 |
| via |
Παλιά φοβόμουν να κοιτάξω κάποιον που είχε πεθάνει. Θυμάμαι ακόμα την μικρή μου αδερφούλα, 5 μηνών, με το βαφτιστικό της, ακίνητη. Τότε ήμουν 6 χρονών.
Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι το “πουκιβάκι”, δεν θα ξαναερχόταν μαζί μας στο σπίτι.
Θυμάμαι επίσης, ότι μόλις γυρίσαμε στο σπίτι με τον αδερφό μου, πήραμε ένα επιτραπέζιο που είχαμε, το Μάντεψε ποιος, και όλες τις κάρτες που είχαν το όνομα Μαρία επάνω, τις πετάξαμε. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό ψυχολογικά… Σκέφτομαι ότι ίσως ήταν ένας τρόπος δικός μας, για να κατανοήσουμε το οριστικό της απώλειας. Δεν ξέρω…
Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι το “πουκιβάκι”, δεν θα ξαναερχόταν μαζί μας στο σπίτι.
Θυμάμαι επίσης, ότι μόλις γυρίσαμε στο σπίτι με τον αδερφό μου, πήραμε ένα επιτραπέζιο που είχαμε, το Μάντεψε ποιος, και όλες τις κάρτες που είχαν το όνομα Μαρία επάνω, τις πετάξαμε. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό ψυχολογικά… Σκέφτομαι ότι ίσως ήταν ένας τρόπος δικός μας, για να κατανοήσουμε το οριστικό της απώλειας. Δεν ξέρω…
Εικοσιένα χρόνια μετά, πάλι δοκίμασα το ίδιο συναίσθημα, αντικρίζοντας ακίνητο ένα
όμορφο παληκάρι, 25 χρονών . Αυτό του μικρού παιδιού που δεν καταλαβαίνει γιατί έγινε αυτό.
 |
| via |
Δεν είναι ότι δεν έχω πίστη. Ίσα ίσα, είμαι σίγουρη ότι τα νέα παιδιά που φεύγουν νωρίς από κοντά μας, πάνε κοντά στο Θεό. Επίσης, πιστεύω ότι θα ξαναβρεθούμε όλοι μαζί μια μέρα.
Απλά είναι από αυτά τα πράγματα που δεν πρόκειται ποτέ να τα κατανοήσουμε… Το γιατί να γίνει τώρα, στον συγκεκριμένο άνθρωπο, την συγκεκριμένη στιγμή…
Είναι και το ότι άλλο να μάθεις για την απώλεια, κι άλλο να το δεις, μπροστά σου, να κλείνει το καπάκι και να μπαίνει στο χώμα. Ένα μωράκι, ένα παληκάρι, μια κοπελίτσα.
Όταν το δεις, τότε είναι που συνειδητοποιείς τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Όχι για το μετά, όχι για την πίστη σου. Για το τώρα. Για αυτούς που μένουν πίσω.
Σκέφτομαι ότι μάλλον έτσι πρέπει να γίνει, να μην καταλαβαίνεις αρχικά, να σοκαριστείς και μετά να νοηματοδοτήσεις.
Δεν είναι ότι δεν έχω πίστη. Κάποιος, πριν χρόνια, μου χε πει πως ο Θεός παίρνει τους ανθρώπους, όταν είναι στην καλύτερη στιγμή τους, όταν είναι έτοιμοι γι’ αυτό, με καθαρή ψυχή κι ευτυχισμένοι, για να πάνε σίγουρα κοντά Του. Γιατί μας θέλει όλους κοντά Του.
 |
| via |
Μουδιασμένη πέρασε αυτή η βδομάδα. Μουδιασμένη κι εγώ προσπαθώ να βάλω σε τάξη σκέψεις, αναμνήσεις και συναισθήματα.
Θυμήθηκα ένα κείμενο που είχε κυκλοφορήσει πολλά χρόνια πριν και κυκλοφορεί ακόμα στο διαδίκτυο, μια επιστολή του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες προς τους φίλους του. Ίσως να το ξέρετε κι εσείς. Ένα μικρό κομμάτι αντιγράφω, με κάποιες συμβουλές, που πρέπει να τις θυμόμαστε καθημερινά… Γιατί “το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς…”
“Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ’αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις “συγνώμη”, “συγχώρεσέ με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.”
.jpg) |
| via |