 |
| via |
Δεν ξέρω αν έχουμε περάσει πιο δύσκολο μήνα. Και χρησιμοποιώ α’ πληθυντικό, γιατί ξέρω ότι αυτό ισχύει για όλους τους Έλληνες. Ο καθένας σε μεγαλύτερο ή σε μικρότερο βαθμό στεναχωρηθήκαμε, πιεστήκαμε, κοντολογής μαζί με τα προσωπικά θέματα που ο καθένας έχει έτσι κι αλλιώς, βιώσαμε (και βιώνουμε) μια συλλογική, πρωτόγνωρη κατάσταση.
Έχω την ελπίδα ότι όλο αυτό που ζούμε, θα μας κάνει λίγο σοφότερους, λίγο πιο μετρημένους, λίγο πιο προσγειωμένους. Και πραγματικά εύχομαι να βγούμε όλοι αλώβητοι από τη δυσκολία αυτή. Προέχει η υγεία μας, ώστε να μπορέσουμε να τα ξεπεράσουμε όλα. Ό,τι κι αν γίνει, αν δεν είμαστε καλά, δεν θα μπορέσουμε να πάμε ούτε βήμα μπρος.
Ποτέ δεν έχω νιώσει μεγαλύτερη ανακούφιση αποχαιρετώντας ένα μήνα, όσο το φετινό Ιούλιο. Και πολύ περισσότερο, ποτέ δεν έχω νιώσει ότι ο Ιούλιος ήταν τόσο γεμάτος, τόσο μεγάλος, τόσο ατελείωτος. Είναι ο αγαπημένος μου μήνας για πολλούς λόγους, αλλά ειλικρινά αυτή τη φορά χαίρομαι απίστευτα που το ημερολόγιο γράφει 31 Ιουλίου.
Λες και αλλάζοντας ο μήνας θα αλλάξει κάτι. Ίσως ναι, ίσως όχι. Δεν ξέρω και η αλήθεια είναι ότι δεν με νοιάζει και πολύ.
Απλά θέλω να αφήσω πίσω όλα όσα άσχημα με στοίχειωσαν αυτό το μήνα, που μετράει τις τελευταίες του ώρες. Να μείνουν σαν μια μικρή κακή ανάμνηση, χωρίς αυτό το σφίξιμο στο στομάχι και το χτυποκάρδι της αγωνίας.Θέλω να κρατήσω μόνο τις όμορφες στιγμές και τις ώρες της ανακούφισης, του θαύματος και της ευγνωμοσύνης.
Ξέρω ότι πολυλογώ τον τελευταίο καιρό. Είναι οι μέρες τέτοιες, γεμάτες σκέψεις, πολύ συχνά όχι ευχάριστες.
Αντίο λοιπόν Ιούλη μήνα.
Σας αφήνω με τους στίχους από ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι, που μου φαίνεται σαν να είναι γραμμένο για μένα:
Αν η ζωή μου είναι μια μέρα
Είναι ακόμα μεσημέρι
Δεν θέλω πόρτα για χειμώνα
Θέλω να βγω στο καλοκαίρι
Είναι ακόμα καλοκαίρι!!!!
Καλό μήνα να έχουμε…
Σας φιλώ!