Αν έχει ένα χαρακτηριστικό η εποχή μας είναι το multitasking ή ελληνιστί, η πολυπραγμοσύνη. Εναλλακτικά ο τίτλος αυτή της ανάρτησης θα μπορούσε να είναι “πολυπραγμοσύνη ή πώς σκορπίζουμε τον εαυτό μας σε πολλά”

Πολυπραγμοσύνη. Η επιτομή του επιτυχημένου ανθρώπου. Όσο πιο πολλά καταφέρνεις μαζί, τόσο πιο μεγάλης αποδοχής τυγχάνεις. Όσο περισσότερους “τίτλους” έχεις, τόσο περισσότερο σε θαυμάζουν. Επαγγελματίας στη δουλειά, “επαγγελματίας” στα πολλών ειδών χόμπι, ικανότατη στην μητρότητα, αποτελεσματική στη σχέση, ευηκοον ους για κάθε φίλο και γνωστό, ένα αξιοθαύμαστο άτομο.”Μα πώς τα καταφέρνει όλα; Είναι φοβερο! Παράδειγμα προς μίμηση!”

Δημιουργείται μία κοινωνική πίεση απίστευτη, να φτάσουμε όλοι σε ένα επίπεδο τελειότητας, που καθορίζεται από ποιον; Όλα να τα κάνουμε και να συμφέρουμε. Η αποτυχία δεν είναι επιλογή, το ακούω συνέχεια στις κάθε λογής διαφημίσεις.

Και αυτή την πίεση για πολυπραγμοσύνη, για ενασχόληση με πολλά και την τελειότητα σε καθετί την περνούμε και στα παιδιά μας. Ακόμα και ασυναίσθητα, σε μια κοινωνία ανταγωνισμού και πρωταθλητισμού, φορτώνουμε τα παιδιά με ένα σωρό : ξένες γλώσσες, αθλητισμό, ρομποτική, μουσική, ζωγραφική, θεατρικό και φυσικά περιμένουμε να είναι κι άριστοι στο σχολείο. Από πολύ μικρά τα παιδιά δεν πρέπει να “βαριούνται”. Ο χρόνος πρέπει να γεμίζει με πολλά. Δήθεν στο όνομα της καλλιέργειας ενδιαφερόντων, αλλά πόσα διαφορετικά ενδιαφέροντα μπορεί να έχει ένα μικρό παιδάκι – ή κι ένα μεγαλύτερο;

Φυσικά και θα καλλιεργηθούμε και θα βοηθήσουμε και τα παιδιά μας να καλλιεργηθούν. Θα βρούμε τα τάλαντά μας και σαν τον πιστό υπηρέτη της παραβολής τα πέντε θα τα κάνουμε δέκα. Αλλά εάν σκορπιζόμαστε σε πολλά πώς θα γίνει αυτό; Το καθετί θέλει αφοσίωση και χρόνο. Όταν η πολυπραγμοσύνη γίνεται αυτοσκοπός, τότε δεν καλλιεργούμε, δεν εμβαθύνουμε, απλά σκορπιζόμαστε και τελικά τίποτα δεν κάνουμε σωστά.

Για να το ξανασκεφτούμε. Είμαστε πεπερασμένοι. Οι δυνατότητες μας φτάνουν μέχρι ένα σημείο . Ο χρόνος μας είναι περιορισμένος. Πόσα να χωρέσει μια μέρα; Πόσα να προλάβεις και να είσαι και αποτελεσματική σε όλα;

Μιλώντας για τις μαμάδες, αισθάνομαι ότι βρισκόμαστε σε έναν διαρκή αγώνα δρόμου, κάπου να φτάσουμε, κάτι να προλάβουμε. Κάθε μέρα σκορπιζόμαστε συναισθηματικά, ψυχικά, πνευματικά, σωματικά σε χίλια δυο. Και στο τέλος, της μέρας πέφτουμε για ύπνο ψόφιες, με ένα αίσθημα ότι πάλι δεν προλάβαμε όλα να τα κάνουμε και αναπολούμε στιγμές, που χάσαμε μέσα σε αυτό το τρέξιμο και το σκόρπισμα.

“Ἀδελφοί, πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾿ οὐ πάντα συμφέρει” διάβαζα πριν λίγες μέρες στον Απόστολο Παύλο. Δηλαδή, όλα μου επιτρέπονται, αλλά δεν με συμφέρουν όλα. ‘Ολα καλά είναι, αρκεί να μην χάνουμε τον προσανατολισμό μας. Να μην χάσουμε τον προορισμό μας. Στην προσπάθεια να κάνουμε πολλά και να είμαστε τέλειοι σε όλα, ίσως χάσουμε το πιο σημαντικό.

Όλα έχω την δυνατότητα να τα κάνω. Αλλά ας επιλέξω να κάνω όσα μπορώ. Λίγα ή πολλά, να είναι αυτά που δεν θα με σκορπίσουν, αλλά θα με γεμίσουν στ ‘αλήθεια.

Ίσως να γίνω καλή μόνο σε ένα πράγμα τελικά. Αλλά θα είμαι πραγματικά καλή και θα εργάζομαι πάνω σ αυτό, προς δόξαν του Θεού και ωφέλεια δική μου και των γύρω μου. Στο τέλος της ημέρας θα είμαι ικανοποιημένη πως προσπάθησα και προχώρησα λίγο και σήμερα.

Σας φιλώ!