Είχα ξεχάσει πως στη γιορτή της Υπαπαντής γιορτάζουν οι μανούλες!! Ευτυχώς όμως που υπάρχει το facebook τελικά, και οι μανούλες από εκεί μας το θυμίζουν!!! 

Χρόνια πολλά λοιπόν! 
Χρόνια γεμάτα υπομονή. Χρόνια γεμάτα αντοχή. Χρόνια γεμάτα χαρές. Χρόνια γεμάτα αγωνία. Χρόνια γεμάτα παιδικά γέλια.
Εμείς οι μωρομάνες, είμαστε λίγο χαμένες μέσα στις πάνες, στις γκρίνιες, στα κλάμματα, στα παιχνίδια, στον παραλογισμό των νηπίων που μεγαλώνουμε. Και όλα μας φαίνονται ένα αδιάβατο βουνό ώρες ώρες.
Βλέποντας όμως τις μανούλες με τα μεγαλύτερα παιδιά, σκέφτομαι ότι περνάμε τα καλύτερα χρόνια με τα παιδιά μας και δεν το καταλαβαίνουμε. Όλα αυτά που σήμερα φαντάζουν ανυπέρβλητα εμπόδια, σε λίγα χρόνια νομίζω ότι θα τα νοσταλγούμε.
Άσε και το άλλο! Προσωπικά όλα αυτά τα περίεργα, που με φέρνουν τη στιγμή που συμβαίνουν εκτός εαυτού, μετά τα ξεχνάω. Αυτή τη στιγμή αν με ρωτήσει κάποιος να του πω κάτι που έκανε η Κωνσταντίνα και μετά ακολούθησε πόλεμος, δεν θυμάμαι τίποτα! Αν και είναι πολλές οι φορές μέσα στη μέρα που θα τσακωθούμε… 
Ενώ αντίθετα, θυμάμαι καθαρότατα όλες τις υπέροχες στιγμές που περνάμε, όλα τα αστεία που μου λέει, όλες τις γκριμάτσες τους που με κάνουν να γελάω. 
Ίσως αυτή η μνήμη του χρυσόψαρου για τα άσχημα, να είναι ένα δώρο από το Θεό, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Γιατί αλλιώς θα τρελαινόμασταν πριν της ώρας μας (πιστεύω ότι κάποια στιγμή, θα τρελαθούμε, δεν υπάρχει περίπτωση!! 😉 ). Ένα δώρο, για να θέλουμε να κάνουμε κι άλλα μωράκια. Που θα μας φέρνουν εκτός εαυτού, αλλά που με ένα γλυκό φαφούτικο χαμόγελο θα μας κάνουν να λιώνουμε. 
Να χαιρόμαστε τα αγγελάκια μας!! 
Χρόνια πολλά !!!!! 
Και καλό μήνα!!