via

Επιστρέψαμε! Πότε πέρασαν οι μέρες των φετινών διακοπών, ούτε που το κατάλαβα.
Φύγαμε μέσα σε έναν πανικό δικό μου, να προλάβω να τελειώσω κάποιες εκκρεμότητες στη δουλειά. 

Εννοείται προέκυψαν αναποδιές και δεν τελείωσαν, αλλά η αναχώρησή μας έγινε κανονικά. Απλά δεν πρόλαβα να αποχαιρετίσω κανέναν! Γι’ αυτό και η εξαφάνιση… Επίσης εξαιτίας του πανικού μου, ξέχασα να πάρω μαζί και την φωτογραφική… Ό,τι μπόρεσα να τραβήξω με το κινητό μου…

Πήγαμε και φέτος στο εξοχικό μας σε ένα χωριουδάκι της Αιγιαλείας. Με απίστευτη θέα, σκαρφαλωμένο πάνω στο βουνό, πιάτο από κάτω ο Κορινθιακός. Και μόνο η θέα μόλις φτάνεις στο σπίτι, σου υπόσχεται υπέροχες μέρες και νύχτες, αλλά και σε ξεκουράζει.

Με λίγες λέξεις μπορώ να περιγράψω αυτές τις δυο βδομάδες. Ξεκούραση, χαμόγελα, μπάνια (πολλά μπάνια όμως!), ήλιος, αρώματα και ήχοι. Όταν ζεις στην πόλη, όπου η φασαρία από τα αυτοκίνητα δεν σταματάει ποτέ, η απόλυτη ησυχία του χωριού είναι παράδεισος. Το μόνο που ακούγεται είναι τα τζιτζίκια, τα κλαδιά που χτυπούν στο παράθυρο απ’ τον αέρα, κάτι παιδικές φωνές που γελούν από μακριά, τα πουλάκια στη διπλανή συκιά και το βράδυ το τραγούδι των γρύλλων.

Ησυχία λοιπόν, ξεκουράστηκε το κεφάλι μας. Ακόμα και τα τζιτζίκια ακούγονται διαφορετικά στην εξοχή. Πιο δυνατά, πιο χαρούμενα, πιο γεμάτα καλοκαίρι!

Τα μικρά άνθισαν αυτές τις μέρες! Εννοείται ότι κυκλοφορούσαν διαρκώς ξυπόλητες, μαύρισαν, έκαναν ανακαλύψεις, γνώρισαν όόόλα τα ζουζούνια  που κυκλοφορούν και είδαν  από κοντά πολλά ζωάκια, που μόνο στα βιβλία τα είχαν δει! Η εξοχή νομίζω τις μεγάλωσε κι άλλο. Η Κωνσταντίνα έμαθε να κολυμπάει, έπαιζε στο νερό με τις ώρες και δεν ήθελε να βγει. Οι γοργόνες που κουβαλούσε μαζί της, είχαν πολύ μεγάλο σουξέ και έκαναν το μπάνιο της ζωής τους. Νομίζω ότι μετά τις φετινές διακοπές, θα σιχαθούν το νερό !!  

Όσο για τη μικρή, δεν υπάρχουν λόγια! Είναι που είναι ανεξάρτητος τύπος, εκεί απέγινε! Έμαθε να ανοίγει τις πόρτες, να βάζει μόνη της τα παπούτσια της (και να τα βγάζει επίσης, σε κάθε ευκαιρία!),  έβγαινε μόνη της έξω, ανέβαινε και κατέβαινε σκάλες, έπιανε τα μυρμήγκια, σφύριζε (!) για να της δώσουμε αυτά που ήθελε! Στη θάλασσα βέβαια είχαμε κάποιο θεματάκι αρχικά, γιατί φοβήθηκε για κάποιον ανεξήγητο λόγο το σωσίβιο. Επ ουδενί δεν έμπαινε μέσα. Μετά όμως, την πήρα στα χέρια και μπαίναμε έτσι, αγκαλιά και της άρεσε πάρα πολύ! Φώναζε συνέχεια “βουτιά μαμά, βουτιά”!!  

Μου έκανε εντύπωση πάντως, πόσο πολύ ανεξαρτητοποιήθηκαν κι οι δυο αυτές τις μέρες… Έπαιζαν μόνες τους με τις ώρες, χωρίς να με φωνάζουν διαρκώς να κάτσω μαζί τους. Δέθηκαν πολύ μεταξύ τους και άρχισαν να μοιράζονται τα παιχνίδια, τις ζωγραφιές τους. Η Κωνσταντίνα διαρκώς είναι από κοντά της και όποιος πάει να πλησιάσει την μικρή, τρέχει και του λέει: “Αυτή είναι η μικούλα μου, η αδεφή μου, άφησέ την!”   Μου αρέσει πολύ αυτό και βλέπω ότι όσο μεγαλώνουν τόσο πιο πολύ έρχονται κοντά! Το όνειρό μου γίνεται σιγά σιγά αλήθεια!! Ακόμα η Κωνσταντίνα έμαθε και να πηγαίνει τουαλέτα ολομόναχη. Πριν φύγουμε γίνονταν ομηρικοί καυγάδες γι’ αυτό το θέμα (λάθος μεγάλο εκ μέρους μου, το παραδέχομαι, αλλά αγχώθηκα πάρα πολύ με το θέμα του σχολείου, θα τα πούμε αυτά!). Μόλις πήγαμε εκεί, χωρίς να της πούμε τίποτα, άρχισε να πηγαίνει μόνη της.  Χαρά η μάνα!!  

Γυρίσαμε αρκετά , πήγαμε στα Καλάβρυτα, στο Αίγιο, στην Πάτρα, στη μονή του Μεγάλου Σπηλαίου, που είναι ιστορική και πολύ όμορφη, σε ένα άλλο πολύ παλιό μοναστήρι του 1414, στο οποίο φτιάχνουν ένα υπέροχο γλυκό του κουταλιού, ροδοζάχαρη. Εκεί λοιπόν είχε πάπιες, παπαγαλάκια κι ένα σκυλάκο, το Μούργο. Αυτό ήταν μικρούλι, μέχρι ενός έτους και τρομερά παιχνιδιάρικο! Είχε στο στόμα του διαρκώς ένα μπαλάκι και μόλις σε έβλεπε, έτρεχε και στο άφηνε στα πόδια σου. Στεκόταν λοιπόν και περίμενε να  κλοτσήσεις το μπαλάκι, για να τρέξει να το πιάσει. Το τι παιχνίδι έκανε με την Κωνσταντίνα, δε λέγεται! Η Βαγγελίτσα δεν μπορούσε να το κλοτσήσει κι έτσι απλά έτρεχε γύρω γύρω! Πολλή πλάκα!
Σ’ αυτό το ίδιο μοναστήρι, είχε και μια λιμνούλα με τις πάπιες. Αχ, τι ήταν αυτό! Αφού δεν κολύμπησαν και τα παιδιά μου μαζί τους, έφυγα πολύ χαρούμενη από κει! Τις ταΐσαμε, τις ποτίσαμε, τους τραγουδήσαμε, η Κωνσταντίνα μάλιστα τους είπε και ιστορία. Κάθισε στις πετρούλες και άρχισε: “Λοιπόν πάπιες γεια σας! Με λένε Κωνσταντίνα κι αυτή η μικούλα είναι η Βαγγελίτσα, αυτή είναι η μαμά μου κι εκεί είναι ο μπαμπάς μου. Εσάς πώς σας λένε; Α… δε μιλάτε ε; Καλά, δεν πειράζει, θα σας πω μια ιστοία. Λοιπόόόν… Ήταν μια φοά, ένα κοιτσάκι, που πήγαινε σχολείο…” κλπ κλπ κλπ! Ωραία πράγματα!! Οι πάπιες πάντως ήταν πολύ πιο χαρούμενες μετά από αυτό!

Η αλήθεια είναι ότι χρειαζόμασταν όλοι ένα διάλειμμα… Ο χρόνος που πέρασε ήταν γεμάτος δυσκολίες, αναποδιές, τρομερή πίεση και πολλά προβλήματα. Μέσα στη χαλάρωση των ημερών, καταλάβαμε με το Σπύρο, πόσο πολύ καιρό είχαμε να κάτσουμε να μιλήσουμε ήρεμα, να αφιερώσουμε ο ένας στον άλλο λίγο χρόνο, όπως κάναμε παλιά. Οι μέρες μέσα στην ρουτίνα της καθημερινότητας φεύγουν τόσο γρήγορα, που ούτε καταλαβαίνουμε πότε περνούν οι μέρες κι οι εβδομάδες.  Ήταν λοιπόν πολύ όμορφη ευκαιρία αυτές οι μερούλες και το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ!

Κατάλαβα ακόμα πόσο πολύ σημαντικό είναι να είσαι όλη μέρα, 24 ώρες το 24ωρο με τα παιδιά. Και να είναι κι οι δυο γονείς μαζί. Γιατί βέβαια τυχαίνει πολλές φορές να μείνω σπίτι από τη δουλειά, αλλά πάντα υπάρχουν διάφορα που πρέπει να γίνουν κι έτσι δεν αφιερώνομαι στα παιδιά και φυσικά, ο μπαμπάς μας συνήθως λείπει. Τώρα όμως, ήμασταν όλοι μαζί. Είδα ότι το ευχαριστήθηκαν πάρα πολύ που πέρασαν τόσες ώρες με τον μπαμπά τους, κολυμπούσαν μαζί, παίζανε συνεχώς, τον πείραζαν, τις πείραζε. Ώρες ευτυχίας!!

Αυτό είναι το γλυκάκι μου, πριν την καταστροφή!!

Φυσικά δεν παρέλειψα να ασχοληθώ με την μαγειρική μου! Είχαμε μάλιστα και μια συκιά έξω από το σπίτι, η οποία με κοίταζε και την κοίταζα κι εγώ, από την πρώτη μέρα! Αποφάσισα λοιπόν να φτιάξω ένα γλυκό συκαλάκι. Ένα μεσημέρι που όλοι κοιμούνταν, μάζεψα τα σύκα μου, τα ετοίμασα, τους έβαλα τα αμυγδαλάκια  και τα γαρυφαλάκια τους, τα έβρασα στο σιρόπι και τα άφησα εκεί όλη νύχτα. Την άλλη μέρα το πρωί, έβαλα το γλυκό στη φωτιά να δέσει. Αφού έβρασε λίγη ώρα και μου φάνηκε έτοιμο, το κατέβασα από τη φωτιά και λέω στο Σπύρο: “Πώς σου φαίνεται;”. Αυτός παίρνει ένα κουτάλι, τρώει ένα σύκο “Πολύ ωραίο, αλλά το σιρόπι θέλει κι άλλο βράσιμο, είναι σα νερό”. Ηλιθιωδώς εγώ, τον άκουσα! Ξαναβάζω το γλυκό στη φωτιά, το βράζω λίγο ακόμα, έρχεται ο Σπύρος “Άστο κι άλλο, δεν είναι έτοιμο”! Ακόμα πιο χαζή εγώ, τον ακούω και πάλι… Το αποτέλεσμα;;;;; Όταν έβαλα το γλυκό στο βάζο, το σιρόπι ΠΕΤΡΩΣΕ! Ούτε να βγάλω τα σύκα, να προσθέσω λίγο νερό, ούτε τίποτα, τα σύκα είχαν γίνει ένα με το πετρωμένο σιρόπι… Πάει το συκαλάκι μου!! Περιττό να σας πω ότι τα πέταξα όλα μαζί, βάζα και γλυκό! Ηθικό δίδαγμα: Ποτέ μην ρωτάτε τον άντρα σας για τα γλυκά σας! Εκτός πια κι αν είναι ο Σκαρμούτσος! Κατά τα άλλα, μαγείρευα πολύ ωραία στην γκαζιέρα που έχουμε εκεί στο σπίτι και είχαμε καθιερώσει να τρώνε τα μικρά στην παραλία, κάτι που τις ξετρέλαινε, εκτός όλων των υπολοίπων!

Από τις πιο όμορφες εικόνες που έχω κρατήσει, είναι κάτι απίστευτα ηλιοβασιλέματα, όταν βλέπαμε τον ήλιο να βουτάει μέσα στη θάλασσα και να βάφει χρυσό όλο τον Κορινθιακό. Η Κωνσταντίνα, κάθε τέτοια ώρα, ήθελε να της λέμε για το πού πάει ο ήλιος. Εμένα μου αρέσουν πολύ τα παραμύθια και προτιμούσα να της λέω, πως ο ήλιος βουτάει στη θάλασσα για να βρει τη βάρκα του, να πάει στο παλάτι του, που είναι γεμάτο φως και χρώματα. Ο μπαμπάς της βέβαια της εξήγησε τι ακριβώς είναι ο ήλιος και γιατί έχουμε σκοτάδι τη νύχτα και φως τη μέρα. Νομίζω όμως ότι της άρεσε καλύτερα η δική μου εκδοχή, γιατί ήθελε κάθε βράδυ να της λέω την “ιστοία του ήλιου”!

Μια άλλη υπέροχη εικόνα ήταν το ολόγιομο φεγγάρι, που κάθε βράδυ ξεπρόβαλλε από το βουνό πίσω από το σπίτι και φώτιζε τα πάντα. Απίστευτο φεγγάρι, μου φαινόταν πιο μεγάλο και πιο κοντά μας, από ότι εδώ στην πόλη… Μακάρι να μπορούσα να το αποτυπώσω σε μια φωτογραφία, η κάμερα του κινητού μου όμως, το αδίκησε πάρα πολύ! Χρόνια είχα να δω τέτοιο φεγγάρι… Κι όταν το φεγγάρι χάθηκε, ήρθε η σειρά των αστεριών. Το τελευταίο βράδυ, είχε έναν ουρανό απίθανο! Όπως ήταν εντελώς σκοτεινά, τα αστέρια έλαμπαν, έβλεπες ακόμα και τα πιο μακρινά, σαν μικρά καντηλάκια, κρεμασμένα στον ουρανό… Τι υπέροχες στιγμές… Και πόσο χαρούμενη είμαι που τις έζησα και πάλι, μαζί με τον αγαπημένο…
Την πρώτη μέρα των διακοπών, βρήκα μέσα στη θάλασσα μια πέτρα σε σχήμα καρδιάς! Εννοείται ότι την πήρα μαζί μου, μαζί με πολλές άλλες πετρούλες και μεγαλύτερα βότσαλα , που μάζευα συνέχεια. Ήταν σαν οιωνός αυτή η καρδιά, σαν ένα σημάδι, ότι ο πιο σωστός δρόμος είναι αυτός που περνάει μέσα από την καρδιά. Σημάδι από την πρώτη κιόλας μέρα, που όμως θα με ακολουθήσει για όλο το χειμώνα!

Θα μπορούσα να γράφω για πολύ ακόμα, όμως ξέρω ότι σας ζάλισα. Μακάρι να περάσει το ίδιο όμορφα και το υπόλοιπο καλοκαιράκι που απομένει, κι ας είμαστε και στην Αθήνα. 

Εξάλλου, έχουμε να περιμένουμε πολλά και από τον Αύγουστο, μπροστά είναι ακόμα χαρές και πανηγύρια, που τις ξέρουμε , αλλά και πολλά όμορφα πράγματα , που δεν τα γνωρίζουμε ακόμα!! 

via

Ανανεωμένη λοιπόν και με διάθεση διακοπών ακόμα, θα είμαι κι εγώ εδώ τριγύρω όλο τον Αύγουστο, για να τα λέμε με όσους έχουν μείνει, αλλά και για να περιμένουμε τα νέα από αυτούς που φεύγουν τώρα! Έχω ακόμα μαζέψει πολλές υποχρεώσεις, βραβειάκια που μου έχουν δώσει η Ειρήνη και η Βάσω, που δεν τα ξέχασα, αλλά δεν έχω προλάβει ακόμα να τα παραλάβω! Περιμένω και το ημερολόγιο της Κατερίνας και η αλήθεια είναι ότι γι’ αυτό έχω και μια αγωνία επιπλέον… Πρώτη το παίρνω εγώ και ελπίζω να μην την απογοητεύσω!
Κάπου εδώ λοιπόν θα σας χαιρετήσω, με πολλές ευχές για έναν όμορφο Αύγουστο! Τα λέμε πολύ σύντομα!!