via

Εχθές το βράδυ την ώρα που ετοιμάζονταν για ύπνο, η Κωνσταντίνα ήταν πολύ προβληματισμένη: “Μαμά, θέλω να σου πω κάτι. Όλοι στο σχολείο μου λένε ότι η νεράιδα των δοντιών είναι μύθος… Όμως εγώ ξέρω ότι υπάρχει. Αφού μου είχε αφήσει και γράμμα και ήταν ΕΚΕΙΝΗ!”
Αμέσως, συμπληρώνει και η Βαγγελίτσα , κοιτώντας με παρακλητικά (προφανώς το είχαν συζητήσει οι δυο τους προηγουμένως): “Έτσι δεν είναι μαμά, υπάρχει όμως η νεράιδα ε;;;”

Ένιωσα να λιώνω εκείνη τη στιγμή… Τόση αθωότητα μπροστά μου, αυτά τα ματάκια, όλο λαχτάρα και προσμονή, να τους πω εγώ, η μαμά τους, αν η νεράιδα υπάρχει. Αν ο υπέροχος μαγευτικός κόσμος του παραμυθιού υπάρχει…
Ομολογώ ότι είμαι και γω λίγο ονειροπαρμένη και νεραϊδοπαρμένη και μου αρέσουν τα παραμύθια και αυτό το μαγικό συναίσθημα που σε γεμίζουν… Οι παιδικές μου αναμνήσεις είναι γεμάτες από αυτό το μαγικό συναίσθημα και είμαι πολύ ευτυχισμένη γι΄αυτό. Και μου αρέσουν και οι εκπλήξεις και τα δωράκια και οι επιβραβεύσεις και όλα αυτά που βλέπω να κάνουν τα ματάκια τους να γυαλίζουν από χαρά και νιώθω την καρδούλα τους να χτυπά ευτυχισμένη… Και για τη νεράιδα του δοντιού έχουμε πει και στον Άγιο Βασίλη πιστεύουμε (όχι αυτόν με τα κόκκινα ρούχα, αλλά είναι μια άλλη κουβέντα αυτή).
Με τίποτα δεν θα άλλαζα την αντίδραση της Κωνσταντίνας την πρώτη φορά που “ήρθε” η νεράιδα. Είχε αργήσει βλέπετε αυτή η νεράιδα, γιατί το δόντι έφυγε ξαφνικά μια Κυριακή βράδυ, που τα μαγαζιά ήταν κλειστά . Αλλά ήρθε τελικά, λίγο πριν τελειώσει η Δευτέρα. Ξαφνικά η Κωνσταντίνα βρήκε στο μαξιλάρι της ακουμπισμένο ένα κουτί και ένα γράμμα… Τα μάτια της γούρλωσαν, το πρόσωπο έλαμψε και άρχισε να φωνάζει “ήρθε ήρθε, Βαγγελίτσα τρέχα, ήρθε!!!!” Είναι μια από εκείνες τις στιγμές , που νομίζω θα τη θυμάται αργότερα σαν μια γλυκειά ανάμνηση.
Με τίποτα δεν θα άλλαζα την έκπληξη της Βαγγελίτσας κάθε Πρωτοχρονιά, βλέποντας τα δώρα κάτω από το δέντρο. Σηκώνεται και τρέχει, φωνάζοντας, “μαμά περίμενε, ΠΡΕΠΕΙ να δω αν ήρθε!”…
Και τρελαίνομαι με την αθωότητά τους, γιατί ούτε καν πηγαίνει το μυαλό τους ότι μπορεί να τα αγόρασε η μαμά ή ο μπαμπάς. Όχι, είναι σίγουρες ότι η αγάπη του Αγίου Βασιλείου έστειλε τα δώρα. Και ακόμα κι αν τα γράμματα στο γράμμα της “νεράιδας” είναι ολόιδια με της μαμάς, ούτε καν που το προσέχουν.
Δεν ξέρω αν είναι σωστό να μεγαλώνουν τα παιδιά τόσο αθώα. Όμως ο κόσμος είναι πολύ σκληρός και αργά ή γρήγορα θα καταλάβουν ότι όλη αυτή η μαγεία δυστυχώς δεν υπάρχει στην πραγματική ζωή. Ήδη το νιώθουν, οι άσχημες εικόνες είναι παντού γύρω μας, από τον κύριο που ψάχνει στα σκουπίδια, μέχρι τα προσφυγάκια που μένουν στη σκηνή και που “μαμά, αυτά που δείχνει στην τηλεόραση, υπάρχουν στ΄αλήθεια, εγώ τα είδα από το παράθυρο προχθές που πηγαίναμε στη γιαγιά”….
Ξέρω όμως ότι όταν έχεις νιώσει αυτή τη μαγεία της καλωσύνης και της αγάπης, που μέσα από αυτούς τους “μύθους” παίρνεις, θέλεις να τη φέρεις και στην πραγματικότητα, όταν πια ανακαλύπτεις ότι ήταν ένα παραμύθι. Το ξέρω γιατί το έχω ζήσει… Κι έτσι, προσπαθώντας να κάνεις αληθινό αυτό το όμορφο παραμύθι, ίσως, ίσως λέω, να ομορφαίνεις τη ζωή κάποιου, τη δική σου και γιατί όχι και πολλών ακόμα…
Δεν ξέρω αν μπορώ να εξηγήσω καλά αυτό που ένιωσα χθες, αλλά αυτή η πίστη και η αθωότητα είναι στοιχεία τόσο φυσιολογικά σε ένα παιδάκι και δεν αντέχω να τα διαλύσω. Γιατί βιαζόμαστε τόσο πολύ να σκληραγωγήσουμε τα παιδάκια μας, να τα βάλουμε γρήγορα στο δικό μας άσχημο και γκρίζο κόσμο; Λίγα χρόνια κρατάει αυτή η ανεμελιά και η αθωότητα χάνεται τόσο, μα τόσο εύκολα…
Και όσο το σκέφτομαι, πόσο πιο δύσκολα θα είναι τα πράγματα όταν αργότερα κάποια άλλα παιδιά, αμφισβητήσουν την πίστη της στο Θεό. Και πόσο πιο πολύ θα πρέπει βαθιά ριζωμένη να είναι η πεποίθησή της ότι ΕΚΕΙΝΟΣ υπάρχει, αφού Τον έχει ζήσει στη ζωή της, για να αντέξει στις πιέσεις.
Μπερδεμένα αυτά που γράφω, αλλά έτσι μπερδεμένη ένιωσα εκείνη τη στιγμή που ήρθε να με αγκαλιάσει και να μου πει με παράπονο, ότι δεν μπορεί, αλήθεια είναι.
Μια απόφαση πήρα μέσα μου, έτσι όπως έβλεπα τα ματάκια τους να με κοιτάνε περιμένοντας να τις καθησυχάσω: Αυτή την αθωότητά τους και την πίστη τους στην αγάπη και την καλωσύνη θα προσπαθήσω να τις βοηθήσω να μην τη χάσουν ποτέ…
Σας φιλώ!