Ανάμεσα στα πολλά που μου γράφετε στο ερωτηματολόγιο αναγνωστών 2020, υπήρχε και το εξής : “πώς να μιλήσω στα παιδιά για τον Άγιο Βασίλη; Τι είπες εσύ στα δικά σου;” Και πήρα αφορμή για να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις για το θέμα αυτό του Αγίου Βασίλη, που θέλω εδώ και χρόνια να το κάνω, αλλά πάντα το ανέβαλα.

Στο σπίτι μας ο Άγιος Βασίλης υπήρχε από την πρώτη στιγμή γίναμε γονείς. Η μεγάλη μου κόρη ήταν 2 μηνών στα πρώτα της Χριστούγεννα, παρόλαυτά ο Άγιος Βασίλης “ήρθε” και έφερε μια Χιονάτη. (την έχω κρατήσει αυτή την κουκλίτσα) Τις επόμενες χρονιές εξακολουθούσε να “έρχεται”, έπαιρνε κάθε χρόνο τα γράμματά μας, έφερνε τα δώρα, άφηνε καμιά φορά και πατημασιές και έτρωγε τα μελομακάρονα. Η λάμψη στα μάτια τους κάθε Πρωτοχρονιά ήταν κάτι το ανεκτίμητο.

Ποιος είναι ο Άγιος Βασίλειος

Από την πρώτη στιγμή όμως τους μίλησα για το ποιος είναι ο Άγιος Βασίλειος. Ήξεραν εξαρχής (από τότε που άρχισαν δηλαδή να καταλαβαίνουν) πως ο Άγιος Βασίλειος δεν είναι αυτός ο ευτραφής τύπος με τα κόκκινα ρούχα. Κάθε χρονιά βλέπαμε την εικόνα του Αγίου Βασιλείου, φτιάχναμε την βασιλόπιτα και λέγαμε την ιστορία με το φλουρί . Επέμενα πολύ να τους επαναλαμβάνω διαρκώς αυτή την διαφορά.

Το θαύμα της αγάπης

Όσο ήταν μικρούλια, μέχρι 4 – 5 χρονών δηλαδή, τα πράγματα ήταν πιο απλά. Όταν όμως άρχισαν οι ερωτήσεις, άρχισαν και τα δύσκολα. Πώς είναι δυνατόν δηλαδή να μπαίνει ο Άγιος στο σπίτι; Από πού αγοράζει τα δώρα; Πώς παίρνει γράμματα ένας Άγιος; Λογικές ερωτήσεις, αφού ξέρουμε πως οι Άγιοι ακούν τις προσευχές μας, αλλά δεν μπορεί να τους πάει το γράμμα ο ταχυδρόμος, ενώ δεν συνηθίζουν να τρώνε μελομακάρονα.

Οπότε κάπου εκεί τους μίλησα για το θαύμα της αγάπης. Η αγάπη του Θεού είναι εκείνη, που μας δίνει όλα τα δώρα στη ζωή μας, άυλα και υλικά. Είναι αυτή η αγάπη που τις μέρες των Χριστουγέννων ζεσταίνει τις καρδιές μας και μας κάνει να χαρίζουμε δώρα. Και μπορεί ο Άγιος να μην παίρνει γράμμα από τον ταχυδρόμο, όμως ακούει τις προσευχές μας και μεσιτεύει για εμάς στον Θεό. Και ναι, ο Θεός για όλα φροντίζει και όλα μας τα δωρίζει, ακόμα και τα παιχνίδια.

Η αλήθεια είναι πως αυτό το θαύμα της αγάπης , προσωπικά το ζω κάθε Χριστούγεννα από τότε που ήμουν μικρή, μέχρι ακόμα και τώρα. Πάρα πολλές φορές νιώθω πραγματικά, ότι τα δώρα των γιορτών έρχονταν με τρόπο θαυμαστό. Όχι από την καμινάδα, αλλά από την αγάπη κάποιου ανθρώπου. Αυτό που έλεγα λοιπόν στα κορίτσια μου, δεν είναι μια θεωρία, απλά για να πω μια ωραία ιστορία. Είναι κάτι που το έχω βιώσει και θα ήθελα πάρα πολύ να το νιώσουν κι εκείνες…

Τι κάνουμε τώρα που μεγάλωσαν για τα καλά

Τώρα που μεγάλωσαν, μπορεί η “μαγεία” να μην είναι ίδια, αλλά υπάρχει. Εξακολουθούν να ζητούν το δώρο για τον Άγιο Βασίλη, το οποίο το βρίσκουν κάτω από το δέντρο το πρωί της Πρωτοχρονιάς. Συζητάνε για εβδομάδες τι θέλουν, αλλάζουν γνώμη 250.000 φορές, έρχονται και μου ζητούν να μείνουν ξύπνιες για να βάλουμε μαζί τα δώρα και άλλα τέτοια. Όμως αυτή η λάμψη στα μάτια τους κάθε Πρωτοχρονιά, εξακολουθεί να είναι ανεκτίμητη.

Πλέον έχουμε βάλει κι άλλες παραμέτρους στο ζήτημα για τον Άγιο Βασίλη. Η ζωή του Μεγάλου Βασιλείου είναι γεμάτη παραδείγματα, για τα οποία μπορούμε να συζητήσουμε. Μιλάμε για την αξία των δώρων , που δεν είναι υλικά πράγματα. Φέτος , επίσης, συζητάμε πολύ για το πόσο σημαντικά δώρα είναι η υγεία μας, η δυνατότητα να βλέπουμε τους συγγενείς και τους φίλους μας. Καταλάβαμε ότι όλα αυτά είναι δώρα τελικά. Πιστεύω πως καμία τέτοια συζήτηση δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένη, αλλά το κάθετι να το “εκμεταλλευόμαστε” για να πούμε κάτι χρήσιμο.

Γιατί θεωρώ σημαντικό να αφήνουμε τα παιδιά στον παραμυθένιο κόσμο τους

Ποτέ μου δεν προβληματίστηκα για το αν έπρεπε να τους μιλήσω ή όχι για τον Άγιο Βασίλη. Κι εγώ μεγάλωσα έτσι και το θεώρησα αυτονόητο πως έτσι θα μεγαλώσουν κι εκείνες. Οι παιδικές μου αναμνήσεις είναι γεμάτες από τέτοιες στιγμές “μαγικές” και νιώθω πολύ ευτυχισμένη, ευγνώμων και τυχερή που τις έχω. Τα δώρα της Πρωτοχρονιάς είναι ένα τρυφερό έθιμο και πιστεύω πως όταν φροντίζουμε να έχουν μοιράσει και τα παιδιά δώρα σε αγαπημένους, αλλά και σε κάποιους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, το δώρο αυτό που παίρνουν, έχει άλλη σημασία. Είναι πράγματι μια ανταμοιβή, όχι επειδή ήταν “καλά παιδιά”. Αλλά επειδή έδωσαν δώρα, θα λάβουν και δώρα. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το εξηγήσω.

Η κάθε οικογένεια προφανώς επιλέγει τι έθιμα θα ακολουθήσει. Ο κάθε γονιός γνωρίζει το παιδί του καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον, αλλά και τον εαυτό του, τι μπορεί να διαχειριστεί. Εγώ πιστεύω πως τα παιδιά έχουν ανάγκη από αυτά τα έθιμα, από αυτή την “μαγεία”, από αυτή την λάμψη. Ο κόσμος τους είναι έτσι, ειδικά όταν είναι μικρούλια: παραμυθένιος. Κάτι μεταξύ του κανονικού κόσμου και του κόσμου των παραμυθιών τους. Ξέρουν πως οι πριγκίπισσες είναι στις ταινίες, αλλά αυτό δεν τα εμποδίζει να πίνουν τσάι μαζί τους. Τα αρκουδάκια τους μπορούν να τα ακούνε και ο ΜακΚουίν δεν είναι απλά ένα αυτοκινητάκι, αλλά ένας πιστός σύντροφος, που θα τους παρηγορήσει, όταν είναι στεναχωρημένα.

Ο δικός μας ενήλικος κόσμος είναι πολύ σκληρός και αργά ή γρήγορα θα καταλάβουν ότι όλη αυτή η μαγεία δυστυχώς δεν υπάρχει στην πραγματική ζωή. Ξέρω όμως ότι όταν έχεις νιώσει αυτή τη μαγεία της καλωσύνης και της αγάπης, που μέσα από αυτούς τους “μύθους” παίρνεις, θέλεις να τη φέρεις και στην πραγματικότητα, όταν πια ανακαλύπτεις ότι ήταν ένα παραμύθι. Το ξέρω γιατί το έχω ζήσει… Κι έτσι, προσπαθώντας να κάνεις αληθινό αυτό το όμορφο παραμύθι, ίσως, ίσως λέω, να ομορφαίνεις τη ζωή κάποιου, τη δική σου και γιατί όχι και πολλών ακόμα…

Μια μικρή σύνοψη

Συνοψίζοντας λοιπόν, πιστεύω πως δεν είναι κακό να “φέρνει” δώρα ο Άγιος Βασίλης την Πρωτοχρονιά. Αρκεί να μιλήσουμε για τον αληθινό Άγιο Βασίλη, τον Μέγα Βασίλειο. Να διαβάσουμε τις πάρα πολλές ιστορίες από την ζωή του. Και ορμώμενοι από το παράδειγμά του Αγίου, να δώσουμε κι εμείς δώρα εκεί που υπάρχει ανάγκη. Ακόμα, με αφορμή αυτή την συζήτηση, μπορούμε να μιλήσουμε και για την προσευχή και την σημασία της. Το κάθετί που μας δίνεται, μπορούμε να το αξιοποιήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε.

Ας μην στερούμε από τα παιδιά αυτό το συναίσθημα της ζεστασιάς, της τρυφερότητας, της “μαγείας”, που έχει η αγάπη που δίνουμε και παίρνουμε αυτές τις γιορτινές μέρες.

Μια αληθινή ιστορία

Κλείνοντας θέλω να σας πω μια ιστορία, που συνέβη πέρσι. Η μικρή μου κόρη είχε ζητήσει ένα μεγάλο και ακριβό δώρο. Επειδή δεν τους αγοράζω ακριβά παιχνίδια, παρά μόνο μια φορά τον χρόνο, είχα σκοπό να το πάρω. Παρόλαυτά, συνέβησαν διάφορα και τελικά είχε φτάσει παραμονή Πρωτοχρονιάς και το δώρο ούτε το είχα βρει έγκαιρα και όταν πια το βρήκα, δεν είχα δυνατότητα να το πάρω. Κατέφυγα σε κάτι μικρότερο , που ήξερα πως θα της αρέσει.

Το μεσημεράκι της παραμονής της Πρωτοχρονιάς πήγαμε να πούμε τα κάλαντα σε μια φίλη της μεγάλης μου κόρης. Πάνω στην κουβέντα με την φίλη μαμά, της έλεγα τι είχα πάθει. Εκείνη τότε μου λέει, θα στο δώσω εγώ, η δικιά μου πια δεν παίζει με αυτά τα παιχνίδια, τα έχω στο πατάρι, άθικτα. Αργότερα, αφού πήγα τα παιδιά στο σπίτι, ξαναγύρισα να πάρω το παιχνίδι. Το κοριτσάκι μου είχε ετοιμάσει μια μεγάλη τσάντα με όλα τα αξεσουάρ του παιχνιδιού. Ήταν λίγο στεναχωρημένη, διότι για πρώτη χρονιά κι εκείνη μάθαινε πως “δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης”. Δεν άντεξα τότε και της λέω: “Μα πώς δεν υπάρχει; Ορίστε, μέσα από εσένα ο Άγιος Βασίλης έστειλε δώρο σε ένα άλλο παιδί. Κι εσύ θα πάρεις κάτι άλλο, πιο μεγάλο, για αυτήν την πράξη αγάπης που έκανες”.

Πείτε μου μετά, έχω άδικο που λέω για το θαύμα της αγάπης του Αγίου Βασιλείου;

Σας φιλώ!