Γύρω από πλούσιο τραπέζι, γίνεται συζήτηση περί κρίσης. Συζήτηση περί πείνας. Με πιάτα γεμάτα φαγητό. Μεταξύ ανθρώπων τουλάχιστον εύσωμων. Άνθρωποι που δεν ξέρω αν ποτέ τους έχουν περάσει οικονομικές δυσκολίες. Όχι δυσκολίες τύπου “δεν μπορώ να αγοράσω το νέο i-Phone”, αλλά δυσκολίες τύπου “να ψωνίσω στο σούπερ μάρκετ ή να πληρώσω τη ΔΕΗ;”.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα κάτι τέτοιες συζητήσεις και μάλιστα με γεμάτα στόματα με εξοργίζουν. Όπως επίσης με εξοργίζουν και οι αφορισμοί που κάνουν : “εμ αφού τόσα χρόνια βολεύονταν με αυτό το σύστημα, ας τα πληρώσουν τώρα”.
Πιστεύω ότι ιδιαίτερα σε αυτές τις πονηρές και δύσκολες μέρες που περνάμε, καλό είναι να μην μιλάμε πολύ. Τα λόγια πλέον έχουν περισσέψει. Κουραστήκαμε όλοι να ακούμε να μιλάνε οι ειδικοί κάθε λογής, οι πολιτικοί, οι εκκλησιαστικοί, οι “΄ανθρωποι του πνεύματος”. Η τηλεόραση έχει γεμίσει talk- shows. Τα είπαμε, τα είπαν, τα συμφωνήσαμε, τα συμφώνησαν. Περιμένω να δω ΠΡΑΞΕΙΣ. Όχι μόνο από τους άλλους. Και από τον εαυτό μου κυρίως.
Είχα διαβάσει ένα πολύ ωραίο άρθρο του Θεοδωράκη, που μιλούσε για όλη αυτή την κίνηση που γίνεται τα τελευταία χρόνια, για να μαζευτούν ρούχα, τρόφιμα, φάρμακα, παιχνίδια κλπ κλπ κλπ είδη. Δεν συμφωνώ πλήρως, θεωρώ ότι είναι καλό έστω και με αυτόν τον τρόπο, που πολλά μέσα τον χρησιμοποιούν ως δημοσιότητα, κάποιοι άνθρωποι να κινητοποιηθούν. Συμφωνώ όμως απολύτως με αυτό που λέει, να πάρουμε δηλαδή μόνοι μας μια κουβέρτα να την πάμε στον άστεγο της γειτονιάς, μια σακούλα τρόφιμα να τη δώσουμε σε μια οικογένεια που έχει ανάγκη. Είμαι σίγουρη ότι ο καθένας μας ξέρει κάποιον που έχει ανάγκη. Κι αν δεν ξέρουμε εμείς, ας ρωτήσουμε μια μαμά, μια θεία, έναν ιερέα στην εκκλησία, ένα συνάδελφο. Η κρίση είναι δίπλα μας. Καμιά φορά και μέσα στο σπίτι μας. Αυτό είναι που χρειάζεται να κάνουμε.
Και σε καμιά περίπτωση να μην μιλάμε. Δεν χρειάζεται. Κι αν θεωρεί κάποιος απαραίτητο να μιλήσει, ας μην το κάνει τουλάχιστον γύρω από ένα τραπέζι φορτωμένο με δέκα διαφορετικά πιάτα και γεμάτο στόμα. Είναι προσβολή προς όλους εκείνους που δοκιμάζονται σκληρά και πραγματικά από την κρίση.
Κάποιες σκέψεις, που θέλησα να μοιραστώ μαζί σας.
Καληνύχτα.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα κάτι τέτοιες συζητήσεις και μάλιστα με γεμάτα στόματα με εξοργίζουν. Όπως επίσης με εξοργίζουν και οι αφορισμοί που κάνουν : “εμ αφού τόσα χρόνια βολεύονταν με αυτό το σύστημα, ας τα πληρώσουν τώρα”.
Πιστεύω ότι ιδιαίτερα σε αυτές τις πονηρές και δύσκολες μέρες που περνάμε, καλό είναι να μην μιλάμε πολύ. Τα λόγια πλέον έχουν περισσέψει. Κουραστήκαμε όλοι να ακούμε να μιλάνε οι ειδικοί κάθε λογής, οι πολιτικοί, οι εκκλησιαστικοί, οι “΄ανθρωποι του πνεύματος”. Η τηλεόραση έχει γεμίσει talk- shows. Τα είπαμε, τα είπαν, τα συμφωνήσαμε, τα συμφώνησαν. Περιμένω να δω ΠΡΑΞΕΙΣ. Όχι μόνο από τους άλλους. Και από τον εαυτό μου κυρίως.
Είχα διαβάσει ένα πολύ ωραίο άρθρο του Θεοδωράκη, που μιλούσε για όλη αυτή την κίνηση που γίνεται τα τελευταία χρόνια, για να μαζευτούν ρούχα, τρόφιμα, φάρμακα, παιχνίδια κλπ κλπ κλπ είδη. Δεν συμφωνώ πλήρως, θεωρώ ότι είναι καλό έστω και με αυτόν τον τρόπο, που πολλά μέσα τον χρησιμοποιούν ως δημοσιότητα, κάποιοι άνθρωποι να κινητοποιηθούν. Συμφωνώ όμως απολύτως με αυτό που λέει, να πάρουμε δηλαδή μόνοι μας μια κουβέρτα να την πάμε στον άστεγο της γειτονιάς, μια σακούλα τρόφιμα να τη δώσουμε σε μια οικογένεια που έχει ανάγκη. Είμαι σίγουρη ότι ο καθένας μας ξέρει κάποιον που έχει ανάγκη. Κι αν δεν ξέρουμε εμείς, ας ρωτήσουμε μια μαμά, μια θεία, έναν ιερέα στην εκκλησία, ένα συνάδελφο. Η κρίση είναι δίπλα μας. Καμιά φορά και μέσα στο σπίτι μας. Αυτό είναι που χρειάζεται να κάνουμε.
Και σε καμιά περίπτωση να μην μιλάμε. Δεν χρειάζεται. Κι αν θεωρεί κάποιος απαραίτητο να μιλήσει, ας μην το κάνει τουλάχιστον γύρω από ένα τραπέζι φορτωμένο με δέκα διαφορετικά πιάτα και γεμάτο στόμα. Είναι προσβολή προς όλους εκείνους που δοκιμάζονται σκληρά και πραγματικά από την κρίση.
Κάποιες σκέψεις, που θέλησα να μοιραστώ μαζί σας.
Καληνύχτα.
