via

Είχα αποφασίσει πως δεν θα έγραφα ως την Ανάσταση. Όμως αυτές οι μέρες είναι τόσο φορτισμένες και τόσο ευλογημένες, που πραγματικά, πιστεύω ότι αυτά τα συναισθήματα αξίζει να τα μοιραστείς…
Εχθές αξιωθήκαμε να συμμετάσχουμε στην ακολουθία της Σταύρωσης. Η Κωνσταντίνα είναι εκστασιασμένη αυτές τις μέρες με την ιστορία του Χριστούλη και περίμενε πώς και πώς, πότε θα βγει ο Εσταυρωμένος. Είχε σταθεί μπροστά στην Ωραία Πύλη και παρακολουθούσε, μου έλεγε τι έβλεπε, με ρώταγε αν πονάει ο Χριστούλης, γιατί έχει κλειστά μάτια. Τα ματάκια της ήταν γεμάτα συμπόνια κι απορία.

 Όταν η πομπή έφτασε μπροστά της  και μόλις ο παππούλης έβαλε στη βάση το Σταυρό, πήρε αγκαλιά την Κωνσταντίνα, που ήταν δίπλα του και πριν ακόμα εκείνος προσκυνήσει, την σήκωσε και προσκύνησε πρώτη εκείνη τον Εσταυρωμένο. Δεν μπορώ να σας περιγράψω το πόσο πολύ εκείνη την ώρα συγκινήθηκα… Με έπιασαν τα κλάμματα… Και από εκείνη την ώρα κάνω αυτή την ευχή για τα παιδάκια μου, αλλά και για όλα τα παιδάκια που με τόση λαχτάρα να δουν και να μάθουν έρχονται αυτές τις μέρες και γεμίζουν την εκκλησία μας. Να διατηρήσουν αυτή τη λαχτάρα να δουν τον Χριστούλη τους, σε όλη τους τη ζωή. Να μείνει αυτή η φλόγα αναμμένη μέσα τους για πάντα. Αυτό μόνο προσεύχομαι…

Εύχομαι λοιπόν σε όλους, να αξιωθούμε να δούμε την ένδοξη Ανάσταση, με τη λαχτάρα των μικρών παιδιών. Και εύχομαι ακόμα, να έχουμε καθαρή και ταπεινή καρδιά, ώστε να αναστηθεί και μέσα μας ο Χριστός μας και να γεμίσει με το Φως Του, όλο το είναι μας.
Καλή κι ευλογημένη Ανάσταση φίλοι μου!! 

Σας φιλώ!