Μου ‘παν έλα να πάμε να δεις Χριστός γεννήθηκε στην άκρη της γης, κι εγώ γυρεύω απόψε στον ουρανό, τ’ αστέρι ψάχνω να ‘βρω το φωτεινό
ραπαπαπαμ ραπαπαπαμ
να με πάει στο μικρό βασιλιά,
πέρα μακριά…. Μες στη νύχτα παιδί μοναχό,
τι δώρο να σου φέρω, που `μαι φτωχό
φέρνω το τύμπανο που μόνο κρατώ
τα κάλαντα να ψάλλω για το Χριστό
ράπαπαπαμ ραπαπαπαμ
το πιο ωραίο τραγούδι θα πω,
για το Χριστό… Μες στη φάτνη τα ζώα ξυπνούν κι απέξω ταπεινά βοσκοί προσκυνούν στης Παναγιάς κρυμμένο την αγκαλιά χρυσό στεφάνι φως φορεί στα μαλλιά ραπαπαπαμ ραπαπαπαμ σαν με βλέπει, η καρδιά μου χτυπά και μου γελά…

Χριστούγεννα. Τραγούδια και μυρωδιές. Γλυκίσματα και στολίδια. Φωτάκια και δώρα. Χαμόγελα ανάμεικτα με μια μελαγχολία. Καραβάκια, δέντρα, κάλαντα. Κι όμως κάτι ξεχνώ. Η ουσία κάπου μου διαφεύγει. Κάτι νομίζω πως λησμόνησα πάλι, μέσα στη φασαρία και τα πολλά φώτα. Κάτι που χωρίς αυτό για μένα τα Χριστούγεννα , δεν είναι Χριστούγεννα.

Τη Φάτνη. Μικροσκοπική, ίσα που να χωράει κρυμμένη σε ένα καρύδι ή σε φυσικό μέγεθος, με φιγούρες στο μέγεθος ανθρώπου, στο κέντρο μιας πολύβουης πλατείας. Ζωγραφισμένη σε εικόνα στο κέντρο της ολόφωτης εκκλησίας ή τραγουδισμένη από το στόμα ενός μικρού τυμπανιστή, ρα παμ παμ παμ , ψάχνοντας το φωτεινό αστέρι για να τον οδηγήσει εκεί.

Στη Φάτνη. Όλοι μας γινόμαστε συνειδητά ή ασυνείδητα μικροί τυμπανιστές κάθε Χριστούγεννα και ψάχνουμε μέσα στη νύχτα της ζωής να βρούμε το φως: μέσα στα τραγούδια, τα δώρα και τα φωτάκια. Ψάχνουμε το φως, με την ελπίδα να μας οδηγήσει στο Φως, που βρίσκεται εκεί μέσα ακριβώς.

Στη Φάτνη . Εκεί, μέσα στο παχνί, με την ανάσα των ζώων για ζεστασιά, μέσα στην απόλυτη ταπείνωση και απλότητα, εκεί μέσα βρίσκεται το Φως. Εκείνος, που κάθε Χριστούγεννα, όπως και κάθε μέρα, περιμένει να Τον καλέσουμε να μπει και να κατοικήσει στην καρδιά μας και να την κάνει Φάτνη Του, να την πλημμυρίσει με το Φως, τη χαρά και την ζωή.

Η Φάτνη κι εμείς

Αν είναι για μένα κάτι τα Χριστούγεννα, είναι η ολοκλήρωση αυτής της αναζήτησης, η εκπλήρωση της επιθυμίας, η πλήρωση της ζωής μου με τη χαρά και την ελπίδα. Και το ζητούμενο πάντοτε είναι, αυτή τη γιορτινή ατμόσφαιρα και τα συναισθήματα που πλημμυρίζουν τη ζωή μου τις μέρες αυτές, να την κρατήσω όλο το χρόνο. Προσπαθώντας να έχω την καρδιά μου Φάτνη.

Αυτή είναι κι η ευχή μου για όλους μας, ώστε τα Χριστούγεννα να είναι γεμάτα νόημα και ουσία και όχι απλά X-mas, με έναν άγνωστο Χ που τον ψάχνουμε και δεν τον βρίσκουμε! Αυτός που γεννήθηκε σαν σήμερα πριν 2020 χρόνια, δεν είναι άγνωστος. Είναι ο Εμμανουήλ, Εκείνος που είναι πάντα μεθ’ ημών, κάθε ώρα , κάθε στιγμή, ακόμα κι όταν όλα γύρω μοιάζουν μοναχικά. Εκείνος , είναι πάντα μαζί μας, αρκεί να Του δώσουμε χώρο στη ζωή μας.

Καλά Χριστούγεννα!