Από τότε που απέκτησα παιδιά, εδώ και τρεισήμιση χρόνια δηλαδή, πάντα όλες οι γιορτές, εκδηλώσεις, εκδρομές, μέρες γεμάτες τέλος πάντων, τελειώνουν επεισοδιακά. Αυτό που λένε “μου βγήκε ξινό”, ε κυριολεκτικά. Δεν κατηγορώ τα παιδάκια μου, εννοείται, απλά όπου υπάρχει πολλή κούραση, τίποτα καλό δεν μπορεί να συμβεί, ειδικά σε αυτές τις τόσο μικρές ηλικίες.
Απλά μερικές φορές αυτά τα “ξινά” ξεσπάσματα, λειτουργούν και σαν χαστούκια. Για τη μάνα. Και για τον πατέρα.
Eίναι αυτές οι ώρες, που μένεις ξάγρυπνη, γιατί βλέπεις ξαφνικά μπροστά σου να περνούν όλες οι επιλογές σου. Και να σκέφτεσαι, αυτό γιατί το έκανα έτσι; Την απόφαση αυτή γιατί την πήρα και δεν πήρα την άλλη; Πόσο ιδιοτελής ή ανιδιοτελής είμαι τελικά; Πόσο εγωισμό ακόμα κουβαλάω μέσα μου; Οι πράξεις μου πόσο πολύ έχουν επηρεάσει τα παιδιά μου; Οι επιλογές μου; Οι συνήθειές μου;
Οι γονείς ποτέ δεν πρέπει να εφησυχάζουν. Ποτέ. Ούτε δευτερόλεπτο. Όχι μόνο αναφορικά με τα παιδιά. Αλλά κυρίως με τον εαυτό τους. Η καλλιέργεια του χαρακτήρα, η δουλειά για να γίνουμε καλύτεροι, δεν πρέπει να σταματάει ποτέ.
Ειδικά στις μικρές ηλικίες. Όχι μόνο η καλλιέργεια και το σμίλεμα του μικρού παιδιού, αλλά και του γονιού. Γιατί ποιος μπορεί να είναι σίγουρος ότι το παράδειγμά του – το μεγαλύτερο σχολείο για τα παιδιά- είναι το κατάλληλο; Εγώ πάντως όχι. Τα ελαττώματά μου τα ξέρω, τις αδυναμίες μου το ίδιο. Εξίσου καλά όμως τις ξέρουν και τα παιδιά μου…
Και όλα αυτά με φοβίζουν. Νιώθω αδύναμη ώρες ώρες. Η ανατροφή, δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο… Πώς ξέρω αν κάνω σωστά; Πώς ξέρω αν άθελά μου έχω κάνει κακό;
Ποια μάνα ή ποιος πατέρας μπορεί να καυχηθεί ότι κατέχει τα μυστικά της ανατροφής των παιδιών; Ποιος γονιός μπορεί να καθησυχάσει τον εαυτό του ότι τώρα η δουλειά του τελείωσε;
 |
| via |
Είναι τόσο βασανιστικά αυτά τα ερωτήματα… Όλα φαίνονται βουνό. Αυτό που θέλω, είναι να ξέρουν ότι τα αγαπάω. Και μέσα σε αυτή την αγάπη να μπορέσουν να ανθίσουν .
Αλλά τελικά είναι τόσο δύσκολο. Είναι δυο ξεχωριστά ανθρωπάκια, μικρά, αλλά κανονικά ανθρωπάκια. Με το χαρακτήρα τους, τα θέλω τους -κι είναι τόσα πολλά- τον εγωισμό τους. Πώς να τα βολέψω όλα; Το βάρος του σμιλέματος και του συνταιριάσματος όλων μας, πέφτει πάνω μου. Αυτά δεν μπορούν. Πόσο δύσκολο είναι… Πόσο άπειρη και μικρή τελικά η μαμά. Η αγάπη τελικά μόνη της αρκεί; Το ελπίζω…
Θα κάνω μια προσευχή: Να με φωτίζει ο Θεός σε αυτό το δύσκολο έργο και να αναπληρώνει τις πολλές μου ελλείψεις…
