via

Σήμερα ο καιρός ξεκίνησε με βροχές. Έξω και μέσα. Μουντάδα και πολλή πολλή βροχή, αυτή τη σπαστική ψιλή και αδιάκοπη, που συναντάς κυρίως στο Λονδίνο. 
Για καλή μου τύχη όμως, έχω δυο γλυκά επίμονα πλασματάκια για παιδιά. Το μεγαλύτερο, που πλέον ξέρει να διεκδικεί, αλλά και να ρίχνει ιδέες, μου ζήτησε να πάμε θάλασσα. Της εξήγησα ότι έβρεχε και είχε κρύο κι έτσι συμβιβάστηκε με μια βόλτα στα jumbo. 

Μόλις όμως βγήκαμε από το σπίτι, ήταν καλοκαίρι. Βγάλαμε τα μπουφάν, βάλαμε τα γυαλιά μας και μπήκαμε στο τραμ. Στρίβοντας στην παραλιακή, η Κωνσταντίνα έκανε σαν παλαβή με το που είδε θάλασσα!! Να φωνάζει, να χοροπηδάει στο κάθισμα, να βγάζει κραυγές τύπου: ωωωωωωωωωωω μαμά, κοίτα τι υπέέέέ-οχη θάλασσα, τι πανέέέμο-φα κα-αβάκια!! Συμφωνήσαμε λοιπόν, να πάμε πρώτα στο jumbo και μετά να πάμε θάλασσα-ΟΧΙ κουνιες! Το κορίτσι ήθελε παραλία! 😉 
Μην τα πολυλογώ, αφού η Κωνσταντίνα έπαθε παράκρουση με όλα τα παιχνίδια, όπως τα ‘δε μαζεμένα, και αφού η Βαγγελίτσα έσπασε κανα δυο πιατάκια, πήραμε τις μπιζουτιέρες μας και τα δαχτυλίδια μας, πήραμε κι από ένα παγωτό και ξεκινήσαμε για την πολυπόθητη παραλία!!!

Ήταν απερίγραπτα υπέροχα… Όλη η μουντάδα πλέον είχε φύγει, ένας ολόλαμπρος ήλιος πήγαινε σιγά σιγά “για το σπίτι του”, όπως λέει η κορούλα μου. Και η θάλασσα έσκαγε στα πόδια μας και μας πιτσίλαγε.

 Κι όπως έρχονταν κι έφευγαν πάλι τα κύματα, πήραν μαζί τους κι όλη την μιζέρια και την απογοήτευση που είχα μέσα μου. Την πέταξαν μαζί με τις πετρούλες, δυο ζευγάρια μικρά χεράκια.

Η Βαγγελίτσα ξετρελάθηκε! Μου έκανε φοβερή εντύπωση, πόση επιμονή είχε. Στην αρχή πέταγε πετρούλες και δεν έφταναν στο νερό. Επέμενε όμως και τελικά βρήκε τη λύση: πήγε και πιο κοντά κι έβαλε και περισσότερη δύναμη. Μου αρέσει αυτό το πείσμα που έχει, να προσπαθεί να κάνει όλα όσα βλέπει, να μην τα παρατάει, συνέχεια να βρει τρόπο να ξεπεράσει τα “εμπόδια”. Μακάρι να το αξιοποιήσει δημιουργικά στο μέλλον!!

Για το κλείσιμο, ένα ποιημα -τραγούδι που είχα μάθει παλιά, όταν ακόμα πήγαινα στο γυμνάσιο…

“Στης ακροθαλασσιάς τη ράχη είχα καθίσει
στον ουρανό είδα ένα γλάρο να περνά
και σιωπηλά είχε ενά μήνυμα να αφήσει
πως πάντα η δόξα του Θεού είναι στ’ απλά….

Ν΄ αγαπάς, σα μικρό παιδί 
να πονάς καθετί που ζει 
να κοιτάς, με τα μάτια της καρδιάς.

Θυμίσου πως κάθε μια μέρα είναι ένα δώρο
πώς δεν αξίζει μοναχός να την περνάς
κάθε σου βήμα ο Θεός θα το αγιάζει
όταν εσύ μάθεις να ζεις αλήθινά…”

Ευτυχώς που τα παιδιά με βοηθούν να θυμάμαι ότι η ζωή είναι ένα δώρο και μου μαθαίνουν να τη ζω αληθινά…