Λίγο καιρό πριν το γάμο μια φίλη μας είχε πει: “Όταν θα κλείσετε την πόρτα του σπιτιού σας, μετά το γάμο και τα πανηγύρια, θα νιώσετε μια απίστευτη ανακούφιση, όλα θα έχουν τελειώσει κι επιτέλους θα είστε οι δυο σας, στο σπίτι σας”.
Και πράγματι, όταν μπήκαμε στο σπίτι την επομένη του γάμου, ακριβώς τέσσερα χρόνια πριν, μετά τα τραπέζια, τους χορούς και τα τραγούδια, ο άντρας μου, μου έπιασε το χέρι και μαζί κλείσαμε την πόρτα. Τότε ξεκίνησε το αληθινό “πανηγύρι”.
Ο γάμος είναι ένας πολύ σημαντικός σταθμός. Είναι η αφετηρία της νέας κοινής ζωής του ζευγαριού ή τουλάχιστον για εμάς έτσι ήταν. Όμως αυτό δεν είναι και τόσο αυτονόητο τελικά. Είναι πολύ εύκολο να πιστέψουμε ότι επειδή παντρευτήκαμε, βολευτήκαμε κιόλας. Ε καλά, αφού τον αγαπάω και το ξέρει. Εντάξει, τι κι αν δεν προσέξω την εμφάνισή μου; Εντάξει, τι κι αν δεν του μιλήσω ωραία; Εντάξει, τι κι αν αφεθώ;
Η αλήθεια όμως είναι ότι τώρα αρχίζει ο πραγματικός αγώνας. Όταν έρχεται η καθημερινότητα που σκοτώνει. Όταν είσαι κακοδιάθετος, κι όμως, πρέπει να μιλήσεις στον άλλο, όχι απαραίτητα τρυφερά, αλλά τουλάχιστον κανονικά. Όταν βαριέσαι να μαζέψεις το σπίτι κι όμως ξέρεις ότι πρέπει να το κάνεις, για να μην τσακωθείτε. Όταν τα ρούχα δεν σιδερώνονται από μόνα τους. Και τόσα άλλα πολλά, μικρά, καθημερινά και όμορφα!!!!
Θα πεις βέβαια, γιατί δηλαδή, πρέπει να είμαι πάντα στην εντέλεια; Άνθρωπος δεν είμαι; Και θυμωμένη θα είμαι και ανόρεχτη και βαριεστημένη και απ’ όλα!! Βεβαίως!! Αυτό όμως που είναι το σημαντικό είναι να μην σταματήσεις ούτε στιγμή, ακόμα και μέσα στις πιο μεγάλες δυσκολίες, να σκέφτεσαι ότι πρέπει να αρέσεις στον σύντροφό σου. Καθημερινή επιδίωξη να είναι η αγάπη, όχι στα λόγια αλλά με πράξεις. Γιατί όσες φορές κι αν πεις με το στόμα το “σ’ αγαπώ”, αν δεν το δείξεις με τις πράξεις, λες ψέμματα.
Και αγάπη χωρίς πράξεις δεν υπάρχει. Νομίζω, ότι αγάπη σημαίνει να προσπαθείς καθημερινά, για το χατήρι του άλλου να αλλάξεις τον εαυτό σου και να τον κάνεις καλύτερο. Όλα αυτά τα μικρά ελαττώματα που έχεις να τα διορθώσεις, για να γίνει η κοινή ζωή λίγο λίγο καλύτερη. Εξάλλου η στασιμότητα φέρνει ανία και πλήξη. Και η πλήξη ποτέ δεν οδηγεί σε κάτι ωφέλιμο ή καλό.
Κάπου είχα διαβάσει το εξής ωραίο: ότι στην αρχή της συζυγίας οι δυο σύντροφοι είναι σαν δυο άγρια βράχια που βρέθηκαν στην ακροθαλασσιά. Στην αρχή είναι γεμάτα από μυτερές γωνίες και πληγώνουν όποιον τα αγγίξει. Όμως το κύμα που σκάει πάνω τους με τα χρόνια λειαίνει τις μυτερές και άγριες γωνίες και τα μεταμορφώνει σε γυαλιστερά στρογγυλά βότσαλα. Έτσι και τα κύματα της ζωής, οι διάφορες δυσκολίες, αλλά και οι χαρές, μαλακώνουν και τους συζύγους και απαλύνουν τις διαφορές και τις κακοτοπιές.
Θα ευχηθώ λοιπόν, στο ξεκίνημα του πέμπτου χρόνου κοινής ζωής, όπως τα κυματάκια που ήρθαν μας έδειξαν πολλά και μας βοήθησαν και αυτά που θα ακολουθήσουν να μας κάνουν ακόμα μεγαλύτερο καλό.
Άμποτε να γινόμασταν βότσαλα λεία…
Ο γάμος είναι ένας πολύ σημαντικός σταθμός. Είναι η αφετηρία της νέας κοινής ζωής του ζευγαριού ή τουλάχιστον για εμάς έτσι ήταν. Όμως αυτό δεν είναι και τόσο αυτονόητο τελικά. Είναι πολύ εύκολο να πιστέψουμε ότι επειδή παντρευτήκαμε, βολευτήκαμε κιόλας. Ε καλά, αφού τον αγαπάω και το ξέρει. Εντάξει, τι κι αν δεν προσέξω την εμφάνισή μου; Εντάξει, τι κι αν δεν του μιλήσω ωραία; Εντάξει, τι κι αν αφεθώ;
Η αλήθεια όμως είναι ότι τώρα αρχίζει ο πραγματικός αγώνας. Όταν έρχεται η καθημερινότητα που σκοτώνει. Όταν είσαι κακοδιάθετος, κι όμως, πρέπει να μιλήσεις στον άλλο, όχι απαραίτητα τρυφερά, αλλά τουλάχιστον κανονικά. Όταν βαριέσαι να μαζέψεις το σπίτι κι όμως ξέρεις ότι πρέπει να το κάνεις, για να μην τσακωθείτε. Όταν τα ρούχα δεν σιδερώνονται από μόνα τους. Και τόσα άλλα πολλά, μικρά, καθημερινά και όμορφα!!!!
Θα πεις βέβαια, γιατί δηλαδή, πρέπει να είμαι πάντα στην εντέλεια; Άνθρωπος δεν είμαι; Και θυμωμένη θα είμαι και ανόρεχτη και βαριεστημένη και απ’ όλα!! Βεβαίως!! Αυτό όμως που είναι το σημαντικό είναι να μην σταματήσεις ούτε στιγμή, ακόμα και μέσα στις πιο μεγάλες δυσκολίες, να σκέφτεσαι ότι πρέπει να αρέσεις στον σύντροφό σου. Καθημερινή επιδίωξη να είναι η αγάπη, όχι στα λόγια αλλά με πράξεις. Γιατί όσες φορές κι αν πεις με το στόμα το “σ’ αγαπώ”, αν δεν το δείξεις με τις πράξεις, λες ψέμματα.
Και αγάπη χωρίς πράξεις δεν υπάρχει. Νομίζω, ότι αγάπη σημαίνει να προσπαθείς καθημερινά, για το χατήρι του άλλου να αλλάξεις τον εαυτό σου και να τον κάνεις καλύτερο. Όλα αυτά τα μικρά ελαττώματα που έχεις να τα διορθώσεις, για να γίνει η κοινή ζωή λίγο λίγο καλύτερη. Εξάλλου η στασιμότητα φέρνει ανία και πλήξη. Και η πλήξη ποτέ δεν οδηγεί σε κάτι ωφέλιμο ή καλό.
Κάπου είχα διαβάσει το εξής ωραίο: ότι στην αρχή της συζυγίας οι δυο σύντροφοι είναι σαν δυο άγρια βράχια που βρέθηκαν στην ακροθαλασσιά. Στην αρχή είναι γεμάτα από μυτερές γωνίες και πληγώνουν όποιον τα αγγίξει. Όμως το κύμα που σκάει πάνω τους με τα χρόνια λειαίνει τις μυτερές και άγριες γωνίες και τα μεταμορφώνει σε γυαλιστερά στρογγυλά βότσαλα. Έτσι και τα κύματα της ζωής, οι διάφορες δυσκολίες, αλλά και οι χαρές, μαλακώνουν και τους συζύγους και απαλύνουν τις διαφορές και τις κακοτοπιές.
Θα ευχηθώ λοιπόν, στο ξεκίνημα του πέμπτου χρόνου κοινής ζωής, όπως τα κυματάκια που ήρθαν μας έδειξαν πολλά και μας βοήθησαν και αυτά που θα ακολουθήσουν να μας κάνουν ακόμα μεγαλύτερο καλό.
Άμποτε να γινόμασταν βότσαλα λεία…