Κατά καιρούς θυμάμαι την περίοδο μετά τη γέννηση της Ευαγγελίτσας και πραγματικά φρικάρω. Η Κωνσταντίνα ήταν τότε δύο χρονών α- κ- ρ – ι -β- ώ – ς  και ενώ γενικά ήταν εύκολη και σαν μωρό και σαν νήπιο, μπορώ να πω ότι δυσκολεύτηκα τρομερά. Τα terrible twos έγιναν ακόμα πιο terrible, λόγω του ερχομού του μωρού, με όλα τα ξεσπάσματα βέβαια σε μένα, με το μωρό ήταν κυρία. Το μωρό ήθελε τη δική του -σχεδόν- αποκλειστική φροντίδα (το οποίο βέβαια είναι το πιο λογικό πράγμα του κόσμου). Ο άντρας μου δούλευε τις άπειρες ώρες. Η μαμά μου επίσης δούλευε στην άλλη άκρη της Αττικής. Οι αδερφές μου πήγαιναν σχολείο και ήταν χρονιά πανελληνίων. Κι εγώ ήμουν σαν την τρελή, σε ένα σπίτι με ένα νήπιο σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, ένα βρέφος κολλημένο στο στήθος και μια ψυχολογία στα πατώματα. Έδωσε ο Θεός τότε και με λυπήθηκε και ήρθε η κυρία Θεώνη, που ήταν ένας άγγελος από τον ουρανό και η κατάσταση εξομαλύνθηκε. Κι έτσι τα δύσκολα πέρασαν και πια το πρώτο τετράμηνο με τα δυο παιδιά, είναι μόνο μια ανάμνηση.

Όμως, αναρωτιέμαι συχνά, πώς άραγε να είχε βιώσει αυτή την κατάσταση η Κωνσταντίνα. Έχοντας μείνει οι δυο μας για ένα χρόνο 24/7 διαρκώς μαζί και μετά ακόμα κι όταν άρχισα πάλι τη δουλειά, με αποκλειστικότητα τις περισσότερες ώρες της μέρας, ξαφνικά της έφερα ένα μωρό. Που έκλαιγε, που η μαμά το αγκάλιαζε κι αυτή η αγκαλιά, που μέχρι τότε ήταν μόνο δική της, ξαφνικά έπρεπε να τη  μοιραστεί. Κι ενώ αυτό το μωρό κοιμόταν μαζί με τη μαμά, εκείνη έπρεπε να κοιμηθεί στο δικό της δωμάτιο, μόνη της.

Όταν ήρθε στα χέρια μου λοιπόν το βιβλίο “Εγώ κι αδερφή μου” από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, η αλήθεια είναι ότι ένα κλικ έγινε. Όλες αυτές οι σκέψεις ξαναήρθαν στο μυαλό μου, διαβάζοντας τις σκέψεις της μεγάλης αδερφής, όταν ήρθε στη ζωή της η μικρή αδερφή.
Με πολύ έξυπνο τρόπο η συγγραφέας Λίνα Σωτηροπούλου, “βάζει” τις δυο αδερφές , τη μικρή και τη μεγάλη, να περιγράφουν τα συναισθήματά τους, η καθεμιά από την πλευρά της. Ζούμε την έκπληξη, το θυμό και την “ζήλεια” της μεγάλης αδερφής, όταν ξαφνικά η τάξη στο μικρό της βασίλειο εξαφανίζεται με τον ερχομό της μικρής αδερφής, γελάμε με τις προσπάθειές της να τη “διώξει”. Αλλά και χαμογελάμε με το θαυμασμό και τη λατρεία της μικρής αδερφής για όλα όσα κάνει η μεγάλη αδερφή της, που όλα της φαίνονται μεγαλειώδη και μαγικά! Μέχρι που… κάτι ακόμα έρχεται να αναστατώσει και τις δυο αδερφές!

Ένα πολύ γλυκό βιβλίο είναι το “Εγώ κι αδερφή μου” και είμαι βέβαιη ότι αν είστε στη φάση που έρχεται ή έχει ήδη έρθει αδερφάκι για το μικρό σας, θα βοηθήσει πολύ και το παιδάκι σας. Αλλά θα βοηθήσει κι εσάς, αφού διαβάζοντας τις γραμμές του, θα μπορέσετε λίγο να μπείτε στη θέση του μεγάλου, πια, παιδιού σας και πολλές από τις “ανεξήγητες” ή δύσκολες συμπεριφορές του, να τις εξηγήσετε, να τις καταλάβετε και να τις συν-χωρέσετε. Έτσι η προσαρμογή στη νέα κατάσταση θα γίνει πολύ πιο εύκολη.

Αν θέλετε να αποκτήσετε το όμορφο αυτό βιβλίο, μπορείτε να το βρείτε στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Σας φιλώ!