via

Ένας φίλος σε κάποια συζήτηση αναφορικά με την κατάσταση στην Εκκλησία, μου είχε πει πως, κι οι μύγες αν δουν σκουπίδια και λουλούδια δίπλα δίπλα, θα πάνε στα σκουπίδια, γιατί αυτό επιλέγουν. Εννοούσε δηλαδή ότι μπορούμε να επιλέξουμε να μην πέσουμε πάνω στα άσχημα του χώρου, αλλά να τα προσπεράσουμε και να βρούμε το αυθεντικό, το αληθινό και το σωστό χριστιανικό πνεύμα. Σωστή αυτή η παρατήρηση… 

Τι συμβαίνει όμως όταν τα σκουπίδια εξαπλώνονται μέρα με τη μέρα;΄Ισως όχι ποσοτικά, αλλά πάντως κάνουν πολύ θόρυβο. Πώς πρέπει να αντιδράσεις εσύ ως πιστός, με συνειδητή επιλογή να είσαι μέλος της Εκκλησίας, όταν μάθεις ανήκουστες συμπεριφορές και καταστάσεις; Ο πατέρας μου πάντα μου έλεγε ότι η εκκλησία αποτελείται από ανθρώπους, που κουβαλούν τα πάθη και τις αδυναμίες τους και όταν πάω να κρίνω, να έχω πάντα αυτό στο νου μου. Μου είχε μάθει όμως και ότι καθημερινά αυτές τις αδυναμίες και τα πάθη μας, πρέπει να αγωνιζόμαστε να τα σκοτώσουμε, ώστε η ζωή μας να μοιάζει όλο και πιο πολύ με αυτά που ο Χριστός ζητάει από εμάς.

via

Και κάνω την εξής ερώτηση: Σε αυτούς που αποτελούν την κεφαλή της Εκκλησίας μας, δεν το έχει πει ποτέ κανείς αυτό; Μας μιλούν διαρκώς από τους άμβωνες για καταλαγή με τους εχθρούς μας, για αγάπη και συγχωρητικότητα. Μας προτρέπουν να μην μνησικακούμε. Ο Χριστός μας είχε πει πως όταν μας χτυπήσουν στο ένα μάγουλο, πρέπει να γυρίσουμε και το άλλο. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ, όταν διαβάζω επιστολές επισκόπων, που δημοσιεύονται στον τύπο, γεμάτες μνησικακία και επίθεση, αλαζονία και , συγχωρήστε με, τρέλα! Θα μου πει κάποιος είναι δικαίωμα του καθενός, να μην δέχεται να αναφέρονται με εκφράσεις προσβλητικές (ίσως) στο πρόσωπό του. Ναι ίσως είναι δικαίωμά του, να απαντήσει σε μια άποψη με την οποία δεν συμφωνεί. Με τρόπο όμως, που να μην γελοιοποιεί τον ίδιο και όσους αυτός υποτίθεται ότι εκπροσωπεί.
Προσωπικά δεν δέχομαι να κοροϊδεύει ο κάθε καλοθελητής την εκκλησία, στην οποία ανήκω, επειδή κάποιος επίσκοπος επιθυμεί να γελοιοποιείται και να αναλίσκεται σε  ανούσιες αντιπαραθέσεις, με κάποιον αόρατο εχθρό. Και μάλιστα αγνοώντας τα πολλά και σημαντικά προβλήματα που υπάρχουν στο χώρο. 
Μαλώνουμε με τους καθολικούς και ξεχνάμε ότι τα κατηχητικά σχολεία είναι άδεια. Επιτιθέμεθα σε δημοσιογράφους ασήμαντους, μην δίνοντας καμία σημασία στο γεγονός ότι το εκκλησίασμα αποτελείται κυρίως από γιαγιάδες και παππούδες. Μας ενοχλεί που ο κόσμος δεν θέλει την εκκλησία, αλλά δεν έχουμε κάτσει και ποτέ να ακούσουμε γιατί. Θα μου πεις, και δηλαδή τι, να αλλάξει η Εκκλησία τις αρχές της για να έρθει κόσμος; Όχι, αλλά να προσπαθήσει να προσεγγίσει ξανά τον απλό κόσμο, που ψάχνει να βρει στήριγμα.
Ουσιαστικά, όχι μέσα από τηλεοπτικές εκπομπές με χρυσά γυαλιά και λαμπερά ράσα. Αλλά με καθημερινή επαφή, να ΑΚΟΥΣΕΙ το πρόβλημα με ανθρωπιά και με κατανόηση. Να μην κουνήσει το δάχτυλο και να μην βάλει κανόνα στο νεαρό επειδή είναι ερωτευμένος με την κοπέλα του. Ούτε να μαλώσει τη μάνα επειδή πήγε τα παιδάκια της στην εκκλησία και έκαναν φασαρία. Δεν πειράζει δέσποτα και ο Χριστός είπε να γίνουμε σαν τα παιδιά, δεν τους είπε να μην κάνουν φασαρία, ούτε ποτέ τα έδιωξε!!

via

Ίσως να αναρωτιέστε αν με τσίμπησε καμιά μύγα Κυριακάτικα και εν μέσω διαβάσματος… Όχι δεν με τσίμπησε. Είναι απλά κάποιες σκέψεις και μια αγανάκτηση που μου δημιουργήθηκε διαβάζοντας τυχαία κάποια άρθρα στο διαδίκτυο. Ξέρω πως ενδεχομένως στους περισσότερους να μην καίγεται καρφάκι για το τι συμβαίνει μέσα στην εκκλησία. Εμένα όμως με καίει. Διότι εκεί είναι το σπίτι μου και η κατάσταση που επικρατεί δεν είναι καλή. Θα επιθυμούσα να μπορώ να βασιστώ εκεί, ειδικά σε τέτοιους καιρούς, που όλα γύρω είναι διαλυμένα και σχεδόν τίποτα δεν είναι όρθιο πια. Και θλίβομαι βαθύτατα όταν ακούω, διαβάζω, ζω καμιά φορά πράγματα, που δεν μας τιμούν. Σκέφτομαι καμιά φορά, ότι με τόσα πράγματα που έχω ζήσει όλα τα χρόνια της ζωής μου, από ανθρώπους του χώρου αυτού, θα έπρεπε να μην θέλω να πλησιάζω ούτε μέχρι την εξώπορτα της εκκλησίας. 
Αλλά ο Χριστός δεν είναι αυτοί. Έχω ζήσει το θαύμα της παρουσίας Του στη ζωή μου, άπειρες φορές και κανένας παπάς, δεσπότης ή παρατρεχάμενος δεν θα μπορούσε ποτέ να μου το πάρει αυτό. Όμως δυστυχώς δεν έχουν όλοι την ίδια άποψη. Κι είναι λυπηρό να βλέπεις να φεύγουν άνθρωποι και να μην ξαναπατούν, ακριβώς από αυτά που βλέπουν και δεν αντέχουν. 
Κάποια στιγμή πρέπει να το καταλάβουν αυτό οι ιθύνοντες. Δεν είναι οι καθολικοί το πρόβλημά μας, ούτε οι πολιτικοί ούτε οι αριστεροί, ούτε κανένας άλλος. Το πρόβλημά μας είναι ότι έχουμε ξεχάσει πως στην Εκκλησία πάμε γιατί πιστεύουμε στο Χριστό σαν Θεό μας, τον αγαπάμε και θέλουμε να ανήκουμε στο Σώμα Του, που είναι η Εκκλησία. Δεν είναι το λημέρι κανενός, δεν είναι μια πίστα για να κυνηγήσει κανείς τις φιλοδοξίες του, ούτε ο χώρος που θα ικανοποιήσει την ανάγκη τους για εξουσία.
Προσωπικά, δεν θα πάψω να ελπίζω. Γιατί έχω δει και τα λουλούδια μέσα στην Εκκλησία. Και θέλω και τα παιδιά μου να τα δουν. Δεν θα σταματήσω να προσεύχομαι να πληθύνουν τα άνθη και να εξαφανιστούν τα σκουπίδια.
Καλή μας εβδομάδα! Σας φιλώ.

via