Πόσο δύσκολο πράγμα αυτοί οι κοντινοί μας. Οι δικοί μας άνθρωποι. Αυτοί που χώρια τους δεν θα κάναμε και που μαζί τους δεν μπορούμε. Ή μήπως όχι; 

Έχω παρατηρήσει πόσο εύκολο μου είναι να είμαι ευγενική και καλόγνωμη σε όλους τους ξένους: πελάτες, μακρινούς φίλους, συγγενείς που βλέπω μια φορά τα δέκα χρόνια σε βαφτίσεις/γάμους/κηδείες. Μπορεί να είμαι χάλια, αλλά αν χτυπήσει το τηλέφωνο και είναι πελάτης ή φίλη (όχι οι κοντινές, είπαμε, οι άλλες, οι από μακριά) τσουπ η μάσκα: η φωνή ηρεμεί, το (ψεύτικο) χαμόγελο στο στόμα και όλα τα άλλα μπορούν να περιμένουν. Και αυτά τα γραπτά μηνύματα, το messenger, το viber, τι μεγάλη ευκολία! 

Η πραγματική δυσκολία αρχίζει όταν έρθεις κοντά με τον άλλον. Όταν πρέπει να τον συναντήσεις χωρίς τη μάσκα, μακριά από την ασφάλεια μιας τηλεφωνικής συσκευής ή μιας οθόνης. Όταν πρέπει να μείνεις μαζί με τον άλλον, να συνεργαστείς, να μοιραστείς και να μοιράσεις, να συζητήσεις, να ακούσεις. Κι όχι στα καλά σου , αλλά στις δύσκολες ώρες. Σε εκείνες που δεν θες να μιλήσεις με άνθρωπο, που η μαυρίλα ξεκινάει από τα ρούχα που φοράς και φτάνει μέχρι την ψυχή σου. Σε εκείνα τα δύσκολα πρωινά, που χωρίς αυτό το ευεργητικό ρόφημα που λέγεται καφές, η ψυχραιμία είναι ανύπαρκτη, ο πονοκέφαλος απρόσκλητος επισκέπτης και η γκρίνια των παιδιών το μόνιμο αξεσουάρ.
Πόσο δύσκολο αυτές τις ώρες να χαμογελάσεις… Να μη φωνάξεις…. Να μη γκρινιάξεις… Πόσο δύσκολο είναι τότε να βάλεις τη μάσκα… Μην την κατηγορείς τη μάσκα, πολλές φορές σώζει, ειδικά κάτι δύσκολα πρωινά, κάποια αποκαμωμένα απογεύματα και κάτι βράδια του εκνευρισμού και της τσαντίλας.
Κι όμως αν τις ίδιες ώρες βρεθείς έξω, όλα δια μαγείας γίνονται εύκολα.
Θα σου πω γιατί. Γιατί τους κοντινούς τους ξέρεις και σε ξέρουν. Κι όπως εσύ είσαι έτσι το πρωί, έτσι είναι κι εκείνοι. Έχετε τσακωθεί, έχετε φιλιώσει, έχετε πληγώσει ο ένας τον άλλο κάποιες φορές, το έχετε μετανιώσει, έχετε στείλει μήνυμα νευριασμένο τα μεσάνυχτα και μήνυμα συγχώρεσης τα ξημερώματα, έχετε πάει μαζί διακοπές και έχετε βρεθεί σε άσχημες ώρες πάλι μαζί. Γιατί εκεί σε “παίρνει” να κάνεις μούτρα, να μη γελάσεις, να πεις “σε βαριέμαι τώρα”.
Κι όμως, αν μια φορά πρέπει να καταβάλεις προσπάθεια να ‘σαι ευγενική. γλυκειά και υπομονετική με τους ξένους, ακόμα και με τους πιο περίεργους, με τους πιο τρελούς και παράξενους, σκέψου πόση περισσότερη προσπάθεια οφείλεις να καταβάλλεις για τους κοντινούς.
Για τον άντρα σου, ναι αυτόν που πάλι σε νευρίασε γιατί μια φορά δεν ξέρει να μαζέψει το φλυτζάνι/το πιάτο/τα άπλυτα/το πεταμένο ρούχο. Για τα παιδιά σου που σου έσπασαν πρωί πρωί τα νεύρα γιατί δεν ξυπνάνε/δεν πλένουν πρόσωπο – δόντια/δεν ντύνονται/φοράνε το καλό φόρεμα στο σχολείο/θυμούνται να παίξουν με το πιο απίθανο παιχνίδι πέντε λεπτά πριν φύγετε/τα βιβλία είναι πεταμένα/δεν τρώνε πρωινό/η λίστα δεν τελειώνει ποτέ , γι’ αυτό σταματώ. Με τη μαμά σου , ναι αυτή, που σε πήρε πρωί πρωί να σου παραπονεθεί/να σου γκρινιάξει/ απλά να σου μιλήσει, ενώ εσύ βιαζόσουν ή βαριόσουν ή δεν είχες όρεξη απλά. Με την αδερφή σου, που άργησε να έρθει όταν βιαζόσουν να φύγεις ή που ξέχασε να σου φέρει τα ρούχα που σου πήρε. Με την κολλητή, που δεν απαντάει στο μήνυμα ή που σε νευριάζει γιατί δεν προλαβαίνετε να βρεθείτε, ενώ ξέρεις πόσο παράλογο είναι να νευριάσεις για κάτι που αντικειμενικά είναι αδύνατο.
Αυτοί οι κοντινοί είναι οι δικοί σου, που θα κλάψουν στη λύπη και θα χαρούν στην χαρά (πόσο δύσκολο είναι αυτό τελικά;). Αυτοί είναι που από τον τρόπο που αφήνεις την τσάντα μπαίνοντας στο σπίτι, καταλαβαίνουν αν είσαι καλά ή όχι. Αυτοί είναι που θα σε πάρουν τηλέφωνο ακριβώς όταν τους χρειάζεσαι, χωρίς να έχεις πει κουβέντα. Και θα περάσετε ώρες χαζογελώντας, λέγοντας αστεία που μόνο εσείς καταλαβαίνετε.
Αυτοί οι κοντινοί είναι οι άνθρωποι σου. Φέρσου τους καλά. Δείξε τους πόσο τους αγαπάς σε ανύποπτες στιγμές. Πές τους το, μην το σκέφτεσαι μόνο.  Κι αν από την τριβή κουραστείς και νιώθεις ότι δεν τους αντέχεις, κάνε ένα βήμα πίσω και σκέψου πώς θα ήταν η ζωή σου χωρίς αυτούς.
Γιατί η ζωή που μοιράζεται τη χαρά και τη λύπη, είναι μια ζωή που αξίζει να τη ζεις.
Σας φιλώ!