via

Οι πρώτες λευκές γραμμές στα μαλλιά, κυρίως όταν έρχονται στα μισά της δεύτερης δεκαετίας, είναι ένα σοκ… Μεγάλο ή μικρό, ανάλογα την ιδιοσυγκρασία σου. Αλλά και μια ευκαιρία για να καταλάβεις πως τα χρόνια που περνούν, σε αλλάζουν κι αυτό δεν είναι πάντα κακό.

Πριν μέρες κάποιος γνωστός μου έκανε το εξής σχόλιο : “Σε θυμάμαι όταν σε είχα δει πριν δυο χρόνια, ήσουν ένα κοριτσοειδές (!!!!), στεκόσουν εκεί ήσυχα, δεν έλεγες και πολλά πράγματα… Τώρα έχεις έναν άλλο αέρα.”
Έχοντας τρεις μικρές αδερφές ακόμα στην εφηβεία, καταλαβαίνω ότι πια δεν είμαι μικρή. Όχι τόσο ηλικιακά, όσο μέσα μου. Αν και νιώθω μικρή, και θα θελα πολύ να μπορούσα να έχω εκείνη την υπέροχη ξεγνοιασιά των φοιτητικών χρόνων, την ευκολία να αλλάζεις τα σχέδιά σου συνεχώς, να κάνεις καινούργια όνειρα, να ζωγραφίζεις τη ζωή όπως θέλεις, χωρίς να σκέφτεσαι απαραίτητα συνέπειες, υποχρεώσεις, εκκρεμότητες.
Δεν γέρασα. Απλά από τη στιγμή που το εγώ μου σταμάτησε να είναι μόνο του, κι απέκτησε ένα σύντροφο, προσπαθώντας μέσα στην αγάπη να γίνουν εμείς, τα σχέδια και οι ζωγραφιές απέκτησαν ένα πιο σταθερό μοτίβο. Τον έρωτα, το ζεστό χαμόγελο, την κοινή ζωή.
Όμως την ώρα που άρχισε να χτυπάει μια και μετά κι άλλη μια, καρδούλα κοντά στη δική μου, όλα μα όλα άλλαξαν, οριστικά και αμετάκλητα. Τα όνειρα, οι επιδιώξεις, οι επιθυμίες, οι ζωγραφιές στην παλέτα της ζωής, δεν χάθηκαν μεν, συγκεντρώθηκαν όμως σε μία, μεγάλη: Να είναι αυτές καλά, για να είναι καλά κι όλα τα υπόλοιπα. 
Την ανεμελιά τώρα τη ζω μέσα από τα παιχνίδια των παιδιών μου. Την αχαλίνωτη φαντασία, μέσα από τις ατέλειωτες ιστορίες που φτιάχνει διαρκώς η Κωνσταντίνα. Τα χρώματα τα παίρνω από τα χαμόγελα τους. 
Και κάπως έτσι φτιάχνω το καινούργιο μου όνειρο:  να αλλάζω καθημερινά έτσι, ώστε να γίνω επαρκής, για να τις μεγαλώσω σωστά. Γιατί ακόμα έχω να δω πολλές αλλαγές. Σε μένα, στον αγαπημένο, στα παιδιά, στη ζωή. Και θέλω όταν θα κοιτούν πίσω τους , τα χρόνια που πέρασαν κοντά στη μαμά τους, με αγάπη και νοσταλγία κι όχι με πίκρα και κρατούμενα.
Διαβάζοντας και μερικές σκέψεις της αγαπημένης Σοφίας  συνειδητοποίησα, ότι οι αλλαγές που φέρνουν τα παιδιά στη ζωή του καθενός μας, αν τις καλλιεργήσουμε με την προσπάθεια, γίνονται η ίδια η  ελπίδα για το καλύτερο αύριο, για την διαφορετική κοινωνία, αυτήν που ελπίζουμε ότι θα ζήσουν τα παιδιά μας.

Καλή Κυριακή!

via