αυτή την εβδομάδα, γιατί δεν έχει ξαναπάει το παιδί στο σχολείο και χρειάζεται να γίνει η προσαρμογή σιγά σιγά. Έτσι, από τη μια στιγμή στην άλλη, βρεθήκαμε σε ρυθμούς σχολείου.
Πήγαμε και διάλεξε η Κωνσταντίνα την τσαντούλα της, με barbie γοργόνα φυσικά (μπάμπι βοβόνα, όπως λέει κι η Βαγγελίτσα!). Διάλεξε και το παγουρίνο της. Και μόλις βγήκαμε από το μαγαζί, φόρεσε την τσάντα και δεν την έβγαζε! Μιλάμε για κόλλημα… 
Την πρώτη μέρα πήγαμε μαζί στο σχολείο και έμεινα κι εγώ εκεί. Είχα μεγάλη αγωνία να σας πω την αλήθεια. Αφενός γιατί όσο κοινωνικό κι αν είναι ένα παιδάκι (κι η Κωνσταντίνα είναι πολύ), ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος πώς θα αντιδράσει στο σχολείο. Αφετέρου, γιατί το  καλοκαίρι όσο ακόμα ήμουν στην αναζήτηση σχολείου, είχα πέσει σε μια δασκάλα σε κάποιο νηπιαγωγείο, η οποία με τρομοκράτησε. Μου έλεγε ότι είναι μικρό το παιδί, δεν πρόκειται να κάτσει, θα κλαίει συνέχεια και πρέπει εσύ να είσαι εδώ, εμείς δεν μπορούμε να ασχολούμαστε με ένα παιδί και άλλα τέτοια. 

Όμως τίποτα από αυτά δεν έγινε. Με το που φτάσαμε καταρχήν ενθουσιάστηκε με τις κούνιες που είδε στην αυλή. Η διευθύντρια, μια ευγενέστατη κυρία αμέσως της έπιασε την κουβέντα, την οδήγησε στην τάξη και εκεί την παρέλαβε η δασκάλα της, μια γλυκύτατη κοπέλα. Ε από κει και μετά, εγώ ξεχάστηκα. Έμεινα εκεί για τρεις ώρες και μόνο μια φορά ήρθε να με δει κι αυτή για να μου πει, πως ήθελε κάτι να φάει. Πολύ το χάρηκα! 😉 
Την επόμενη μέρα την πήρε το σχολικό. Ξυπνήσαμε χαράματα, ήπιε το γάλα της σε 5 λεπτά (αν είναι δυνατόν!) και κατεβήκαμε μαζί με τη Βαγγελίτσα, για να περιμένουμε το σχολικό. Η πλάκα είναι που κάθε απόγευμα εκεί γύρω στις 7, αρχίζει να μου λέει να πάμε για ύπνο, γιατί δεν πρέπει να αργήσει το πρωί στο σχολικό! 

Μέχρι στιγμής τα αποτελέσματα είναι καλά. Μαζεύει μόνη της τα παιχνίδια πριν πέσει για ύπνο, χωρίς καν να της το ζητήσω. Το κάνουν και στο σχολείο και της φαίνεται σαν παιχνίδι. Έμαθε πώς κάνει ο spiderman όταν ρίχνει τον ιστό (αυτό δεν ξέρω αν είναι και τόσο καλό…). Τρώει με απίστευτη όρεξη, δυο πιάτα στο σχολείο και κοιμάται πολύ περισσότερο. Σταμάτησε να μου ζητάει να δει παιδικά. Ε, νομίζω για τέσσερις μέρες, είμαστε σε πολύ καλό δρόμο! 

Κι έτσι ξεκίνησε και για μας η σχολική ζωή… Μου φαίνεται σαν χθες, τέτοιος καιρός ήταν που με την κοιλιά στο στόμα, σιδέρωνα ζιπουνάκια, φορμάκια, σεντονάκια, καθάριζα και έφτιαχνα το δωμάτιό της, για να υποδεχθούμε την πριγκιπέσσα, τη Χιονάτη μας! Κι όμως έχουν περάσει τέσσερα χρόνια! Ένα τόσο δα μικρό γατάκι, μελαχροινάκι, με μακριά δαχτυλάκια και γλυκά κόκκινα χειλάκια! Και πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός… Ξαφνικά είναι ένα παιδάκι, που με κοιτάει σοβαρά σοβαρά και μου λέει : μαμά, έχω μεγαλώσει τώρα πια! Δεν είναι πια μωρό κι ούτε μπορείς να κρυφτείς από τα μάτια της. Τα καταλαβαίνει όλα, ακόμα και το κατσούφιασμα και τον ανυπόμονο αναστεναγμό. Παιδάκι! 

Συγκινήθηκα η μάνα… Έτσι όπως την έβλεπα το πρωί με τα κοτσιδάκια της και την τσάντα της, να φεύγει με το σχολικό και να με χαιρετάει γελώντας, σκέφτηκα αν είναι αλήθεια όλο αυτό… Αν είναι αλήθεια δικό μου αυτό το αγγελάκι ή αν ονειρεύομαι, ένα όνειρο που κρατάει καιρό… 
Δηλαδή, αν κάνω τώρα έτσι, αργότερα που θα φεύγει περισσότερο πώς θα κάνω;; Θα την κυνηγάω με ένα μπουφάν κι εγώ, σαν όλες τις ελληνίδες μανάδες! 😉 

Εύχομαι λοιπόν σε όλους καλή σχολική χρονιά, όπου να ‘ναι αρχίζει! Καλό φθινόπωρο δεν θα πω ακόμα, όταν δροσίσει και ρίξει και καμιά βροχή και βλέπουμε! 😉 
Σας φιλώ!

via