Στο ημερολόγιό μου, συνήθως οι εξομολογήσεις ξεκινούσαν ως εξής: “Αγαπημένο μου ημερολόγιο, το ξέρω, είμαι απαράδεκτη, έχουν περάσει δυο βδομάδες, ένας μήνας, δυο μήνες, που δεν σου έχω γράψει και δεν ξέρω τι να σου πρωτοπώ, αλλά αλήθεια, δεν προλαβαίνω καθόλου!!!”. Κάπως έτσι απολογητικά, επιστρέφω και δω… Ειλικρινά, έχω ξεκινήσει να γράφω πάρα πολλές φορές, μέσα σε αυτή τη μιάμιση εβδομάδα, αλλά την κρίσιμη στιγμή, κάτι γίνεται, τύπου: “Μαμάάάά, τσυπνήσαμε!!!!” , “Μαμάάά, η Βαγγελίτσα με χτύπησε” ή “Η ώρα είναι 12, δεν θα πέσεις για ύπνο Κατερίνα;” (αυτός είναι ο άντρας μου).
Έτσι, απουσίασα και πάλι πολύ. Όμως, οι μέρες αυτές που πέρασαν ήταν τόσο γεμάτες, που όντως δεν ξέρω τι να πρωτογράψω. Έχουμε μπει πια σε ανοιξιάτικους ρυθμούς και δη, πασχαλιάτικους! Με ετοιμασίες μαρμελάδας, λικέρ, λαμπάδων, ανανέωση σαλονιού και γκαρνταρόμπας (παιδικής, η μαμά δεν ψήλωσε φέτος 😉 )! Και φυσικά με πολύ τρέξιμο για τη δουλειά. Οι μέρες περνούν χωρίς να το πάρω είδηση…
Περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας, συνειδητοποιώ ότι η φύση εκμεταλλεύεται και την παραμικρή σπιθαμή γης, που της παραχωρεί αυτή η τσιμεντένια πολιτεία. Σε κάθε σπασμένο πεζοδρόμιο, σε κάθε κομματάκι χώματος, δίπλα στο οδόστρωμα, βλέπεις να έχουν φυτρώσει μικρά μικρά χορταράκια και αγριολούλουδα. Σαν να θέλουν να μας φωνάξουν, πως όσο και να την πνίγουμε, όσο και να θέλουμε να εξαφανίσουμε κάθετι που μας θυμίζει την ομορφιά που έχει πλάσει για μας ο Θεός, εκείνη δεν πεθαίνει. Γιατί αν γίνει αυτό, μαζί θα πεθάνουμε και θα εξαφανιστούμε κι εμείς. Και πολύ τη χαίρομαι αυτή την επιμονή της. Ακόμα δε περισσότερο, γιατί δίνει μορφή στην ελπίδα, στην αισιοδοξία και τη χαρά, που καθημερινά ψάχνω να βρω, να στηριχτώ, για να συνεχίσω. Είναι όλα τόσο γκρίζα και μίζερα εκεί στο κέντρο, συναντάς τόση απελπισία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των ανθρώπων, που ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτά τα λουλουδάκια, να μου θυμίσουν ότι η ζωή επιμένει και συνεχίζει, παλεύει με αυτά που την πνίγουν και την πολεμούν και στο τέλος, νικά.
Και το γκρίζο δεν είναι πια τόσο γκρίζο, έχει και μερικές χαρωπές, χρωματιστές πιτσιλιές.
Λέω σήμερα, εκτός από τις σκέψεις αυτές, που για σχεδόν κάθε μέρα γυρνούν στο μυαλό μου, να μοιραστώ μαζί σας και κάτι… γλυκό! Και δεν είναι άλλο, από την αγαπημένη μου φραουλένια συνταγή μαρμελάδας, που έφτιαξα το Σάββατο. Είναι πανεύκολη και γλυκύτατη!! Επειδή μάλιστα εξαντλήθηκε (καθώς μοίραζα βαζάκια όλη τη βδομάδα), θα επανακυκλοφορήσει αφού σκέφτομαι να φτιάξω λίγη ακόμα αύριο. Συνέπεσε βέβαια σήμερα η ανάρτηση και με αυτό το λυπηρότατο συμβάν στη Μανωλάδα… Εν πάσει περιπτώσει, προσωπικά θα κοιτάξω αύριο από πού είναι οι φράουλες που θα αγοράσω και θα προτιμήσω άλλης περιοχής .
Έχουμε και λέμε λοιπόν!
ΥΛΙΚΑ
1250 γρ. φράουλες
1250 γρ. ζάχαρη
1 κουτ. γλυκού λεμόνι
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Καθαρίζουμε τα κοτσάνια και πλένουμε πολύ καλά τις φράουλες. Τις βάζουμε σε μεγάλη κατσαρόλα και τις λιώνουμε με τα χέρια μας. Μετά, προσθέτουμε τη ζάχαρη και βράζουμε σε χαμηλή φωτιά, ώσπου να δέσει η μαρμελάδα.Στο τέλος προσθέτουμε το χυμό λεμονιού και βράζουμε άλλα πέντε λεπτά. Θέλει αρκετή ώρα βράσιμο, εγώ την έβρασα τρια τέταρτα περιπου. Αφήστε τη να κρυώσει εντελώς, ακόμα και μέχρι την επόμενη μέρα. Αφού κρυώσει την μοιράζουμε σε βάζα. Καλοφάγωτη!!
Εννοείται ότι εκτός από το πρωινό του παιδιού, μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε σε πάστα φλώρα, τζηζκέικ, γλυκές σάλτσες, κι ό,τι άλλο θέλετε!! 🙂
Σας εύχομαι ένα όμορφο απόγευμα. Βγείτε να κάνετε βόλτες, απολαύστε αυτά τα υπέροχα μεγάλα ανοιξιάτικα απογεύματα με τα παιδάκια σας! Οι στιγμές αυτές είναι ανεκτίμητες!
Σας φιλώ!