Όταν φέρνεις στον κόσμο το πρώτο σου παιδάκι, αλλάζει η ζωή σου. Μάλλον το αλλάζει δεν είναι σωστή λέξη. Η σωστή λέξη είναι “γεμίζει”. Γεμίζει φροντίδα, έγνοιες, μωρουδίστικες μυρωδιές και ρουχαλάκια, κλάμματα και φαφούτικα χαμόγελα, μπουκλάκια και πατουσίτσες, αϋπνίες και πάνες, ευτυχία. 

Όταν ενώ έχεις αγκαλιά το πρώτο μωράκι σου, στην κοιλιά έχεις το δεύτερο μωρουδέλι σου, η καρδιά σου μεγαλώνει. Και όταν το παίρνεις στα χέρια σου, μεγαλώνει και η αγκαλιά σου. Και καταλαβαίνεις ότι η αγάπη ποτέ δεν μοιράζεται, αντίθετα μεγαλώνει και πολλαπλασιάζεται. Η ζωή σου γεμίζει ακόμα περισσότερο, με γελάκια και παιχνίδια, με μικροζήλιες και αγκαλιές, με κρεβάτια και κούνιες, με παιχνίδια για μηνών και παιχνίδια για 2 και χρονών, με θηλασμό και ταπεράκια με φρούτα, με διπλές χαρές και πολλαπλάσια ευτυχία. 

Τα χρόνια περνούν και τα μωρουδέλια μεγαλώνουν. Γίνονται κοριτσάκια, με χαρακτήρα ξεχωριστό και διαφορετικό, που τα βλέπεις μέρα τη μέρα από μπουμπουκάκια, να γίνονται λουλούδια όμορφα και ζωηρά. Μετράς πια πρώτες μέρες στο προνήπιο, στο νήπιο, στο δημοτικό, μαζεύεις ντουλάπια με ζωγραφιές, αναμνηστικά, χειροτεχνίες, τετράδια αντιγραφής και ορθογραφίας και τα ράφια της βιβλιοθήκης έχουν πια βιβλία για τη μυθολογία, ιστορίες μυστηρίου και ντετέκτιβ και παντού στο σπίτι κυκλοφορούν ημερολόγια και άλμπουμ με αυτοκόλλητα. Καμιά φορά ταχτοποιώντας τα ρούχα, βρίσκεις τυχαία κάτι ζιπουνάκια τόσο μικρά που αναρωτιέσαι πώς χωρούσε εκεί μέσα αυτό το σχεδόν εννιάχρονο κορίτσι με τις μπούκλες και δακρύζεις όταν θυμάσαι τι σαμιαμίδι ήταν αυτό το αεικίνητο εφτάχρονο ζουζούνι κοιτώντας τις φωτογραφίες στον υπολογιστή. 

Η ζωή σου πια είναι παραπάνω από γεμάτη. Σχολείο, διάβασμα, δραστηριότητες, τρεξίματα, δουλειά, αγωνία για τα μαθήματα, για τις δασκάλες, για τις παρέες, συζητήσεις για τη μουσική που τους αρέσει, για τα μαλλιά που θέλουν να ισιώσουν, για τη φίλη που τσακώθηκαν. Βλέπεις τα μωρά των άλλων και αναρωτιέσαι πότε πέρασαν τόσα χρόνια και μέσα σου κάτι σε τσιγκλάει βλέποντας φουσκωμένες κοιλίτσες και μωρά στα καρότσια. Γιατί ξέρεις ότι θες κι άλλο μωράκι. 

Κι ενώ όλα είναι γεμάτα και τακτοποιημένα με τα δυο σου κοριτσάκια, έρχεται ένας μήνας που δεν έχεις περίοδο. Και μετράς κρυφά από όλους τις μέρες και τις ώρες για να κάνεις το τεστ. Αν και το ξέρεις, είσαι βέβαιη, πως μια ζωούλα ήδη μεγαλώνει μέσα σου. Το τεστ απλά επιβεβαιώνει και επισφραγίζει την ευτυχία.  

Αυτό το συναίσθημα της αγάπης για αυτό το πλασματάκι που βλέπεις στο υπέρηχο και νιώθεις σιγά σιγά τις κινήσεις του, αυτή η λαχτάρα γι’ αυτό το μωρουδέλι, να το πάρεις αγκαλιά, να φιλήσεις το σβερκάκι και τα πατουσάκια , αυτό το συναίσθημα που σε απορροφά ολόκληρη, αυτό είναι που νιώθεις ότι κάνει την καρδιά σου να μεγαλώνει κι άλλο κι άλλο κι άλλο…
Πολλές φορές σε ρωτάνε τα κορίτσια σου με λίγη αγωνία, αν η μαμά αγαπάει όλα τα παιδάκια της, όσα κι αν είναι. Κι εσύ πιάνεις τον εαυτό σου να τους απαντάς αυτό που η μαμά σου σου έλεγε κι εσένα. Ότι όσα περισσότερα παιδάκια, τόσο μεγαλύτερη η αγάπη της μαμάς. Αυτή, που ποτέ δεν μοιράζεται, αλλά μόνο πολλαπλασιάζεται. 

Τώρα δίπλα στα ημερολόγια με τη Santoro, τα αυτοκόλλητα και τα βιβλία της Πένι Πέππερ, αρχίζουν και μαζεύονται σιγά σιγά τα ζιπουνάκια και τα μικρά φορμάκια. Είναι τόσο μικρά, που σχεδόν αναρωτιέμαι πώς γίνεται να χωράει ανθρωπάκι εκεί μέσα.
Αυτή τη φορά το απόλυτο ροζ και οι νεραϊδούλες, σπάει με μπόλικο γαλάζιο, αρκουδάκια και λιονταράκια. Και πιάνω τον εαυτό μου να χαζεύει στα μαγαζιά και στο ίντερνετ σχέδια με δεινόσαυρους και φορτηγά, αντί για κουκλόσπιτα και φλοράλ φορεματάκια. 

Λίγες εβδομάδες μας χωρίζουν πια από τη μέρα που θα κρατήσουμε αγκαλιά το μικρουλάκι που χοροπηδάει στην κοιλιά της μαμάς. Τα συναισθήματα είναι πολλά. Κάποια τα έχω ξαναζήσει, αλλά πολλά είναι διαφορετικά.
Όπως η στιγμή που τους ανακοίνωσα ότι περιμένουμε μωράκι, που επί ένα δεκάλεπτο κυριολεκτικά τσίριζαν, αγκαλιάζονταν και χοροπηδούσαν φωνάζοντας “έχουμε μωρό, έχουμε μωρό!”.
Όπως τη μέρα που είχα πάει στο γιατρό και τους είχα πει ότι μάλλον θα δούμε αν είναι αγοράκι ή κοριτσάκι και όταν πήρα τελικά τηλέφωνο και τους είπα τα νέα, ξέσπασαν πάλι σε φωνές και τραγούδια, τόσο που δεν άκουγα τον άντρα μου στο τηλέφωνο.
Όπως αυτό που νιώθω όταν τα κορίτσια έρχονται να χαϊδέψουν και να μιλήσουν στο μωρό, όταν η Κωνσταντίνα χαϊδεύει την κοιλιά μου κάθε πρωί πριν μπει στο σχολείο ή όταν η Βαγγελίτσα αδειάζει το πλυντήριο πιάτων για να μην κουραστώ εγώ με την κοιλιά.

Τα συναισθήματα είναι πολλά. Οι σκέψεις επίσης πάρα πολλές. Η αγωνία τεράστια. Δεν θυμάμαι σε κανένα από τα κορίτσια να είχα  τόση αγωνία. Όσο μεγαλώνεις τελικά, τόσο πιο βουνό σου φαίνονται όλα. Είναι κι αυτές οι ορμόνες που κάνουν πάρτι . Είναι κι η εικόνα που βλέπω στον καθρέπτη, κι όσο κι αν με γεμίζει ευτυχία, μου φαίνεται παράξενη ώρες ώρες.
Και κάπως έτσι πέρασε όλο το φθινόπωρο κι όλος ο χειμώνας. Χάθηκα από παντού σχεδόν κι από εδώ ακόμα περισσότερο , γιατί αυτά που είχα μέσα μου δεν ήθελα να τα μοιραστώ πουθενά. Ακόμα και τώρα, που γράφω αυτές τις γραμμές δεν είμαι σίγουρη ότι θα τις δημοσιεύσω τελικά…
Έτσι πορευόμαστε… Με χαρά, με αγωνία, με ανυπομονησία και χαμόγελα. Μέχρι να τον κρατήσω γερό στην αγκαλιά μου και να αρχίσει ο νέος κύκλος.
Σας φιλώ.