Πριν πολλά χρόνια, στην πρώτη μου εγκυμοσύνη είχα την πολυτέλεια, όταν δεν ήμουν καλά να μένω στο κρεβάτι. Ειδικά το πρώτο τρίμηνο αναγκαστικά έπρεπε να μένω ξαπλωμένη. Τότε βέβαια δεν με πείραζε και πολύ. Αρκεί να είχα πολλά βιβλία στο κομοδίνο! Τότε λοιπόν μου είχε αγοράσει ο άντρας μου το κλασσικό “Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας ” . Αυτό το βιβλίο το ερωτεύτηκα. Το διάβασα κυριολεκτικά μονορούφι και μετά το διάβαζα ξανά και ξανά. Πέραν πολλών άλλων, με είχε καταγοητευσει το τοπίο της Αυστραλίας. Αυτή η μακρινή ήπειρος, τόσο απέραντη και ακραία, έχει κάτι που και μόνο η περιγραφή της, με καθηλώνει.

Πριν λίγες μέρες πήρα στα χέρια μου ένα νέο βιβλίο από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Διάβασα στο οπισθόφυλλο πως η υπόθεση διαδραματίζεται στην Αυστραλία και αμέσως ένιωσα αυτό το συναίσθημα. Βέβαια ,επειδή είναι βιβλίο μυστηρίου, είχα μια μικρή επιφύλαξη, γιατί τελευταία τα αστυνομικά που διαβάζω μου έχουν πέσει πολύ βαριά.

Ξεκίνησα να το διαβάζω και από τις πρώτες σελίδες κατάλαβα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να το αφήσω μέχρι να το τελειώσω. Ή αυστραλεζικη ενδοχώρα πάλι με μαγνητισε.

Ο Νειθαν και ο μικρότερος αδελφός του ο Μπαμπ συναντιούνται στα σύνορα των ατελείωτων αγροκτημάτων τους, σε ένα μέρος με την ονομασία “Ο τάφος του κτηνοτρόφου “. Μόνο που τώρα μπροστά τους βρίσκεται νεκρός ο μεσαίος αδελφός τους, ο πιο αγαπητός, έξυπνος και επιτυχημένος από τους τρεις. Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα βρέθηκε νεκρός από αφυδάτωση, κάτω από τον καυτό ήλιο. Κανείς δεν ξέρει πώς ή γιατί βρέθηκε εκεί, πολλά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι και το αυτοκίνητό του. Ο Νειθαν πηγαίνει για λίγες μέρες στο πατρικό του σπίτι, στο αγρόκτημα του νεκρού πια αδερφού του. Για να ανακαλύψει την αλήθεια πρέπει πρώτα να γεφυρώσει το κενό της απόλυτης μοναξιάς του με την οικογένεια του, αλλά και να σταματήσει να βλέπει μέσα από τα πέπλα τής δικής του δυστυχίας. Μόνο έτσι θα δει καθαρά τον πόνο των άλλων και θα αντιμετωπίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος ,μακρινού και πρόσφατου .

Η ιστορία μιλά για τα καλά κρυμμένα μυστικά της οικογενειακής βίας. Μιλά όμως ακόμα και για την δυνατότητα του ανθρώπου να προσπαθήσει να σπάσει τον κύκλο αυτό της βίας. Κι αυτό είναι που με κέρδισε στο βιβλίο. Πάντα υπάρχει η επιλογή, ακόμα κι αν είναι δύσκολη και η απόφαση και ο δρόμος.

Βέβαια πρέπει να πω ότι πάντα με σοκάρει ο φόνος κι όλη αυτή η σκοτεινιά. Μου θυμίζει την φράση της Γραφής “τα οψωνια της αμαρτίας θάνατος εστιν”.

Αν σας αρέσουν κι εσάς τα αστυνομικά μυθιστορηματα, που σας προτείνω το συγκεκριμένο “Χαμένος” της Τζειν Χαρπερ, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Θα αναζητήσω και τα δύο ακόμη δικά της που κυκλοφορούν, γιατί κι εκείνα στην Αυστραλία διαδραματιζονται. Έχω κι εγώ τα κολλήματα μου!

Σας φιλώ!