Ένα απόγευμα δύσκολο, με πολλή μελέτη, συσσωρευμένη κούραση, άρνηση των παιδιών για διάβασμα, αφόρητη γκρίνια του μπέμπη και καθόλου αντοχές της μαμάς. Μείγμα εκρηκτικό, ατμόσφαιρα μπαρουτιασμένη και η βόμβα σκάει. Φωνές, κακό, κλάμματα, τιμωρίες, άλλα κλάμματα, δακρυσμένες συγγνώμες, άλλα κλάμματα, ενοχές, κλάμματα ξανά.
 |
| via |
Το σκηνικό είναι γνώριμο, ευτυχώς όχι πολύ συχνό, ούτε όμως και εξαιρετικά σπάνιο. Ένα τέτοιο απόγευμα, έχοντας απομακρυνθεί σε απόσταση ασφαλείας από το πεδίο της μάχης κι αφού τα δύο από τα τρία παιδιά μου, μου είχαν δηλώσει ξεκάθαρα τα εχθρικά τους συναισθήματα, κάθισα να σκεφτώ. Να σκεφτώ τι έγινε καταρχήν και να σκεφτώ τι έγινε λάθος.
Και συνειδητοποίησα πως ο γονιός που δεν είναι ταπεινός, δεν μπορεί να είναι γονιός. Αν δεν είσαι έτοιμος να κατέβεις από το βάθρο της γονεϊκής εξουσίας, να απαρνηθείς (έστω για λίγο) το κύρος της θέσης σου, δεν εκπληρώνεις το σκοπό σου ως μάνα, ως πατέρας. Αν δεν είσαι έτοιμος να δεχτείς πως δεν είναι όλα στο χέρι σου, γιατί τα παιδιά σου είναι άνθρωποι με δική τους γνώμη. Αν δεν είσαι έτοιμος να δεχτείς πως δεν γέννησες ούτε κι εσύ το τέλειο παιδί, αλλά ένα ακόμα φυσιολογικό μικρό ανθρωπάκι, με τα υπέροχα στοιχεία του και με τα ελαττώματα του. Στο τέλος τέλος , αν δεν μπορείς να παραδεχτείς πως το λάθος είναι και δικό σου, κάτι δεν πάει καλά.
Είναι εύκολο να λέμε πως είμαστε περήφανοι για τα παιδιά μας. Γεμάτα τα σπίτια μας με φωτογραφίες από τα γλυκά μας πιτσιρίκια χαμογελαστά, στις όμορφες στιγμές τους, στις καλύτερες ημέρες τους, γεμίζουν και τα σόσιαλ με παιδάκια που φιλάνε τις μαμάδες τους, με χαμογελαστά μωράκια που καταφέρνουν όλα τους τα πρώτα κατορθώματα , κάτω από το στοργικό και ευτυχισμένο χαμόγελο του περήφανου μπαμπά και της τρισευτυχισμένης μαμάς. Καμαρώνουμε για τον καλό βαθμό στο τεστ της ιστορίας, νιώθουμε ικανοποίηση από τα εγκωμιαστικά σχόλια των δασκάλων στο φροντιστήριο και με αυτοπεποίθηση, σαν να το κερδίσαμε εμείς, ανακοινώνουμε την επιτυχία στις εξετάσεις για την μεγαλύτερη ζώνη στο τάε κβο ντο.
Κι όμως αν το καλοσκεφτούμε, όλα αυτά είναι στιγμές. Γιατί αμέσως μετά το φιλί έξω από το σινεμά, θα ακολουθήσει ένα ξέσπασμα γκρίνιας επειδή δεν πάμε και στις κούνιες μετά την ταινία, το ολόχαρο μωρό θα χαρίσει ένα δίωρο “δεν-ξέρω-ούτε-κι-εγώ-τι-θέλω” γκρίνιας στους γονείς του, ένας τσακωμός μπορεί να χαλάσει όλη την ευφορία που προκάλεσαν οι καλοί βαθμοί και γενικά, τα παιδιά μας δεν χρειάζονται και πολλά για να μας κάνουν να νιώσουμε οι χειρότεροι γονείς του κόσμου, που τους καταστρέψαμε τη ζωή, επειδή τους ζητήσαμε να φορέσουν παπούτσια γρήγορα για να φύγουμε…
Αυτές τις ώρες λοιπόν τις δύσκολες, είναι απαραίτητο να έχουμε την αίσθηση της ταπείνωσης. Δεν μπορείς, αν πιστεύεις πως είσαι αυθέντης και εξουσιάζεις το παιδί, να δεχτείς εύκολα πως η ώρα η δύσκολη είναι κι αυτή στο πρόγραμμα. Πολύ συχνά το τέλειο καταστρωμένο σχέδιο που έχουμε στο μυαλό μας θα αλλάξει, γιατί πολύ απλά τα παιδιά έχουν άλλη άποψη από τη δική μας. Και σχεδόν συνέχεια είναι ανάγκη να γονατίζουμε στο ύψος του παιδιού και να το ακούμε. Δεν λέω να του κάνουμε τα χατήρια ή να υποχωρήσουμε σε κάτι που ξέρουμε πως θα του κάνει κακό. Για μένα τα όρια και η σταθερότητα στην αγωγή είναι το πιο σημαντικό εφόδιο που έχουμε να δώσουμε στα παιδιά . Όμως ο τρόπος έχει σημασία. Υπομονή και αναμονή. Να διαλέγουμε τις μάχες μας. Να διαλέγουμε τις ώρες. Και να μην ξεχνάμε ποτέ πως με το να κουνάμε το δάχτυλο τα παιδιά δεν πείθονται, βλέποντας το δικό μας παράδειγμα όμως ναι.
Την ώρα την δύσκολη θέλει μεγάλη δύναμη ψυχής και ταπείνωση να κάνεις ένα βήμα πίσω. Να προσπαθήσεις να μην φωνάξεις σε έξαλλη κατάσταση για τριακοσιοστή πέμπτη φορά την ίδια φράση. Να σκεφτείς πως ίσως να μην το λες σωστά και να βρεις άλλο τρόπο. Ακόμα και να μείνεις ανυποχώρητος στη θέση σου, θέλει κι αυτό μεγάλη δύναμη. Κι όταν σου πουν την κουβέντα που θα σε πληγώσει, να μην απαντήσεις και ούτε να την πάρεις κατάκαρδα, γιατί μετά από πέντε λεπτά θα έρθουν με δάκρυα να πουν, μαμά δεν ήθελα να σε στεναχωρήσω. Και απαιτεί θάρρος και ταπείνωση να παραδεχτείς – στον εαυτό σου και στο παιδί σου- πως και σήμερα δεν τα κατάφερα να μείνω ψύχραιμη κι έχασα την μπάλα φωνάζοντας, όμως συγγνώμη, αύριο θα προσπαθήσω να είναι μια μέρα καλύτερη.
Ανάμεσα στα διάφορα κλισέ που κυκλοφορούν, υπάρχει κι ένα που λέει πως η γονεϊκότητα δεν έρχεται με εγχειρίδιο χρήσης. Πράγματι, πόσο κλισέ κι όμως πόσο αληθινό φαντάζει… Σκέφτομαι όμως και ας μου επιτραπεί αυτός ο παραλληλισμός, πως οι χριστιανοί έχουμε ένα ζωντανό παράδειγμα. Το παράδειγμα του Πατέρα μας , που περιμένει, χωρίς να επεμβαίνει, χωρίς να τιμωρεί και πάντα γεμίζει με την ζωηφόρο και θαυματουργή ενέργεια τη ζωή μας , όταν εμείς το ζητήσουμε.
Σκέψεις κάνω και πολύ απέχω από όσα διαπιστώνω πως είναι καλό να κάνω. Ένα πρώτο βήμα όμως είναι η συνειδητοποίηση… Και προσεύχομαι να με αξιώσει ο Θεός με αυτή την ταπείνωση κάποτε κι εμένα.
Σας φιλώ!
Σας φιλώ!
Ειναι μεγάλο πράγμα που τα συνειδητοποιείς αυτά, και που έχεις την ταπείνωση να τα παραδεχτείς. Δεν ειναι καθόλου εύκολο πράγμα η αποδοχή της αδυναμίας μας… Και σίγουρα δεν ειναι καθόλου εύκολο να είσαι γονιός… Αλλα όπως όμορφα είπες, έχουμε Κάποιον να προσβλέπουμε κ να μιμούμαστε…
Μακάρι!
Σε φιλω, με συναγωνιστικούς χαιρετισμούς!
Υπέροχη ανάρτηση! Όπως έλεγε ένας γέροντας, δε θυμάμαι ποιός, πως η καλύτερη διδασκαλία στο παιδί είναι να αγωνίζεται ο γονιός να γίνει καλύτερος! Το συνειδητοποιώ καθημερινά!!
Μπράβο, Κατερίνα! Ακριβώς έτσι είναι τα πράγματα! Τα παιδιά χρειάζονται το παράδειγμά μας, την ταπείνωσή μας, την αγάπη μας και φυσικά τα όρια!